Niby kolejne czytadło dla kobiet, ale wydaje mi się, że nieco lepsze od "arcydzieł" znanych pisarek: Michalak, Grocholi, Ulatowskiej. Choć historia opisana w książce miała być życiowa i normalna, wcale taka nie jest, a przynajmniej nie wszystkie jej aspekty... Autorkę troszkę poniosła fantazja. Przede wszystkim wymyśliła zbyt wielu bohaterów, i o ile mnogość bohaterów w powieści dziwić nie powinna, mnie irytowało to, że wszyscy ze wszystkimi mają jakieś powiązania, a czasem wręcz nie są ich świadomi. Podobał mi się natomiast główny wątek, Marty i Olgierda oraz postać seniorki rodu Leokadii, która trzeźwo patrzy na świat i bywa zadającym ból krytykiem dla najbliższych. Ulica Różana miała być chyba azylem, symbolem braterstwa i przyjaźni, tymczasem na jaw wychodzą coraz to nowe fakty, niewygodne dla większości bohaterów i najczęściej wywracające ich uporządkowany światek do góry nogami. Okazuje się, że każdy coś ukrywa, a jego sekret rani innych. Mimo niedociągnięć, dobrze czytało mi się tę książkę i chętnie sięgnęłam po kolejny tom. Na uwagę zasługuje także nieco liryczny język autorki, piękne opisy ogrodów i niesztampowe dialogi o niczym. Fajnie, że autorka znalazła swoim bohaterkom pasję inną niż gotowanie, bo tego motywu jest ostatnio w polskiej literaturze obyczajowej zbyt dużo... Opowieść jest ciepła, pokazuje, że często żyjemy złudzeniami i marzeniami, które lepiej, by się nie urzeczywistniały.

Niby kolejne czytadło dla kobiet, ale wydaje mi się, że nieco lepsze od "arcydzieł" znanych pisarek: Michalak, Grocholi, Ulatowskiej. Choć historia opisana w książce miała być życiowa i normalna, wcale taka nie jest, a przynajmniej nie wszystkie jej aspekty... Autorkę troszkę poniosła fantazja. Przede wszystkim wymyśliła zbyt wielu bohaterów, i o ile mnogość bohaterów w...