Maciej Jastrzębski w "Klątwie gruzińskiego tortu" zdecydował sie na interesujący zabieg kompozycyjny.  W reporterską opowieść o Gruzji wplótł osobistą historię swojego kierowcy, który okazuje się być kimś więcej niż tylko kierowcą. To także jego przewodnik po Gruzji, ochroniarz i po prostu przyjaciel. I jeśli sam pomysł na konstrukcję jest ciekawy, to jednak jego realizacja trochę zawodzi. Wprawdzie rozumiem, że rozwiązanie tytułowej klątwy i jednocześnie zagadki kobiety o fiołkowych oczach pisze samo życie, więc trudno tu się zżymać na taki, a nie inny finał (czy jego brak), to jednak po tak zbudowanym napięciu oczekiwałabym bardziej satysfakcjonującego zakończenia.


Jeśli zaś chodzi o część reporterską, to czytelnik ma szansę poznać zbiór faktów z najnowszej historii Gruzji. W tej kwestii swoją uwagę autor poświęca między innymi konlifktowi Tbilisi z separatystyczną Abchazją i Osetią Południową i wynikłą z tego wojną rosyjsko-gruzińską, scenie politycznej po ostatnich wyborach prezydenckich i parlamentarnych, a także zaangażowaniu i poparciu Polski dla spraw gruzińskich na arenie międzynarodowej. Autor pochyla się również nad gruzińską Polonią. Polscy powstańcy zaczęli pojawiać się w znaczącej liczbie na Kaukazie po carskich zsyłkach prawie 200 lat temu. Znajdziemy tu również sporo mitów i legend, które mogą pomóc zrozumieć naturę Gruzinów i ich tradycje. W tej części, moim zdaniem, przydałoby się trochę więcej analizy, czy refleksji autora zamiast miejscami suchych reporterskich czy encyklopedycznych faktów.

Maciej Jastrzębski w "Klątwie gruzińskiego tortu" zdecydował sie na interesujący zabieg kompozycyjny.  W reporterską opowieść o Gruzji wplótł osobistą historię swojego kierowcy, który okazuje się być kimś więcej niż tylko kierowcą. To także jego przewodnik po Gruzji, ochroniarz i po prostu przyjaciel. I jeśli sam pomysł na konstrukcję jest ciekawy, to jednak jego realizacja...