Konrad pracuje na uczelni medycznej jako nauczyciel etyki. Niby zwykły człowiek i całkiem zwykła (żeby nie powiedzieć - nudna) praca. Z tą różnicą, że nasz bohater po godzinach pracy lubi się wikłać w kolejne związki „na poważnie”. Zatraca się w nich zupełnie, przyjmując zwyczaje i upodobania swojej ukochanej. Właśnie zakończył z hukiem kolejny związek, ale tym razem z nadzieją na wyrwanie się z błędnego kręgu. Trudno powiedzieć, czy to oznaka dojrzewania i refleksja nad własnym życiem, czy raczej spostrzeżenie, że wartości przekazywane na zajęciach z etyki niekoniecznie stosuje we własnym życiu. Przed Konradem jednak ostateczna próba. Przypadkowa (?) rozmowa z niedoszłą samobójczynią na studenckim telefonie zaufania zmusza go do ruszenia na poszukiwania nieznajomej. Czy będzie to tylko sposób, aby odwieźć kobietę od desperackiego czynu czy może również określenie prawdziwego ‘ja’ i swoisty rachunek sumienia z dotychczasowego życia? Co, jeśli to wszystko jest mistyfikacją zdesperowanej byłej kochanki?

Po dobrze przyjętych powieściach „Niepamięć” i „Deja vu” Joanna Kosowska utrzymuje tempo kolejnej książki co rok i wraca z nową pozycją. „Niemoralna gra” świetnie wpasowuje się w dotychczasową twórczość pisarki. Przy pierwszym kontakcie wygląda na thriller psychologiczny, ale mija połowa książki i okazuje się, że mamy do czynienia raczej z dramatem (psychologicznym) z elementami thrillera. Znowu pojawia się nauczyciel etyki (chociaż to inny bohater) i podobnie, boryka się z problemem życia nieswoim życiem. Na szczęście, nie jest to powielanie wypróbowanego schematu, a raczej rozwój we wcześniej obranym kierunku. Miłośnicy dotychczasowej twórczości tej pisarki nie powinni być zawiedzeni. Do kompletu mamy szeroki wachlarz dobrze opracowanych, pełnowymiarowych postaci, które świetnie dopełniają fabułę. W tym wypadku nawet, śmiało mógłbym powiedzieć, że historia jest wciągająca nie przez fabułę, ale przede wszystkim przez bohaterów, na których się opiera. Bo o ile ramowa fabuła na thriller psychologiczny jest dosyć popularna i mogła już się oczytać w innych książkach, to dobór takich postaci rozwala kompletnie znany schemat i go redefiniuje na innych zasadach.

I pośrednio przez powyższe, książka ma dwie zasadnicze wady. Pierwsza to ten dramat psychologiczny zamiast thrillera. W istocie książka jest cięższego kalibru niż można by się spodziewać po opisie wydawcy i początkowych kilkudziesięciu stronach. Nieprzygotowany do tej transformacji, byłem (chwilowo) szczerze zawiedziony. Druga wada to właśnie postacie rozwalający znany schemat. Przykładowo, na miejscu głównego bohatera pasowałaby idealnie, życiowo nieogarnięta młoda kobieta – a tu mamy faceta z czymś na kształt rozdwojenia jaźni.

Pomijając jednak potencjalnie spore grono zawiedzionych czytelników autorka może liczyć na dużo większe grono tych zadowolonych. Niebanalna fabuła, wielopoziomowa i obfitująca w tajemnice do ostatnich stron. Ciekawi bohaterowie i przystępny styl. Ta książka wciąga i na długo zostaje w pamięci. I, co dla mnie ważne, bez wszechobecnego targetu ‘od kobiety dla kobiet’. Polecam szybką lekturę. Podobno następna książka już niedaleko.

Robert Fryga