Gdyby ta książka liczyła więcej niż owe niespełna 150 stron, być może nie zdołałabym jej przeczytać do końca. Jest specyficzna... Właściwie to kwestia bohaterki. Jest ona jedyną postacią, która mieszka w Podspodziu i żyje zgodnie z własnym przekonaniem i żelazną zasadą: "Bezwzględnie warto robić wszystko we właściwy sposób". Chociaż nie, to się nie zgadza. Auri nie jest jedyną postacią w tunelach, bo są tu też rzeczy. Różne przedmioty, które bohaterka traktuje z ogromną uwagą, wpatruje się w nie, wsłuchuje się w nie. Auri próbuje w y c z u ć/ p o c z u ć (w sensie emocjonalnym, psychicznym) otoczenie jako całość. Najmniejsze zaburzenie harmonii budzi w niej ogromny niepokój, niekiedy przerażenie. Zachowanie dziewczyny wygląda jak miotanie się osoby ogarniętej odruchami kompulsywno-obsesyjnymi, które się nasilają. - Można by powiedzieć, że nic się tutaj nie dzieje. Brak wartkiej akcji, dialogów... Ale jest możliwość interpretacji zachowania Auri; odgadywania, kim jest ten, na którego czeka; rozmyślania o samotności i jej skutkach, o przyczynach świadomego izolowania się od świata ludzi...
Dobrze, że jest tu przedmowa i posłowie autora: pierwsza daje nam wybór między ryzykiem zejścia do Podspodzia a odłożeniem książki (z wszelkimi konsekwencjami tych decyzji), zaś drugie jest jak serdeczne ramię, na którym można się oprzeć po opuszczeniu świata Auri. I przede wszystkim Rothfus uczciwie ostrzega: wejdźcie, "jeśli kochacie słowa". [Wyczuwam prowokację autora].

Gdyby ta książka liczyła więcej niż owe niespełna 150 stron, być może nie zdołałabym jej przeczytać do końca. Jest specyficzna... Właściwie to kwestia bohaterki. Jest ona jedyną postacią, która mieszka w Podspodziu i żyje zgodnie z własnym przekonaniem i żelazną zasadą: "Bezwzględnie warto robić wszystko we właściwy sposób". Chociaż nie, to się nie zgadza. Auri nie jest...