B.:

„Plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi.”

Powieść Marqueza jest moją ulubioną… Czytana kilkakrotnie, ale za każdym razem wywołuje inne emocje. Książka się nie zmienia. To ja się zmieniam. Rozwijam się. Dostrzegam nowe aspekty.

Historię rodziny Buendiów możemy śledzić na przestrzeni sześciu pokoleń w fikcyjnej miejscowości Macondo. Autor zawarł tutaj dosłownie wszystko: mamy zakazaną miłość, cierpienie, wzruszenia, wojny, samotność… Świat magiczny miesza się z szarą rzeczywistością. Wszystko tutaj jest doskonale dopracowane, każdy element jest ważny, każda postać jest na swój sposób wyjątkowa.

Przyznam, że kiedy czytałam to arcydzieło (TAK – tego słowa nie boję się tutaj użyć!) wydawało mi się, że nie zapamiętam wszystkich imion, nazwisk, wszystkich postaci. Ale myliłam się. A najbliższa stała mi się postać Amaranty w drugim pokoleniu… Sama nie potrafię tego wytłumaczyć. Może dlatego, że była to postać tragiczna, z góry skazana na samotność i zapomnienie…

Dzieło Marqueza wywarło ogromny wpływ na literaturę światową. I nic dziwnego. Ten człowiek miał własny, niepowtarzalny styl i umiejętnie umiał mieszać gatunki. Przecież „Stu lat…” nie da się zaklasyfikować jednoznacznie do konkretnego gatunku. A po lekturze długo nie można powrócić do szarej otaczającej rzeczywistości. Jest „Sto lat samotności” i… Długo, długo nic…
-------------------------------------------------------

Ś.:

"Bieda jest służką miłości”

Cytat równie paradoksalny jak całe moje pierwsze spotkanie z rodziną Buendiów w odizolowanej mieścinie Macondo.

Niewiele książek wprowadziły w mojej głowie taki zamęt jak dzieło Pana Marqueza. Autor umiejętnie miesza gatunki i zgrabnie nakierowuje akcje na inne tory. W tym arcydziele każdy znajdzie coś dla siebie. Rodzinne perypetie miksują się z aspektami politycznymi i praktykami okultystycznymi. Na wstępie przeraziła mnie ilość bohaterów (szczególnie, że potomkowie noszą te same imiona), całe szczęście moje obawy były niesłuszne. Każda z postaci jest malowana inną kredką i ani przez chwilę nie miałem wrażenia, że część naszej obsady jest jedynie tanim zapychaczem miejsca. Burzliwa i zaborcza Fernanda, chociaż budziła u mnie skrajne negatywne uczucia, jest moją faworytką.

Gabriel Garcia Marquez pracował nad tą powieścią osiemnaście miesięcy. Widać w niej ogrom pracy i chirurgiczną dokładność. Do jego specyficznego pióra pełnego aforyzmów i jedynie śladowymi ilościami dialogów też nie mam zastrzeżeń. Napisanie tej opinii również mi zabrało sporo energii. Ciężko opisać coś co wyrazić słowami. Takie właśnie jest ,,Sto Lat Samotności”. Oniryczny, pełen niedomówień, bezlitosny wyciskacz soków ze wspaniałego owocu który nazywamy naszą wyobraźnią.

„Plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi.”

B.:

„Plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi.”

Powieść Marqueza jest moją ulubioną… Czytana kilkakrotnie, ale za każdym razem wywołuje inne emocje. Książka się nie zmienia. To ja się zmieniam. Rozwijam się. Dostrzegam nowe aspekty.

Historię rodziny Buendiów możemy śledzić na przestrzeni sześciu pokoleń w fikcyjnej miejscowości Macondo....