Po książkę sięgnąłem właściwie tylko dlatego, że jej współautorem jest Łukasz Orbitowski, którego jestem fanem. Niestety to na co liczyłem, czyli jego rewelacyjny język i głębię pozornie zwyczajnych scen, nie uświadczyłem w "Psie i klesze". Co prawda jest to stosunkowo wczesny jego utwór, co może być powodem odmienności względem jego późniejszych powieści, jednak wydaje mi się, że główną przyczyną jej "lekkości" jest współautorstwo Urbaniuka. Dość powiedzieć, że najmocniejszymi punktami są fragmenty, gdzie wprawny czytelnik wyczuje pióro Orbitowskiego.

Abstrahując jednak od mojego mocno subiektywnych odczuć do autorów, powieść jest mocno przeciętna. Uważam, że jest trochę przegadana i całości brakuje wyrazu. Element fantastyczny długo pozostaje w cieniu, przez co całość nabiera charakteru niezajmującego kryminału, jednak gdy autorzy zdradzają więcej tajemnic kreacja świata nabiera (ciemnych) kolorów. Wysiłek psuje dość karkołomny finał, który całkowicie zrywa ze skrzętnie budowanym klimatem.

Jest to więc mocno przeciętne, przydługie czytadło, zdradzające sporo podobieństw do innych książek wydanych w "Fabryce Słów" w czasach ich świetności.

Po książkę sięgnąłem właściwie tylko dlatego, że jej współautorem jest Łukasz Orbitowski, którego jestem fanem. Niestety to na co liczyłem, czyli jego rewelacyjny język i głębię pozornie zwyczajnych scen, nie uświadczyłem w "Psie i klesze". Co prawda jest to stosunkowo wczesny jego utwór, co może być powodem odmienności względem jego późniejszych powieści, jednak wydaje mi...