Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy ofiara może stać się katem? Czy byli więźniowie obozów hitlerowskich mogą się stać oprawcami? Świetna, kontrowersyjna, dla niektórych środowisk niewygodna książka, która chyba nie ma szans na przebicie się do szerszej opinii poblicznej. John Sack, amerykański, nieżyjący już dziennikarz, pochodzenia żydowskiego /muszę to podkreślić/, poświęcił na jej napisanie ok. siedmiu lat, dokonując kwerendy w archiwach amerykańskich, niemieckich, izraelskich i polskich. "Oko za oko" - Przemilczana historia Żydów, którzy w 1945 roku mścili się na Niemcach - jest w zasadzie fabularyzowanym dokumentem i opowiada o powstaniu w roku 1945 obozów pracy, obozów przesiedleńczych dla ludności niemieckiej i nie tylko, na terenie powojennej Polski na terenie Śląska, m.in. w Gliwicach, Świętochłowicach, Łambinowicach. Utworzone przez polski rząd komunistyczny, początkowo jako ośrodki do wyłapywania byłych SS-manów, członków NSDAP, Hitlerjugend, oraz osób wspierających reżim hitlerowski, a następnie dla przeciwników nowego, komunistycznego rządu, oraz po wydaniu ustawy o przesiedleniu ludności niemieckiej z tzw. Ziem Odzyskanych - cywilnej ludności niemieckiej, przekształciły się w prawdziwe obozy śmierci. Zakładane, nadzorowane i kierowane przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, jak twierdzi autor, zostały w praktycznie w całości oddane w zarząd byłym, ocalałym z zagłady więźniom niemieckich obozów śmierci - w większości Żydom. Co ciekawe, autor nigdy nie pisze o nich Polacy, tak jakby obywatelstwo było zupełnie nieistotne - liczyła się tylko narodowość. Wstrząsająca lektura, z opisami tortur stosowanych przez strażników wobec więźniów, mężczyzn, kobiet i nieletnich. Bicie, głodzenie, gwałty. Nienawiść - samonakręcająca się spirala, nie do zatrzymania. Salomon Morel, komendant obozu Zgoda w Świętochłowicha, Lola Potok - komendatka więzienia w Gliwicach - to w zasadzie postacie pierszoplanowe. Pierwszy pełnił dlugoletnią służbę w polskich systemie penitencjarnym aż do roku 1968, gdy przeszedł na emeryturę. W roku 1992 uciekł z Polski do Izraela, po wszczęciu p-ko niemu śledztwa przez Główną Komisję Badania Zbrodni p-ko Narodowi Polskiemu i postawienia mu zarzutów, m. in. ludobójstwa. Druga uciekła z Polski w 1945 roku, zabierając ze sobą zagrabione więźniom pieniądze i kosztowności. John Sack miał spore problemy z opublikowaniem tej książki. W ogólnokrajowej amerykańskiej sieci TV został nazwany antyse­mitą, neonazistą, człowiekiem, który zaprzecza istnieniu holokaustu. „To straszna, okropna książka” – stwierdziło kilka organizacji żydowskich. Ameryka przestraszyła się Świętochłowic - pisał w 1994 roku polski dziennikarz K. Kłopotowski. Typowe pod tym względem było zachowanie jednego z czołowych działaczy Światowe­go Kongresu Żydów Elaina Steinberga. Występując w najpoważniej­szym w USA magazynie telewizyjnym „60 minut” Steinberg powie­dział widzom, że nie mogą polegać na naocznych świadkach, ponieważ obrażają w ten sposób „pamięć 6 milionów męczenników”. Książka jednak się ukazała i pomimo przemilczenia, stanowi ogromny wyrzut sumienia dla wszystkich środowisk. W zasadzie nigdy nie natknąłem się na spokojną, merytoryczną i racjonalną dyskusję na temat stosunków polsko - żydowskich, oraz wpływu Żydów na działania aparatu represji w powojennej Polsce komunistycznej. W Polsce ukazała się w 1995 roku i do chwili obecnej nie miała żadnych wznowień. Polecam.