Często zdarza się, że po bardzo dobrej książce otwierającej cykl kolejne są już dużo słabsze. W przypadku "Ziarna prawdy" jest inaczej. Miłoszewskiemu udało się utrzymać poziom z "Uwikłania" i choć obie powieści są nieco odmienne, to jednak lektura sprawia tyle samo przyjemności.

W drugim tomie opowieści o prokuratorze Szackim akcja dzieje się kilka lat po wydarzeniach opisanych poprzednio. Życie, a zwłaszcza zakończony romans z dziennikarką i przy okazji związany z tym rozpad małżeństwa Szackiego, doprowadził naszego śledczego do konieczności zmiany otoczenia. I tak akcja drugiego tomu rozgrywa się w prowincjonalnym Sandomierzu, gdzie do czasu pierwszego zabójstwa Szacki spędza czas na nudnych i błahych sprawach, tęskniąc za warszawskimi zbrodniami.

Fabuła "Ziarna prawdy" sprawa wrażenie mniej wydumanej niż w "Uwikłaniu" i książki te są po prostu różne. Narracja prowadzona jest równie wartko jak poprzednio, z tym że autor poświęcił wyraźnie dużo więcej miejsca na opis miasta i sandomierskiego stylu życia. Pomimo tego udało się Miłoszewskiemu uniknąć nudy i zaciekawić czytelnika głównym wątkiem fabularnym. Niezwykle trudno jest odgadnąć osobę zabójcy, bo Miłoszewski pograł z czytelnikiem trochę nieelegancko - niemal jak Agatha Christie. Sama powieść jest bardzo dobra i na pewno warto po nią sięgnąć.

Często zdarza się, że po bardzo dobrej książce otwierającej cykl kolejne są już dużo słabsze. W przypadku "Ziarna prawdy" jest inaczej. Miłoszewskiemu udało się utrzymać poziom z "Uwikłania" i choć obie powieści są nieco odmienne, to jednak lektura sprawia tyle samo przyjemności.

W drugim tomie opowieści o prokuratorze Szackim akcja dzieje się kilka lat po wydarzeniach...