Teksty się starzeją - jedne szybciej, inne wolniej, ale nie wszystkie wytrzymują próbę czasu, a jeśli już przy swoim powstaniu tekst nie miał ambicji literackich, tylko wartość użytkową, to niemal na pewno można się spodziewać, że po blisko stu latach okaże się raczej niestrawny.
I tak właśnie jest z wyborem dokonanym przez Gierszewską. Zamieszczone w tej książce eseje, polemiki i szkice odstraszają głównie archaicznym językiem, a problematyka w nich podejmowana również może rozczarować. Powiedziałabym nawet, że jeśli ktoś zna mniej więcej trudne początki polskiej kinematografii, raczej zaciemni jej obraz niż go rozjaśni: całe polemiki poświęcone nieistotnym w zasadzie drobiazgom prowadzenia biznesu kinowego, kruszenie kopii w sporach, czy za niski poziom polskiego filmu odpowiada niski poziom reżyserów, czy niski budżet produkcji, teksty i tekściki o ideologii - o tym wszystkim można przeczytać w rzetelnych, kompetentnych opracowaniach bez potrzeby do odwoływania się do tak nudnego i męczącego zbioru. Jedyna atrakcja to dostęp do zwykle pomijanych wydawnictw ściśle branżowych, a nie tylko popularnych gazetek w typie "Kina", których artykuły gęsto wypełniły strony poprzednich książek tej autorki.
Swoją drogą, ciekawa jestem, czy cały talent pani Gierszewskiej polega na kopiowaniu w bibliotekach starych wydawnictw, a potem ich zwyczajnym przedrukowywaniu? Odnośniki i komentarze, jakimi opatrzone są niektóre z esejów są w sam raz na podstawie szkoły średniej, a tu chyba były ambicje na coś więcej.

Teksty się starzeją - jedne szybciej, inne wolniej, ale nie wszystkie wytrzymują próbę czasu, a jeśli już przy swoim powstaniu tekst nie miał ambicji literackich, tylko wartość użytkową, to niemal na pewno można się spodziewać, że po blisko stu latach okaże się raczej niestrawny.
I tak właśnie jest z wyborem dokonanym przez Gierszewską. Zamieszczone w tej książce eseje,...