Natura ludzka jest przedziwna ale bronię się wszelkimi możliwymi sposobami, by mówić o niej, że jest nieprzewidywalna czy nieodkryta, bo im dłużej żyję i więcej doświadczam i wiem, tym mam większą pewność, a poparcie mam w empirii, że jak świat światem, nasze ludzkie zachowania są powtarzalne i łatwe do rozpoznania, choć zmieniają się okoliczności i sytuacje, to natury oszukać się nie da i zachowuje się tak, jakby miała zapisaną gdzieś swoją historię, jak się ma zachowywać. Co to oznacza w praktyce, otóż to, że jeśli ktoś jest świnią, to nią pozostanie niezależnie od tego, co przeżyje i jak go mocno to coś dotknie, a jeśli ktoś prawdziwie kocha i jest w tym autentyczny, to takim pozostanie nawet jeśli los dotknie go okrutnie i przyjdzie mu słono za swoją miłość i dobroć zapłacić. A poza tym, jak to w życiu, nic nie jest do końca czarno-białe i jednoznaczne. Popełnia błąd, kto próbuje dokonywać takich uproszczeń, co oznacza, że z wszelkimi ocenami i sądami trzeba się powstrzymać a ferowanie wyroków zostawić instancji wyższej niż ludzka, bo my po ludzku po prostu albo czegoś nie wiemy, albo nie mamy całościowej wizji i możemy uczynić wiele złego wyciągając wnioski na podstawie niepełnych danych. Jednocześnie tak bardzo wszyscy spragnieni jesteśmy tego, żeby wokół naszego życia i w nim samym dokonywały się rzeczy idealne spełniające nasze marzenia. Ile trudu podejmujemy, by walczyć z przeciwnościami, i ile wysiłku wkładamy w działania, które mają nam przynieść szczęście, radość, sukces. Profesor Wilczur wydawałoby się miał wszystko, co w oczach ludzi odbierane jest jako życie godne marzeń. Był dobrym człowiekiem, oddanym swojej pracy, wybitnym specjalistą w dziedzinie chirurgii, medyczną sławą, zachowującą jednak skromność i pokorę, bo swojej kliniki nie rozwijał po to, by zdobywać coraz większą sławę, ale by mogła służyć ludziom. Był również szczęśliwym mężem i ojcem, tak przynajmniej mniemał, przekonany, że żona, która, choć pochodząca z innego świata, to jednak otoczona była przez niego ogromem miłości i oddania. Jakże wiele osób chciałoby być tak kochanymi, tak pieszczonym, tak otoczonymi ciepłem i poświęceniem. Okazuje się, że to w życiu nie wystarcza, że złota klatka dóbr materialnych i miłość drugiego człowieka wcale nie są spełnieniem, o którym się myśli i marzy. Ukochana żona Beata pozostawia swego męża i idzie za miłością, która dotyka ją niczym palący ogień i nie jest w stanie się przed nią obronić. I choć traci wszystko składa na ołtarzu nowej miłości swą pomyślność i bogactwo, bo wie, że nie może inaczej. Dla profesora odejście żony kończy się dramatycznie, zrozpaczony ucieka w alkohol, a uderzony przez bandytów traci pamięć i przez wiele lat błąka się po świecie pomagając innym, nie wiedząc kim jest. I choć życie nie pozwala nam na poczucie, że jest bajką, to jednak przynosi po trudach chwile odetchnienia i łagodzi ból i troski, którymi wcześniej nas otoczyło. Czasu nie cofniemy ale dostajemy szansą na nowy początek, na takie odpłacenie losowi, które pozwoli nam zapomnieć o przeszłości i zbudować nową przyszłość. Nie będzie to łatwe, bo owe demony przeszłości włóką się ciągle za nami, ale trzeba podjąć wyzwanie i je pokonać. Miłość jest siłą, która, jak się okazuje jest w stanie przezwyciężyć wszystkie przeszkody, dzięki niej jesteśmy bardzo silni, albo z jej braku tracimy sens i cel naszego życia. Tak wiele może zrobić w naszym życiu. Profesor Wilczur jako wiejski znachor naraża się również na krytyczne oceny wykształconego lekarza, on dla ratowania życia gotowy jest przekroczyć wszystkie granice i dokonać czynu niezgodnego z prawem, ale pozwalającego na ratunek. Wobec takich wyborów zostajemy i częstokroć postawieni i my, dla Autora nie pozostawiają one żadnych wątpliwości, dla kogoś, kto kocha liczy się druga osoba i dla niej poświęca się wszystko. Tak było, jest i być powinno, człowiek zawsze działa w zgodzie ze swoją naturą, o ile jest człowiekiem a nie zwierzęciem, a i zwierzęta otaczają się wzajemną opieką. I we wszystkim, co robimy powinno być widoczne nasze człowieczeństwo, o ile, by go nie zabrakło, to wtedy możemy spać spokojnie, bo mamy pewność, że nie zrobimy sobie nic złego, a wręcz odwrotnie, uczynimy wszystko, by uczynić się szczęśliwymi, kochanymi. Tajemnica znachora zostaje rozwikłana a my doświadczamy niesamowitej przygody, gdzie emocje ludzkie grają niezwykle ważną rolę, i to one tak naprawdę odsłaniają nam prawdę o tym, kim i jacy jesteśmy. Nie uciekajmy więc przed nimi.

Natura ludzka jest przedziwna ale bronię się wszelkimi możliwymi sposobami, by mówić o niej, że jest nieprzewidywalna czy nieodkryta, bo im dłużej żyję i więcej doświadczam i wiem, tym mam większą pewność, a poparcie mam w empirii, że jak świat światem, nasze ludzkie zachowania są powtarzalne i łatwe do rozpoznania, choć zmieniają się okoliczności i sytuacje, to natury...