Peter Raina

Przystąpiłam do lektury tej książki, gdyż chciałam zapoznać się z obiektywnym opisem przebiegu procesu Pawła Huellego i ks. Henryka Jankowskiego, jednak w tym sensie zawiodłam się na tej pozycji. Jej niewątpliwą zaletą jest zgromadzenie wielu istotnych dokumentów dotyczących procesu w jednym miejscu, wadą natomiast – stronniczość autora wyrażająca się w emocjonalnych zdaniach wywyższających księdza Jankowskiego, a budzących niechęć w stosunku do pisarza. Sądzę, że pisząc taką książkę, autor powinien dążyć do zachowania obiektywizmu, przedstawić dokumenty i różne stanowiska, ewentualnie po tym ukazać swoje stanowisko w tej sprawie. Tutaj autor, notabene historyk, przedstawił fakty w sposób subiektywny, emocjonalny i, jak uważam, nieprofesjonalny, już na wstępie uniemożliwiając czytelnikowi wypracowanie własnego zdania w tej sprawie. Przykładowo, autor zamieścił przed dokumentami wystosowanymi przez Pawła Huelle swoje komentarze, w których z góry broni stanowiska ks. Jankowskiego. Zastanawia mnie natomiast, dlaczego dokumenty wystosowywane przez stronę księdza nie były poprzedzane komentarzami i wyjaśnieniami? Zabieg ten, stosowany konsekwentnie, z czasem zaczął mnie irytować, podobnie jak emocjonalny ton autora i zdania typu "Propagując takie opinie i szastając obelgami, Huelle osiągnął dno.", które, w moim mniemaniu, nie są na miejscu w opisie przebiegu procesu sądowego. Idąc dalej, autor umieszczał w całości materiały, które w jakiś sposób mogły godzić w Pawła Huellego, natomiast często pomijał te, które świadczył na niekorzyść Henryka Jankowskiego. Im dalej, tym częściej ten "dziwny" zabieg był stosowany. Reasumując, myślę, że poważany historyk, jakim jest Peter Raina, niczym nieuzasadnione opinie w stylu "Rozprawa sądowa 22 kwietnia była "popisem" trzech świadków, którzy wystąpili w obronie Pawła Huelle." powinien zostawić dla siebie, a skupić się na opisywaniu faktów, a książka byłaby dużo bardziej wartościowa i obiektywna. No chyba, że nie o to w niej chodziło, a miała być ona z założenia obroną ks. Prałata, co jednak powinno być w sposób jasny ukazane w jej wstępie, a moim zdaniem tego zabrakło.