Powieść uhonorowana w 1950 roku Pulitzerem, wpisuje się w nurt westernu "osadniczego": brak tu typowego westernowego konfliktu, a ważniejsze jest pokonywanie kolejnych trudów wędrówki i ewolucja postaci w jej trakcie. Tak też jest w "Drodze na Zachód", której autor przedstawia modelową historię wyprawy grupy osadników z Missouri do dopiero zasiedlanego wówczas, czyli w l. 40 XIX wieku, Oregonu. Jej przebieg to wierne odtworzenie rzeczywistych warunków życia na tzw. Szlaku Oregońskim (bagatela - 3000 km!), którym całe rodziny przemierzały kontynent amerykański. Bohaterowie Guthriego to właśnie kilka takich rodzin, zwykłych ludzi - lepszych i gorszych - którzy zdecydowali się zmienić swoje życie i wyruszyć w nieznane.

Guthrie wiarygodnie odmalowuje piętrzące się trudności, niespodziewane tragedie (nie wszyscy bowiem dotrą do celu podróży), wreszcie, dzięki polifonicznej narracji, z wyczuciem rozmaitych racji i emocji prezentuje napięcia wewnątrz zróżnicowanej i przypadkowej przecież grupy wędrowców. Wygrywa realizmem trywialnych nieraz problemów (motyw z chodzeniem na siku!) i wiarygodnym studium charakterów postawionych wobec bardziej lub mniej poważnych problemów (do tych pierwszych zaliczyć można konflikt wokół odstrzału psów, do tych drugich - sprawę zbierania krowich placków, która nieoczekiwanie ujawnia hipokryzję męskiej części ekipy). Mimo pewnej archaiczności (i w niektórych fragmentach nadmiernego patosu) pozycja warta przeczytania, zwłaszcza, że to bodaj jedyna dostępna w Polsce powieść o amerykańskiej migracji na zachód w XIX wieku.

Całość i inne moje recenzje: www.zaokladkiplotem.

Powieść uhonorowana w 1950 roku Pulitzerem, wpisuje się w nurt westernu "osadniczego": brak tu typowego westernowego konfliktu, a ważniejsze jest pokonywanie kolejnych trudów wędrówki i ewolucja postaci w jej trakcie. Tak też jest w "Drodze na Zachód", której autor przedstawia modelową historię wyprawy grupy osadników z Missouri do dopiero zasiedlanego wówczas, czyli w l....