Niedawno uświadomiłam sobie jedną, bardzo ciekawa kwestię. Mianowicie to, że mam niesamowitą słabość do bohaterów, którzy są niedźwiedziami. Niby coś dla mnie tak oczywistego, ale bardzo interesującego pod względem doboru tytułu. Zaczynając od pierwszych zainteresowań w tym temacie z dzieciństwa, czyli Kubusiu Puchatku, Misiu Uszatku, kończąc na Misiu Yogim i Baloo, to każdy z nich od razu zdobywał moją sympatię. Podobnie wyglądało to w przypadku genialnego w swojej prostocie misia o imieniu Paddington.

Ten niewielki, ale bardzo uprzejmy niedźwiadek, którego znakami rozpoznawczymi są oryginalny i mający już swoje lata kapelusz oraz zapas kanapek z marmoladą, przyjechał do Wielkiej Brytanii z dalekiego Peru. Zostaje podopiecznym rodziny Brownów z Londynu, a na pamiątkę ich pierwszego spotkania – stacji kolejowej – miś otrzymuje imię Paddington. Już od pierwszych dni swojego pobytu w stolicy Wielkiej Brytanii nowy członek rodziny Brown uczy się funkcjonować w nowej rzeczywistości, tak bardzo odmiennej od tej w Peru, co nie zawsze udaje mu się to z łatwością, ale swoje błędy rekompensuje ogromnym urokiem i dobrymi manierami, które działają na innych jak magnes...

Na czym polega siła, która przyciąga cały czas nowych czytelników do „Paddingtona”? Na pewno na samej postaci tytułowego bohatera, niedźwiadka z Ameryki Południowej, który niewiele jeszcze wie o zwyczajach i normach kultury europejskiej, przez co cały czas pakuje się w nowe tarapaty. W książce Michaela Bonda przeważa humor sytuacyjny, opisany z brytyjskim dystansem i spokojem. Co najważniejsze, cała opowieść została napisana tak, że po tę książkę mogą sięgnąć nie tylko dzieci, ale i dorośli – brak w niej infantylizmu, zamiast tego mamy pełno mądrych obserwacji na temat ludzi i świata. Podobna sytuacja w literaturze wygląda w przypadku książki Gościnnego o przygodach urwisa o imieniu Mikołajek Sam Michael Bond podkreślił, że podczas pracy nad „Paddingtonem” starał się wszystko opisać za pomocą prostego stylu, który nie będzie jednocześnie odbierany jako zbyt banalny. Paradoksalnie pomagała autorowi myśl, że... nie tworzy książki dla dzieci. Dzięki temu czytelnik ma okazje przeczytać naprawdę ciekawą i mądrą pozycję, w której na pewno odnajdzie kawałek obecnej rzeczywistości.

Istotna w całej fabule jest zmiana perspektywy w narracji: inaczej wygląda świat widziany oczami Paddingtona, czyli osoby, dla której wszystko, co widzi, jest całkiem nowe, a inaczej w przypadku Brownów, Londyńczyków w pełni tego słowa znaczeniu. Wystarczy tylko wspomnieć rozdział o wizycie w teatrze – wszyscy widzowie wiedzą, że sztuka teatralna to fikcja, natomiast dla misia sytuacja na scenie wyglądała tak przekonująco, że postanowił pomóc „biednej”córce, a efektem jego interwencji była ogromna sympatia ze strony popularnego aktora. Nie inaczej było podczas zakupów w supermarkecie czy rodzinnej wycieczce na plażę. Nie będzie chyba żadnego czytelnika, któremu ten brytyjski humor w wykonaniu Paddingtona się nie spodoba.

Aż trudno uwierzyć w to, że Michael Bond, nigdy nie myślał o tym, aby tworzyć książki dla dzieci. Stworzona przez niego postać nie tylko spodoba się najmłodszym czytelnikom, ale również bez problemu zdobędzie sympatię dorosłych. Opłaca się przygarnąć tego misia do siebie do domu, a konkretnie na półkę.

Anna Wolak