Chcę przedstawić Wam dzisiaj książkę, z której recenzją nie potrafiłam dojść do ładu. Robiąc sobie notatki i zastanawiając się nad sensem tej powieści ciągle dostrzegałam coś nowego, ważnego i nawet oczywiste rzeczy po pewnym czasie zmieniały swoją barwę.
Dwunastoletni Hans Thomas wyrusza wraz z ojczulkiem w podróż do Aten,aby odszukać swoją matkę, która osiem lat wcześniej odeszła, by siebie odnaleźć…

Jest to dość ciekawy duet współtowarzyszy. Ojciec jest bowiem filozofem, który nie wylewa za kołnierz, a jego pasją jest zbieranie Dżokerów z talii kart. Natomiast Hans Thomas skrywa pewną tajemnicę, której sam jeszcze nie jest świadomy. A nakierowuje go na nią pewien napotkany karzeł. Podarowuje on chłopcu dziwną lupę, a piekarz, podczas kolejnego postoju, częstuje go bułeczkami z zastrzeżeniem, że największą ma zjeść sam.

I tak rozpoczyna się druga warstwa tej książki – historia opisana w książeczce, która została ukryta w bułce.
Odtąd dwie opowieści wzajemnie się przeplatają i nie możemy ulec wrażeniu, że piękna i niesamowita historia opisana w bułeczkowej książeczce, która wydarzyła się blisko 150 lat temu, ma swoje odzwierciedlenie w teraźniejszości, a fakty uzupełniają się wzajemnie.

Bo oto na tajemniczej wyspie pojawia się rozbitek, który napotyka na swej drodze karły. Wszystkie są naznaczone symbolami kart do gry, dziwnie się zachowują i mówią trochę bez ładu i składu. Zaprowadzają go do człowieka imieniem Frodo. To jedyny „normalny człowiek” na tej wyspie. Od niego nasz rozbitek słyszy historię, która wykracza wszelkie granice zdrowego rozsądku. Skąd wzięły się karzełki, i czym tak naprawdę są? Dlaczego mówią i zachowują się w tak irracjonalny sposób? Dlaczego nie można zadawać im żadnych pytań? I przede wszystkim… Kim jest Dżoker?

Wracając do Hansa Thomasa. Odkąd otrzymał bułeczkową książeczkę, nie może ulec wrażeniu, że ciągle jest obserwowany, że pewne sytuacje, które zdarzają się w czasie ich podróży z ojcem, nie są przypadkowe. Jaki to wszystko ma związek z czytaną historią wyspy?

„Fantazje są piękne, ale wszystkie bez wyjątku postradały rozum. Tylko jeden Dżoker przejrzy ułudę. (…) Bo prawda zawsze jest samotna.”

Cała recenzja dostępna:
http://dodekafonia-literatury.blogspot.com/2015/04/przepowiednia-dzokera-jostein-gaarder.html

Chcę przedstawić Wam dzisiaj książkę, z której recenzją nie potrafiłam dojść do ładu. Robiąc sobie notatki i zastanawiając się nad sensem tej powieści ciągle dostrzegałam coś nowego, ważnego i nawet oczywiste rzeczy po pewnym czasie zmieniały swoją barwę.
Dwunastoletni Hans Thomas wyrusza wraz z ojczulkiem w podróż do Aten,aby odszukać swoją matkę, która osiem lat...