Piękna, mądra i głęboka książka, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Początkowo dawkowałam sobie lekturę, by móc się nią jak najdłużej delektować, ale potem nie wytrzymałam i ostatnie 150 stron pochłonęłam jednym tchem.

"Ścieżki północy" przypominają układankę, którą czytelnik sam musi złożyć w całość. Wciąż dochodzą tu nowe elementy i nawet w końcowej fazie, gdy wydaje się, że już wszystko wiemy o bohaterach, autor serwuje nam zaskakujące informacje pozwalające spojrzeć na niektóre postacie z innej perspektywy.

O czym jest ta książka? To historia wielowątkowa, którą na pewno można odczytać jako wzruszającą i złożoną historię miłosną. Dla mnie to jednak przede wszystkim ponadczasowa, wstrząsająca opowieść o wojnie i jej destrukcyjnych skutkach, o różnych postawach w ekstremalnych sytuacjach, o tym, jak wiele jest w stanie znieść człowiek, który ma w sobie chęć i siłę przetrwania na przekór zdrowemu rozsądkowi.
Ciekawe jest spojrzenie autora na ofiary i ich oprawców, którzy po wojnie sami uważali się za pokrzywdzonych - doskonale obrazują to ostatnie rozdziały, w których wyeksponowane są powojenne losy japońskich strażników znęcających się nad więźniami budującymi w Birmie tzw. Kolej Śmierci.
Złożoność japońskich tradycji trudno pojąć nam, Europejczykom, i to na pewno także ważny aspekt tej powieści, w której Daleki Wschód zderza się z Zachodem w szczególnie bolesny sposób.

Atmosfera "Ścieżek północy" jest ciężka, przytłaczająca, jednak od lektury nie można się oderwać. Ogromne wrażenie robią opisy cierpień więźniów zmuszanych do morderczej pracy. Szczególnie utkwiły mi w pamięci rozbudowane sceny amputacji nogi oraz pobicia przez strażników jednego z głównych bohaterów. Są one tak plastycznie, sugestywnie przedstawione, że niemal widzi się obrazy i je współodczuwa.

Obok tej powieści nie można przejść obojętnie. To książka z rodzaju tych, które za zawsze zapisują się w pamięci czytelnika.
Na pewno nie jest to lekka, łatwa i przyjemna lektura, jednak warto się z nią zmierzyć, gdyż dostarcza wielu wrażeń swoją treścią, formą i pięknym, oryginalnym językiem.

Piękna, mądra i głęboka książka, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Początkowo dawkowałam sobie lekturę, by móc się nią jak najdłużej delektować, ale potem nie wytrzymałam i ostatnie 150 stron pochłonęłam jednym tchem.

"Ścieżki północy" przypominają układankę, którą czytelnik sam musi złożyć w całość. Wciąż dochodzą tu nowe elementy i nawet w końcowej fazie, gdy...