Twarda oprawa, barwne ilustracje (co prawda, niezbyt urzekające, żeby nie napisać brzydkie), niewiele tekstu - wydawałoby się, że to historia, która może skraść serce niejednemu czytelnikowi. Cóż, mojego na pewno nie zdobyła.

Tata Nusi twierdzi, że wszystkie dzieci lubią się kąpać, ale Nusia wcale tak nie uważa. Nie chce wejść do wody, a na basenie rodzice tylko się opalają i pluskają - na terenie hotelu nie ma piasku, w którym chciałaby pobawić się główna bohaterka. Zatem co robi? Wymyka się rodzicom, którzy w zasadzie nie zwracają na nią uwagi, znajdując plażę. Na pobliskiej wysepce leży "pięć strasznie spoconych, sflaczałych owieczek". Dziewczynka kąpie je, układa do wyschnięcia, doi i karmi śmieciami.

Nie widzę w tej opowieści ani grama morału. Dziecko zostaje pozostawione bez opieki - idzie samotnie nad wodę, a po powrocie nie znajdziemy nawet jednego zdania, w którym autorka przestrzegałaby przed takim zachowaniem. Ba!, Nusia po powrocie siedzi z rodzicami i je kolację, rzucając plaster pod krzesło (nie ma to jak zachowywanie czystości).

Moja wyobraźnia działa całkiem nieźle, ale nie potrafię pojąć, co autorka miała na myśli, tworząc tę historię. Jeszcze rozumiem, że w bajce na wyspie mogą znaleźć się owce, ale po kiego grzyba miałyby jeść stare plastry, uczyć się pływać czy ubierać w skarpety? To totalnie nie moje klimaty, synka również, bo nie był zbyt zainteresowany tymi bzdurami.

Książka bierze udział w wyzwaniu czytelniczym "WyPożyczone": http://www.rudymspojrzeniem.pl/2018/01/wypozyczone-wyzwanie-czytelnicze-2018.html

Twarda oprawa, barwne ilustracje (co prawda, niezbyt urzekające, żeby nie napisać brzydkie), niewiele tekstu - wydawałoby się, że to historia, która może skraść serce niejednemu czytelnikowi. Cóż, mojego na pewno nie zdobyła.

Tata Nusi twierdzi, że wszystkie dzieci lubią się kąpać, ale Nusia wcale tak nie uważa. Nie chce wejść do wody, a na basenie rodzice tylko się...