Obawiałem się tej książki, nawet jako wielki fan twórczości PKD. Miało być to dzieło arcy-trudne w odbiorze i jak przyznawali inni najlepiej sięgnąć po nie będąc już solidnie zaznajomionym z "klimatami" autora.
Początek zaskakuje, ponieważ autor prześlizguje się po tematach egzystencjonalnych robiąc to w wyjątkowym poczuciem żartu, jakby zbyt lekko i żartobliwie; mimo wszystko celująć w punkt. Ma się wrażenie, że pierwsze kilkadziesiąt stron to jakaś składnica jego złotych przemyśleń, co w zasadzie sam potwierdza poprzez postawę głównej postaci z którą identyfikuje się tak mocno jak nigdy dotąd.
Co prawda w wielu jego powieściach pojawiają się wątki autobograficzne, ale chyba w żadnej nie utożsamia się z bohaterem tak otwarcie, żeby napisać na samym początku: "Koniolub Grubas to ja, piszę to w trzeciej osobie, żeby uzyskać niezbędny dystans".
Nieco dalej lektura Valis-a zmienia swoje oblicze. Dick zaczyna zatracać się w znaczeniu swoich osobistych przeżyć związanych z wydarzeniami z 1974 roku. Natłok myśli, egzegeza, poszukiwanie zbawienia i zrozumienia Boga (bądź kontaktu z nim), sprawiają, że dalsza lektura była momentami mocno wyczerpująca.
Czy Valis słusznie może być nazywana najlepszą powieścią Philipa Dicka?
To trudne pytanie. Według mnie na pewno należy do tych najtrudniejszych w odbiorze.

Obawiałem się tej książki, nawet jako wielki fan twórczości PKD. Miało być to dzieło arcy-trudne w odbiorze i jak przyznawali inni najlepiej sięgnąć po nie będąc już solidnie zaznajomionym z "klimatami" autora.
Początek zaskakuje, ponieważ autor prześlizguje się po tematach egzystencjonalnych robiąc to w wyjątkowym poczuciem żartu, jakby zbyt lekko i żartobliwie; mimo...