Czytając książkę autorstwa Lawrence’a Grobela czułam się tak, jakbym miała wielkiego Ala Pacino na wyciągnięcie ręki i po przyjacielsku gawędziła z nim przy herbacie i nadgryzionych ciasteczkach, którymi tak lubi częstować swoich gości. Już na początku "Rozmów" autor zaznacza, że nie jest to klasyczna biografia, a jedynie zapis kilku wywiadów po przyjacielsku przeprowadzonych z aktorem na przestrzeni ponad trzydziestu lat. Dowiedzieć się z nich można, że mały Al zaczął palić już w wieku 9 lat, a z nałogiem pożegnał się dopiero kiedy zaczął występować na Broadwayu. Dlaczego? "Bo nie można palić, gdy się gra Ryszarda III”! Pacino z humorem opowiada o pracy nad filmami, które przyniosły mu największą sławę. Z rozbawieniem wspomina, że w ramach przygotowań do roli w "Zapachu kobiety" nauczył się załadowywać i rozładowywać broń w 25 sekund.. z zasłoniętymi oczami, a kiedy występował w "Serpico" tak wczuł się w graną postać, że podczas drogowej sprzeczki z innym kierowcą podał się za policjanta i wymachiwał fałszywą odznaką. W "Rozmowach" sporo jest podobnych anegdot, dlatego książkę czyta się naprawdę dobrze. Co prawda Pacino unika odpowiedzi na pytania o życie prywatne, ale zawsze zbywa je z dużą klasą i kieruje rozmowę tak, aby jak najwięcej opowiedzieć o swojej największej życiowej pasji, czyli występach w teatrze. Jaki obraz wielkiego aktora wyłania się z "Rozmów"? Zabawnego, ciepłego mężczyzny, który jest całkowicie oddany swojej pracy.

Czytając książkę autorstwa Lawrence’a Grobela czułam się tak, jakbym miała wielkiego Ala Pacino na wyciągnięcie ręki i po przyjacielsku gawędziła z nim przy herbacie i nadgryzionych ciasteczkach, którymi tak lubi częstować swoich gości. Już na początku "Rozmów" autor zaznacza, że nie jest to klasyczna biografia, a jedynie zapis kilku wywiadów po przyjacielsku...