Już od dawna słyszałam o Wiedźminie, walce z nadludzkimi stworami o niewyobrażalnych zdolnościach, znaku Aard i inne. Uważałam, że jest to typowa książka fantasy, którą charakteryzuje magia i inne bzdety. Nie miałam najmniejszej chęci po nią sięgnąć, zrobiłam to ze względu, że była to moja lektura szkolna. Bardzo się zdziwiłam po przeczytaniu pierwszej strony pierwszego opowiadania, bo mi się spodobało. Losy królewny zamienionej w okropną i krwiożerczą strzygę, nieokiełznaną przez poprzednich próbujących ją pokonać.
Geralt i jego postępowanie budziło we mnie podziw, swego rodzaju oczarował mnie. Autor od razu dał do zrozumienia, że jest to genialny w swoim fachu wiedźmin.
Bardzo podoba mi się nawiązanie do baśni, na przykład w opowiadaniu "Ziarno Prawdy"; Nivellen jako bestia, a Vereena swego rodzaju piękna.
Jednym słowem książka ta jest fantastyczna. Jedyne co mnie drażniło to długie opisy walk Geralta, czasami wydawały mi się chaotyczne. Momentami nudnawa, ale bardzo rzadko, dla nie których prawie wcale.
Z przyjemnością ją polecam.

Już od dawna słyszałam o Wiedźminie, walce z nadludzkimi stworami o niewyobrażalnych zdolnościach, znaku Aard i inne. Uważałam, że jest to typowa książka fantasy, którą charakteryzuje magia i inne bzdety. Nie miałam najmniejszej chęci po nią sięgnąć, zrobiłam to ze względu, że była to moja lektura szkolna. Bardzo się zdziwiłam po przeczytaniu pierwszej strony pierwszego...