Ogromnie rozczarowałam się II tomem "Carycy". Pierwszą część czytałam z zaciekawieniem i pewną dozą tolerancji z uwagi na przewlekłe opisy pewnych zdarzeń, stanowiących tło tej historii,ale z nadzieją na wciągającą historię Maryny Mniszchówny, którą będę mogła poznać na kolejnych kartach książki. Ale niestety; o Marynie i jej losach możemy raptem przeczytać na 5-6 stronach.

Nie wszyscy uwierzyli w śmierć Dymitra I Samozwańca; stało się to powodem, że na jego miejsce zaczęli pojawiać się nowi kandydaci do carskiego tronu. Jednym z nich był nikomu nieznany, rzekomy nauczyciel z Mohylewa, w którym Maryna "dopatrzyła się" swojego ukochanego męża, za czym przemawiała duma i nieodparta chęć panowania nad Rusią. Nowy "łżecar" szybko zyskała poparcie ludu, Kozaków, wojsk tatarskich oraz bojarów, a także niektórych wojsk polskich.

Całość książki poświęcona jest praktycznie wojnie polsko-rosyjskiej w latach 1609-11. Rosja osłabiona wewnętrznymi walkami o tron carski, próbą obsadzenia go kolejnym samozwańcem, brakiem pieniędzy, wrogością prostego ludu do bojarów, dawała Polsce szansę na objęcie w niej władzy. Zwycięska bitwa hetmana Stanisława Żółkiewskiego pod Kłuszynem w lipcu 1610 r. oraz obalenie cara Wasyla IV Szujskiego, zdobycie przez wojska polskie Moskwy i zawarcie ugody moskiewskiej - stanowiły pierwszy mocny krok w kierunku stworzenia unii trzech państw: Polski, Litwy i Rusi. Na moskiewskim tronie mógł zasiąść książę Władysław - syn Zygmunta III Wazy. Szansy tej jednak nie wykorzystano; król przez blisko dwa lata oblegał Smoleńsk, nie kwapiąc się do jakichkolwiek działań militarnych czy politycznych w celu obsadzenia Moskwy. Słaby, chwiejny w swych decyzjach i powolny w sprawach politycznych król nie dostrzegał popełnionych błędów, złamanych lub gołosłownych obietnic. Nie jestem przekonana, czy wobec tego wszystkiego rzeczywiście tak ważne znaczenie miał "hołd ruski" złożony 29 października 1611 przez obalonego dwa lata wcześniej cara Wasyla IV Szujskiego. Czym dla Polski było zajęcie i utrzymywanie z wielkim wysiłkiem przez ponad 2 lata Moskwy; jakie znaczenie miał fakt zasiadania na tronie carskim przez 9 dni Maryny Mniszchówny, skoro nie wyniesiono z tych faktów żadnych korzyści.

Książkę do tego wszystkiego czyta się trudno, bo zawiera mnóstwo cytowanych relacji kronikarzy czy uczestników tamtych zdarzeń. Ówczesny język nie jest łatwy do zrozumienia, a i opisywane zdarzenia są niechronologiczne, pokazywane z punktu widzenia różnych autorów. Czasem trzy razy czytamy o tej samej bitwie, pertraktacjach czy zdradach w szeregach wojska. Niekiedy wieje nudą i straszną dłużyzną. Coś jednak zostaje w pamięci z tamtego okresu, o którym niewiele uczy nas historia.

Ogromnie rozczarowałam się II tomem "Carycy". Pierwszą część czytałam z zaciekawieniem i pewną dozą tolerancji z uwagi na przewlekłe opisy pewnych zdarzeń, stanowiących tło tej historii,ale z nadzieją na wciągającą historię Maryny Mniszchówny, którą będę mogła poznać na kolejnych kartach książki. Ale niestety; o Marynie i jej losach możemy raptem przeczytać na 5-6 stronach....