Mam co do tej książki strasznie mieszane uczucia.

Bo z jednej strony - urzekający temat, opisany wyczerpująco i mocno pogłębiony; dorzeczne i logiczne rozważania na temat czegoś tak eterycznego i trudnego do naukowego ujęcia jak anioły, całkiem sympatyczna historia, która momentami wciąga, momentami idzie opornie, ale generalnie jest nawet ładnie skrojona.

A z drugiej strony - jest ten nieszczęsny język, którego nawet nie można nazwać prostym, bo pod stukające w klawiaturę palce ciśnie się słowo "toporny". I nie chodzi nawet o tę naiwność, typową dla baśni - bo czyż Andersen nie udowodnił, że każdą historię dla dzieci da się opisać tak, żeby i dorosły czytał ją z przejęciem? Terakowska pisze topornie i brnięcie przez tę książkę przypomina przedzieranie się przez gęsty las. Las niezręcznych dialogów, powtórzonych dziesiątki razy epitetów. Las postaci, które są strasznie mało ludzkie, momentami sprawiające wrażenie wyciętych z kartonu. Las schematów, wymęczonych do bólu.

Ponieważ nie jest to powieść na tyle nudna, żeby ją porzucić w połowie czytania, ani na tyle nieporadna, by pozostawiała nieprzyjemne wrażenie - nie oceniam jej jako złą. Ani jako dobrą. Niech sobie pozostanie całkiem neutralna.

Mam co do tej książki strasznie mieszane uczucia.

Bo z jednej strony - urzekający temat, opisany wyczerpująco i mocno pogłębiony; dorzeczne i logiczne rozważania na temat czegoś tak eterycznego i trudnego do naukowego ujęcia jak anioły, całkiem sympatyczna historia, która momentami wciąga, momentami idzie opornie, ale generalnie jest nawet ładnie skrojona.

A z drugiej...