Najbardziej podobały mi się fotografie.

Co, zważywszy, że książkę kupiłam ze względu na autorkę tekstu, mówi dużo o moich wrażeniach ze spotkania z "Wyspą".

Książka o tzw. niczym. Tzn. o tym, że autorka chce napisać książkę i szuka natchnienia. Chwilami, co nie dziwi przy umiejętności Pani Bator do posługiwania się pięknem języka polskiego, to szukanie natchnienia przybiera postać niezwykle ciekawych, egzotycznych czy poetyckich obserwacji, podróży wgłąb siebie czy do pisarskiej kuchni. Niekiedy dawałam się unieść temu nastrojowi „nicniedziania” się i z przyjemnością obserwowałam jakiegoś cejlońskiego owada, zachwycałam kiczowatą pięknością plaż tropikalnych, pozwalałam myślom, prowadzona dyskretnie przez autorkę, przeskakiwać z tematu na temat… A chwilami denerwowałam się setnie. Ta książka, to jakby Joanna Bator w trakcie przebierania się. Jeszcze ma na sobie część garderoby, którą urzekła mnie we wcześniejszych spotkaniach z jej twórczością, a już pojawiają się nowe elementy, nie bardzo pasujące do starego, ale i nie dające jeszcze wyobrażenia o całości nowego…

I chociaż należę do grupy czytelników, którzy lubią książki o "niczym", to niestety, tym razem nie doszło między nami (mną i książką) do "współbycia":). Czytając "Wyspę", nie mogłam pozbyć się wrażenia, że czytam coś, co jest wymęczone, co powstało z musu: że jeszcze nie wiem o czym, ale tu i teraz muszę napisać książkę. Cały czas czułam, że autorka udała się na wyspę w celu napisania książki. Że z jakichś względów, mimo braku natchnienia, pomysłu, musiała tę książkę tam napisać. No i pisała. Co robiła, co jej się w związku z tym przypomniało, co widziała, o czym myśli… Przypomina mi to jedną z lekcji języka polskiego, kiedy polonistka dała nam polecenie pisania przez godzinę lekcyjną o tym, co dzieje się teraz w sali lekcyjnej. I pisaliśmy. „Pani kazała nam pisać. Tylko o czym? Bo nic się nie dzieje. Za oknem piękny jesienny dzień. A my musimy tu siedzieć. O! Pawłowi spadł długopis i potoczył się prawie pod tablicę. Na piórniku Aśki usiadła mucha, która mieni się w słońcu zielonogranatowożółtymi błyskami, niczym oczko w pierścionku geografki. A ten piórnik, na którym usiadła mucha, to Aśka kupiła na Jarmarku Staroci w L. Byłyśmy tam wtedy itd….”

Gdyby to było moje pierwsze spotkanie z Panią Bator, najprawdopodobniej byłoby też i ostatnie:). Bo choć chwilami z niekłamaną przyjemnością poddawałam się opowieści takiej Pani Bator, którą znam i lubię, to częściej jednak po odłożeniu książki musiałam naciskać na siebie, by wrócić do czytania… Tym razem zabrakło tej ciekawości, niemożliwości oderwania się od lektury czy tęsknoty za chwilą, gdy będzie można ponownie zatopić się w czytaniu…

Najbardziej podobały mi się fotografie.

Co, zważywszy, że książkę kupiłam ze względu na autorkę tekstu, mówi dużo o moich wrażeniach ze spotkania z "Wyspą".

Książka o tzw. niczym. Tzn. o tym, że autorka chce napisać książkę i szuka natchnienia. Chwilami, co nie dziwi przy umiejętności Pani Bator do posługiwania się pięknem języka polskiego, to szukanie natchnienia...