Najnowsze artykuły
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC- Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2017
Eric Clapton. Autobiografia Eric Clapton 
Na pewno super że był szczery w książce i nie bał się podejmować trudnych tematów jak i pisać o uczuciach. Kogoś nie lubił to wspominał o tym. Trochę za duży skok dla mnie od kupna gitary do wirtuoza. Choć pewnie skoro tak utalentowany to nauka szła szybciej. Fajnie że wierny swoim ideałom gdzie zaznaczał że chce grać taką muzykę jaką kocha. Robiąc porządki w domu włączałem jego płyty a także jadąc do pracy. Polecam. Wpływa to lepiej na odbiór książki i pozwalało w jakimś stopniu poczuć klimat tych piosenek i wczuć się lepiej w książkę. Poza tym muzyka sama w sobie piękna. Kocham bluesa więc trafiało idealnie do mnie. Szkoda że tak mało zdjęć. No i dla mnie za dużo nazwisk. Rozumiem że ze względu na ilość muzyków i zespołów z którymi grał tak musiało być ale nie sposób skojarzyć tyle osób. Imiona jakieś się przewijały ale nie zawsze mogłem je dopasować do konkretnych osób a potem się okazywało że były one dla Claptona bardzo istotne i wiele im zawdzięczał.
Eric Clapton. Autobiografia Eric Clapton
Spowiedź Artysty
Jaki wpływ na dziecko może mieć wstydliwe piętno, z którym przychodzi już na świat? Jak wpłynie na jego życie konserwatywne środowisko, w którym przyjdzie mu dorastać? Czy pomimo odrzucenia, którego doświadcza w dzieciństwie, będzie potrafiło w przyszłości uporządkować swoje życie uczuciowe? W jaki sposób to wszystko może wpłynąć na twórczość?
Eric Clapton rozpoczyna swoją opowieść od wydarzenia, które nieodwracalnie zmieniło jego życie: od momentu, kiedy dowiedział się, że jego narodziny były kartą wstydu w historii jego rodziny, przez lata starającej się ukryć kompromitujące szczegóły jego przyjścia na świat. Choć z jednej strony był dzieckiem kochanym, którego życzenia spełniano jeszcze zanim nawet o nich pomyślał, w głębi serca na wiele lat pozostał człowiekiem zranionym, który nosił w sobie głębokie poczucie odrzucenia.
Pomimo poważnych wewnętrznych rozterek, dzieciństwo przyszłego wirtuoza gitary jawi się dość sielsko: wygłupy z kolegami, kradzieże jabłek i wszystko inne, co przychodzi zwykle dzieciakom do głowy. To co było dla mnie uderzające to fakt, że jego historie z dzieciństwa do złudzenia przypominają opowieści naszych dziadków i rodziców. Niestety ta beztroska nie trwa wiecznie i wraz z wyprowadzeniem się z rodzinnego domu, Clapton zaczął tracić kontrolę nad własnym życiem. Choć niewątpliwie był to czas pierwszych kroków na muzycznej scenie, kształtowania się stylistycznego wizerunku i określenia drogi, którą chciał podążać, to z każdym kolejnym rokiem jego codziennością coraz bardziej rządziły używki. Prawie trzydzieści lat nałogu, bezlitosnego uzależnienia od alkoholu, leków, a w końcu narkotyków. Niekończące się imprezy, nieudane związki, stopniowa utrata kontaktu z rzeczywistością – porażający obraz upadku na samo dno. A w tym wszystkim, jakby przypadkiem, powstaje wielka muzyka.
Wbrew wszelkim pozorom historia życia Erica Claptona ma wydźwięk pełen optymizmu i nadziei. Choć nie brakuje w niej poruszających, tragicznych momentów, opisów człowieka, który niżej upaść już nie mógł, bezsilności i samotności, to jednak w ostatecznym rozrachunku okazuje się, że człowiek jest wstanie zwyciężyć wszystkie swoje słabości, jeśli tylko znajdzie odpowiednią motywację i nigdy nie jest za późno, by nasze życie stało się szczęśliwe i wartościowe.
Ostatnio mam dobrą passę czytelniczą. Autobiografia Erica Claptona jest kolejną świetną pozycją na moim koncie. Sentymentalna, nostalgiczna, inspirująca i niosąca nadzieję. Jeśli macie ochotę poznać kulisy powstania takich utworów jak "Layla", "Wonderful Tonight", czy "Tears in Heaven", sięgnijcie po nią koniecznie.
