Czuję się dosyć rozczarowana tą książką. Z opisu wynikało, że będzie to coś naprawdę świeżego, coś ciekawego i zaskakującego. No bo temat to przecież samopisz - Cesarstwo Rzymskie nie upadło? Kupuję to od razu! Genialne! Jedyne, czego żałuję, to że sama na to nie wpadłam, bo pomysł jest wyjątkowo wdzięczny i daje ogromne pole do popisu.
Po lekturze mam wrażenie, że ten pomysł jest w rzeczywistości największym (a przy tym jednym z niewielu) atutem tej książki. Bohaterowie są okropnie papierowi i niejacy, zupełnie nie wiem, po czym ich odróżniać: całe szczęście, że "ci ważni", których nie było na załączonym drzewku genealogicznym, byli nieliczni i mieli charakterystyczne imiona, bo zupełnie bym się pogubiła! Między kilkoma parami, które się tam przewijają, największą chemię (a i to dosyć szczątkową) czuć między wyjątkowo krótkotrwałym małżeństwem. Reszta wychodzi wyjątkowo na siłę i sztucznie.
Główny bohater nie ma za grosz rozsądku ani żadnych instynktów samozachowawczych, jest średnio rozgarnięty, a mimo to wszyscy zdają się uważać go za wymarzonego następcę tronu. Poza tym ten typ nie wzbudza we mnie żadnych pozytywnych emocji. Jakby gościa zabili, to też bym bardzo nie rozpaczała, bo nie dał żadnego powodu, żeby go polubić, a dał całą masę, żeby uznać go za dosyć ograniczonego, ale w gruncie rzeczy nieszkodliwego idiotę. Serio - ja bym temu dzieciakowi nie powierzyła nawet psa, a co dopiero państwo!
Reszta jest może nieco sprytniejsza, ale za to urywa im od prawdopodobieństwa... w sumie jakiegokolwiek. Nikt tu nie zachowuje się tak, jak powinien, wszyscy robią jakieś zupełnie niemożliwe wygibasy, żeby fabuła popłynęła w kierunku, którego chce autorka.
Ogólnie prawdopodobieństwo wydarzeń leży i kwiczy, żeby je dobić. Te wszystkie intrygi są tak grubymi nićmi szyte, że średnio inteligentny przedszkolak by je przejrzał, co dopiero cesarz. A czasem jest w drugą stronę - trzy razy muszę czytać jakąś stronę, żeby zrozumieć, o co chodziło w tych umysłowych gimnastykach, które (znowu) mają po prostu, nie ważne jak bardzo okrężną drogą, doprowadzić do wymyślonej przez autorkę linii fabularnej. Sama w sobie nie jest ona zupełnie z czapy - nie jest nowatorska, ale jednak dosyć zgrabnie wymyślona - tyle że pogrążają ją szczegóły, a konkretniej poszczególne epizody, które trzeba opisać jednak dosyć dokładnie. Wszystko razem średnio się trzyma kupy.
Akcja prze naprzód jak koń wyścigowy popieszczony prądem, a mimo to mam wrażenie, że na tych kilkuset stronach niewiele się dzieje. I nie jest to kwestia zbyt rozwlekłych przemyśleń bohaterów, bo wcale nie są one takie znowu rażąco obszerne. Po prostu sama akcja jest takim zbiorem pitu-pitu przetykanym gęsto życiowymi mądrościami (wcale nie takimi pseudo-filozoficznymi - autorce zazwyczaj udaje się wpadania w kicz i przesadę, za co jej chwała) - dzieje się mnóstwo, a pamięta się nic.
Co ciekawe jednak, ogólne wrażenia po "Romanitas" mam jednak raczej pozytywne. To taki mierny zapychacz czasu - dobrze go sobie poczytać w wolnej chwili, bo nie wymaga to specjalnego skupienia, ale kiedy odłoży się książkę, to raczej nie ma problemu z pozbyciem się jej z myśli (wręcz przeciwnie).
Zakończenie pozostawiło mnie z leciutkim "o rany, to zaczyna mieć sens", więc naturalnie sięgnę po drugą część, w którą już się przewidująco zaopatrzyłam. Może autorka trochę się zrehabilituje, a "Rzym płonie" sprawi, że przestanę cierpieć na myśl, że taki świetny pomysł został w gruncie rzeczy zmarnowany.

Czuję się dosyć rozczarowana tą książką. Z opisu wynikało, że będzie to coś naprawdę świeżego, coś ciekawego i zaskakującego. No bo temat to przecież samopisz - Cesarstwo Rzymskie nie upadło? Kupuję to od razu! Genialne! Jedyne, czego żałuję, to że sama na to nie wpadłam, bo pomysł jest wyjątkowo wdzięczny i daje ogromne pole do popisu.
Po lekturze mam wrażenie, że ten...