Jakiś czas temu przepadłam dla „Selekcji” Kiery Cass. W niedługi czas potem, natknęłam się na okładkę „Kejnotu”(trzeba przyznać, że przepiękną ). Skojarzenie nasunęło się samo.
To będzie ten sam klimat i charakter.. Taka Selekcja w innej odsłonie.
Nooo......... Nie. Zupełnie nie ten sam.
Okazało się, że to całkiem inna historia i inny nastrój.
Cechą upodabniającą do siebie obie te książki, jest połączenie ze sobą elementów żywcem wyciągniętych z XIX wieku i futurystycznego dystopijnego ustroju. Cała reszta to już same różnice.
Książka traktuje o......... nie, nie o żadnej tam miłości, bajce i księciu na białym koniu. Żadne takie.
Choć okładka może to sugerować.
To przede wszystkim historia o wolności człowieka. O jego godności i prawie do bycia i życia zgodnie z jego wolą. O stanowieniu o sobie samym.
A raczej o braku tego wszystkiego.
To obraz tego, jak bardzo ludzie w swojej pysze i bezwzględności mogą upodlić i odczłowieczyć drugą istotę ludzką. Mało w tej historii znajdziemy radości, słodyczy, naiwności, czy też w końcu miłości jako takiej.
Za to znajdziemy wiele wzruszających momentów i pięknych obrazowych opisów uczuć targających naszą bohaterką. Smutku, strachu, niepewności jutra i bólu w różnych odmianach i wymiarach.
Trzeba oddać autorce, że potrafi niezwykle barwnie i przekonująco odmalować realia tamtejszego uniwersum.
Dominująca warstwa społeczna jest absolutnie bezwzględna, skrajnie egoistyczna, lodowata i bezgranicznie zakłamana.. jedyne co się tam liczy to blichtr i utrzymanie, lub jeszcze lepiej – podnoszenie - statusu „Domu”. Owa klasa społeczna mieszka w części miasta nazywanej Klejnotem i tak samo jak ten klejnot się zachowuje. Jest lodowato zimna emocjonalnie ( może za wyjątkiem emocji negatywnych - bo tych posiadają całkiem sporo ) wyrachowana do granic możliwości, dwulicowa i chłodno kalkulująca wszystko pod kątem korzyści dla siebie i swojego „Domu” . Pozbawiona właściwie uczuć wyższych, sumienia lub choćby nawet zwykłej empatii. Wypaczona i zdegenerowana.
Wyobrażenie sobie, że mogłabym tam żyć, za każdym razem niezmiennie przyprawia mnie o lodowate dreszcze wzdłuż kręgosłupa.
Książka ta niezaprzeczalnie ma bardzo oryginalną, na swój sposób mądrą i ciekawą fabułę.
Historię spisano łatwo przyswajalnym i obrazowym językiem, który potrafi nas bez problemu przenieść z naszego wygodnego fotela do krainy, w której rządzi wybranka, a surogatki są niczym więcej niż kolejnym i nie ukrywajmy, bardzo kosztownym, elementem wyposażenia pałaców.
To czego mi w tej książce zdecydowanie zabrakło, to ...żywszego tempa wydarzeń, większych zaskoczeń i drastycznych zwrotów akcji. Dlatego dałam jedynie 6 gwiazdek.
Tutaj historia toczy się równiutko swoim torem i mimo że wszystko jest ciekawie opisane, nie zapiera jednak czytelnikowi tchu w piersi, ani nie spędza snu z powiek. Bez problemu mogłam się oderwać od lektury , jednak zawsze dość szybko do niej powracałam, gnana ciekawością, by poznać ciąg dalszy tej opowieści. Dlatego też z chęcią sięgnę po kolejne części cyklu i mam nadzieję, że kolejny tom nareszcie wzburzy moje serce a akcja ruszy galopem, nadrabiając niedostatki z tomu pierwszego.

Jakiś czas temu przepadłam dla „Selekcji” Kiery Cass. W niedługi czas potem, natknęłam się na okładkę „Kejnotu”(trzeba przyznać, że przepiękną ). Skojarzenie nasunęło się samo.
To będzie ten sam klimat i charakter.. Taka Selekcja w innej odsłonie.
Nooo......... Nie. Zupełnie nie ten sam.
Okazało się, że to całkiem inna historia i inny nastrój.
Cechą upodabniającą do...