Z nagradzanymi książkami jest często tak, że nie zachwycają czytelników tak bardzo jak "znawców" literatury. Przynajmniej zwykle. "Zabójcza sprawiedliwość" jest tego dobrym przykładem.

Fabuły nie będę opisywała - po prostu nie dałoby się tego zrobić bez wielu spoilerów.

Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy i okropnie przeszkadza podczas czytania jest nadużywanie rodzaju żeńskiego. Matko i córko, nawet faceci są określani jako "ona"(!!!). Jeśli ktoś, podobnie jak ja, lubi sobie wyobrazić jak wyglądają dane postacie to nie ma na to najmniejszych szans, bo nie wie, czy czyta o "nim" czy o "niej". Takie zgadywanie dość konkretnie działa na nerwy. Przeszkadzało mi również nadużywanie herbatek. Praktycznie żadna rozmowa nie mogła się obyć bez herbatki. Żadnego innego napoju nie było. Serio. Jako kawosz czułam się tym faktem urażona. Minusem jest również traktowanie po macoszemu naprawdę interesujących aspektów. Przykładem może być władca (władczyni?) Radch - Anaander Mianaai. Sam pomysł, że jedna świadomość kontroluje wiele ciał jest naprawdę ciekawy. Nie wiadomo niestety jak doszło do tego podzielenia ani jak wiele Anaader komunikuje się ze sobą. Zresztą, nie tylko ten ciekawy pomysł został zepchnięty w kąt.

Podobało mi się natomiast ogólny pomysł na książkę. Opowieść serwitora ma w sobie coś przyciągającego. Niektóre rozdziały - szczególnie te, których akcja rozgrywa się w mieście Ors - czytało mi się naprawdę bardzo dobrze.

Po lekturze książki mam mieszane uczucia. Samej lektury nie żałuję, bo była całkiem ok, ale trudno powiedzieć, czy poleciłabym komuś tą książkę. Na początek przygody z gatunkiem raczej nie, ale później... nie wiem.

Z nagradzanymi książkami jest często tak, że nie zachwycają czytelników tak bardzo jak "znawców" literatury. Przynajmniej zwykle. "Zabójcza sprawiedliwość" jest tego dobrym przykładem.

Fabuły nie będę opisywała - po prostu nie dałoby się tego zrobić bez wielu spoilerów.

Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy i okropnie przeszkadza podczas czytania jest nadużywanie...