Można by równie dobrze nazwać ją "kosmitką". Ale fakt pozostaje faktem – Róża pozostaje kimś "obcym". Źle się czuje w Polsce, bo pochodzi z Rosji, a w Rosji też nie za dobrze, bo to "ta z Polski" (miałam kiedyś taką koleżankę w szkole - ojciec Francuz, matka Ukrainka, a ona sama Polka, ale właściwie sama nie wiedziała kim jest – trochę w rozkroku, za przeproszeniem). Ale nie to zrobiło na mnie największe wrażenie w trakcie odsłuchiwania tego audiobooka. Słuchałam tego ze strachem. Zastanawiałam się w międzyczasie, jak będzie wyglądało moje życie i jaka JA będę za powiedzmy... 20 lat (pod warunkiem, że będzie mi dane tyle żyć). Nie twierdzę, że moje życie to pasmo sukcesów i szczęścia i w związku z tym nie mam szans stać się po latach aż tak zgryźliwa. Ale pod wpływem tej lektury zaczęłam patrzeć na siebie z boku i zastanawiać się jaka jestem dla innych na co dzień. O rety! Mam nadzieję, że daleko mi do tej przepełnionej goryczą porzuconej kochanki i niedoszłej artystki! Raczej nie obwiniam innych za życiowe niepowodzenia. Dobrze jest przeczytać coś takiego, żeby zdać sobie sprawę, że życie z kimś takim jest czystą udręką. Czy można do kogoś mieć pretensję, a tym bardziej do kogoś z rodziny, że jeśli tylko może, to ucieka od takiej osoby gdzie pieprz rośnie? Najbardziej żal mi dzieci, które wyrastają tuż obok takiej matki. Rosną w poczuciu winy za krzywdę swojej rodzicielki i jeśli nie znajdą w sobie dość siły, żeby się z tej przygnębiającej rzeczywistości wyzwolić, to umierają za życia, z kompletnie zatrutą psychiką. Słuchałam i słuchałam, bo mimo, że to męczące, to zajmujące. No i ciekawi jak kończy ktoś taki jak Róża, osoba zupełnie niespełniona (albo przynajmniej wydaje jej się, że jest niespełniona), nie potrafiąca w życiu znaleźć sobie zupełnie żadnej radości. Nie powiem, żebym zaznajomiła się z tą książką z przyjemnością, ale warto poczytać ku przestrodze.

Można by równie dobrze nazwać ją "kosmitką". Ale fakt pozostaje faktem – Róża pozostaje kimś "obcym". Źle się czuje w Polsce, bo pochodzi z Rosji, a w Rosji też nie za dobrze, bo to "ta z Polski" (miałam kiedyś taką koleżankę w szkole - ojciec Francuz, matka Ukrainka, a ona sama Polka, ale właściwie sama nie wiedziała kim jest – trochę w rozkroku, za przeproszeniem). Ale...