Przypadek sprawił, że w krótkim odstępie czasu przeczytałam dwie ksiażki, których tematem przewodnim jest autyzm.
Jedna z nich była dokumentalnym zapisem walki rodziców autystycznego chłopca o powrót do normalności, zakończonej zresztą sukcesem.
Druga z nich to fikcyjna opowieść. Ale przecież ta fikcja też bierze się z jakiś fragmentów rzeczywistości, zasłyszanych opowieści, ubranych później w słowa i przelanych na papier przez pisarza.
Jest to trzecia powieść Lisy Genovy w jej dorobku i trzecia przeze mnie przeczytana (jakoś tak sie złożyło, że czytam jej powieści chronologicznie).
Ta powieść jest też nieco inna od dwóch pierwszych - mniej w niej choroby, więcej psychologicznych rozważań o bilansie życiowym, sukcesach i porażkach, porzuconych marzeniach, zagubionej w codziennych obowiązkach własnej osobowości i radości życia, skostniałych związkach, które trzeba odświeżyć, dodać im emocji. Całkiem podobał mi się ten nowy rys w pisarstwie autorki.
Z początku toczą się obok siebie dwie historie: Olivii - matki autystycznego chłopca, który zmarł, a jej małżeństwo nie wytrzymało tej straty oraz Beth - matki trzech córek, zdradzonej przez męża. Zdrada ta wtrząsnęła Beth, która postanawia wrócić do dawno porzuconego pisania książek. Zaczyna pisać opowieść o autystycznym chłopcu...
I to właśnie wątek Anthony'ego spina historie dwóch kobiet - Olivii i Beth.
Najciekawsze, moim zdaniem, są fragmenty wyjaśniające świat widziany i odczuwany przez dziecko dotknięte autyzmem. Dodatkowo niektóre fragmenty są wręcz poetyckie. Autorka pokazała się tu z dobrej strony.
To tylko zachęca do przeczytania kolejnej jej powieści.

Przypadek sprawił, że w krótkim odstępie czasu przeczytałam dwie ksiażki, których tematem przewodnim jest autyzm.
Jedna z nich była dokumentalnym zapisem walki rodziców autystycznego chłopca o powrót do normalności, zakończonej zresztą sukcesem.
Druga z nich to fikcyjna opowieść. Ale przecież ta fikcja też bierze się z jakiś fragmentów rzeczywistości, zasłyszanych...