Pierwszym, co przyciągnęło mnie do „Zaca & Mii”, książki zapoczątkowującej nową serię wydawnictwa Feeria - „Real Life” (powszechnie reklamowaną jako coś dla fanów „Gwiazd naszych wina” Johna Greena) była zdecydowanie okładka. Utrzymana w mocnych kolorach, z sylwetkami głównych bohaterów i dużym czerwonym napisem, od którego trudno oderwać wzrok. Ładna okładka. Jedna z tych, które zawierają obietnicę równie dobrej treści. Ale czy „Zac & Mia” dotrzymało tej obietnicy?

Rak. Temat, po który ostatnio tak często sięgają pisarze. Słowo-klucz wzruszającej powieści, a w połączeniu z wątkiem miłosnym prawdziwa bomba emocjonalna. Nie każdemu jednak udaje się to ująć w tak uroczy sposób jak australijskiej pisarce, A.J. Betts. Historia, którą stworzyła, jest z pozoru prosta: jest Zac, siedemnaście lat, już dawno pogodzony ze swoim życiem wśród białych ścian i rozwiązywaniem krzyżówek w roli głównej rozrywki. Jest też Mia, popularna dziewczyna, zawsze otoczona stadem przyjaciółek, której życie nieuważnemu obserwatorowi mogłoby się wydać idealne. I jest też choroba, wślizgująca się do tej historii niczym wąż, zmieniająca powieść w o wiele bardziej poważną niźli wynikałoby z kolorowej okładki.

Potrzebny mi plan D. D jak desperacja. D jak do albo die

„Zac & Mia” wciąga od pierwszej strony, zapraszając nas do świata godziny trzeciej nad ranem, w której reguły świata zostają zawieszone i miłych panów w białych kitelkach, z których słów zrozumieć da się jedynie spójniki. Stopniowo buduje napięcie, wywołuje delikatny uśmiech na twarzy spowodowany piękną, powoli rozwijającą się relacją głównych bohaterów i płynnie zmienia narrację - to z punktu widzenia Zaca, to ze strony Mii. Pokazuje ogromny wpływ niektórych wydarzeń, zawiera jeden, ważny wątek, dzięki któremu powieść podobała mi się o wiele bardziej i zmusza do refleksji. Ale tak naprawdę wszystko da się to zamknąć w jednym słowie: urocza. „Zac & Mia” to urocza powieść. Nie wspaniała, nie wybitna, nie genialna. Urocza. Przywołująca na myśl roztańczone promienie słońca i kolorowe niebo o jego zachodzie, miskę truskawek na tle kwitnących kwiatów i puszystego kotka drzemiącego na różowym kocyku.

Oczywiście można powiedzieć, że książka to w dużej mierze ciągnące się w nieskończoność rozmowy Zaca i Mii, warsztat pisarski, który trzeba by jeszcze dobrze dopracować, i nieco zbyt lekki styl, patrząc na trudną tematykę. Oczywiście można powiedzieć, że gdyby to inny (w domyśle - lepszy) pisarz zabrałby się za przelanie na papier tej historii, miałaby ona nieporównywalnie bardziej zaskakujące zakończenie, ciekawszych bohaterów i więcej mądrości życiowych, ukrytych między wierszami. Ale to nie jest jakaś inna powieść, to nie jest żadne gdyby. To „Zac & Mia”: słodko-gorzka opowieść o wkraczających w dorosłość ludziach, których życie wywróciło się do góry nogami. Powieść, która rozpala promyk nadziei i w sercu. I choćby jedynie dlatego warto ją przeczytać. Bo moim zdaniem to wystarczający powód do nazwania książki dobrą. Taką jak „Zac & Mia”.

Weronika Wróblewska