Muszę przyznać, że jeśli chodzi o Fandorina, nie przeszkadza mi "widzenie nocne", "czucie skórą" i inne fantastyczne umiejętności, które posiadł nasz heros dzięki długoletnim ćwiczeniom i niezłomnej woli. Polubiłam go od pierwszego tomu, gdy tragiczne wydarzenia przyprószyły mu skronie siwizną. Lubię tempo opowieści Akunina, żywy język (po tłumaczeniu, ale i tak mi się podoba) i oczywiście darzę wielką atencją głównego bohatera. Fandorin to skrzyżowanie wojownika ninja, Bonda, Sherlocka Homesa i jeszcze przynajmniej kilku równie wspaniałych bohaterów. Nie bez znaczenia dla mnie jest również koloryt lokalny, bo mam wielką słabość do historii dziejących się za wschodnią granicą. A orientalny służący Masa to już po prostu wisienka na torcie.

To tyle zachwytów. Tom "Czarne miasto" przeczytałam bowiem szybko i z przyjemnością, ale moim zdaniem intrydze zabrakło lekkości. Może wątków było zbyt wiele? A może kiedy obserwujemy dziesiąty już zwrot akcji, odnosi się wrażenie, że kręcimy się w kółko i nic z tego nie wynika. A może po prostu całość była nieprzekonująca, łącznie z postaciami. No i, chociaż jak podkreślam nadal uwielbiam Fandorina między innymi (przede wszystkim) za słabości, to jego dandysowatość została doprowadzona do granic, których zdecydowanie nie należy przekraczać. Zresztą wiele było wątków gdzieś na granicy pastiszu (postać pięknej wschodniej wdowy i jej służący eunuch na przykład).

Reasumując: jeśli ktoś lubi Fandorina, i na ten tom powinien się skusić (nic nie piszę o zakończeniu, chociaż naprawdę trudno się powstrzymać!). Ale o ile do pierwszych tomów serii wróciłabym z przyjemnością (nawet biorąc pod uwagę fakt,że Fandorin umie się uchylać przed kulami), tak tej powieści nie zamierzam czytać ponownie.

Muszę przyznać, że jeśli chodzi o Fandorina, nie przeszkadza mi "widzenie nocne", "czucie skórą" i inne fantastyczne umiejętności, które posiadł nasz heros dzięki długoletnim ćwiczeniom i niezłomnej woli. Polubiłam go od pierwszego tomu, gdy tragiczne wydarzenia przyprószyły mu skronie siwizną. Lubię tempo opowieści Akunina, żywy język (po tłumaczeniu, ale i tak mi się...