Gruzja jest krajem kaukaskim znajdującym się nad Morzem Czarnym. Słynie ona z produkcji win, bogatych tradycji oraz malowniczych krajobrazów, które fascynowały wielu malarzy, muzyków i pisarzy, a także inspirowały ich do dalszej twórczości. Ponadto Gruzja była drugim w historii krajem na świecie, który przyjął chrześcijaństwo (zaraz po sąsiedniej Armenii).

Jednocześnie z uwagi na swoje strategiczne położenie kraj ten musiał stawiać czoła krajom ościennym, które dążyły do jego podboju. Dzisiaj Gruzja próbuje otrząsnąć się po przegranej wojnie z Rosją w 2008 r. i dąży do zbliżenia się z Europą Zachodnią. Jednocześnie kraj ten mierzy się z korupcją, niestabilną sytuacją wewnętrzną oraz obawami o swoją przyszłość.

"Klątwa gruzińskiego tortu" to zapis podróży Macieja Jastrzębskiego po tym kaukaskim kraju w latach 2007-2013. Ukazuje tutaj losy ludzi, którzy są otwarci, życzliwi oraz z sympatią odnoszą się do Polaków, ale jednocześnie pragną pokoju dla Gruzji. Wojna z Rosją w 2008 r. odcisnęła mocne piętno na ich życiu. Winą za zaistniałą sytuację obarczają polityków oraz obce mocarstwa, które oskarżają o ingerencję w sytuację wewnętrzną kraju. Jednocześnie autor ukazuje Gruzję jako kraj z bogatym folklorem oraz dorobkiem kulturowym, uznawanym przez jego mieszkańców jako miejsce dane im przez Boga.

Reasumując. "Klątwa gruzińskiego tortu" to ciekawy i poruszający reportaż, napisany wciągającym językiem. Warto zwrócić uwagę na tę książkę.

Gruzja jest krajem kaukaskim znajdującym się nad Morzem Czarnym. Słynie ona z produkcji win, bogatych tradycji oraz malowniczych krajobrazów, które fascynowały wielu malarzy, muzyków i pisarzy, a także inspirowały ich do dalszej twórczości. Ponadto Gruzja była drugim w historii krajem na świecie, który przyjął chrześcijaństwo (zaraz po sąsiedniej Armenii).

Jednocześnie z...

Miłość jest ślepa. To znany powszechnie fakt. A po lekturze "Klątwy gruzińskiego tortu" uważam, że Jastrzębski jest głęboko zakochany w Gruzji. Niestety jest to miłość, którą określiłbym jako "statyczną".
Jastrzębski albo przemieszcza się po Gruzji niezwykle oszczędnie albo uważa, że wszystko co ciekawe o Gruzji można znaleźć w wikipedii. Z jego xiążki nie dowiemy się zbyt wiele o miejscach, które odwiedził i co w nich ciekawego zobaczył. Nie poznamy zbyt wielu Gruzinów i ich losów. Za to dowiemy się bardzo dużo o historii najnowszej Gruzji, a zwłaszcza o przemianach politycznych. Poznamy sporo legend gruzińskich i kwiecistych toastów wznoszonych tak lubianym przez autora winem. Czyli nic czego by nie dało się znaleźć w internecie bez większego wysiłku.

Miłość jest ślepa. To znany powszechnie fakt. A po lekturze "Klątwy gruzińskiego tortu" uważam, że Jastrzębski jest głęboko zakochany w Gruzji. Niestety jest to miłość, którą określiłbym jako "statyczną".
Jastrzębski albo przemieszcza się po Gruzji niezwykle oszczędnie albo uważa, że wszystko co ciekawe o Gruzji można znaleźć w wikipedii. Z jego xiążki nie dowiemy się zbyt...

Dużo wątków politycznych, dziennikarskich, i prywatnych. W przypadku tych ostatnich, moim zdaniem fajnie przeplecione z merytoryką dotyczącą problematyki. Trzeba lubieć takie klimaty - ja lubie.

Dużo wątków politycznych, dziennikarskich, i prywatnych. W przypadku tych ostatnich, moim zdaniem fajnie przeplecione z merytoryką dotyczącą problematyki. Trzeba lubieć takie klimaty - ja lubie.

Hmm, trudno mi jednoznacznie napisać, czy "Klątwa gruzińskiego tortu" jest godna polecenia.
Z jednej strony, z tego reportażu ( o ile tak go można nazwać) wyniosłam wiele wiadomości o historii Gruzji, głównie tej najnowszej, a także o tradycjach i folklorze.
Z drugiej, nie podobała mi się narracja. Wiele miejsca w książce zajmował Dżaba, przyjaciel i kierowca autora. Opisany jego incydent z młodości i późniejsze wymyślne teorie spiskowe, tak entuzjastycznie snute przez autora, nie kleiły mi się jakoś z opisami działań zbrojnych na następnych stronach. Sądzę jednak, że każdy z tej lektury wyciągnie coś dla siebie. Trochę odczuwam niedosyt, więc z pewnością sięgnę po kolejne pozycje traktujące o Gruzji.

Hmm, trudno mi jednoznacznie napisać, czy "Klątwa gruzińskiego tortu" jest godna polecenia.
Z jednej strony, z tego reportażu ( o ile tak go można nazwać) wyniosłam wiele wiadomości o historii Gruzji, głównie tej najnowszej, a także o tradycjach i folklorze.
Z drugiej, nie podobała mi się narracja. Wiele miejsca w książce zajmował Dżaba, przyjaciel i kierowca autora....

Bardzo ciekawe i bardzo poniekąd osobiste spojrzenie na Gruzję. Bardzo niekomfortowo słuchać o wojnie w trakcie innej wojny o bardzo podobnym podłożu.

Bardzo ciekawe i bardzo poniekąd osobiste spojrzenie na Gruzję. Bardzo niekomfortowo słuchać o wojnie w trakcie innej wojny o bardzo podobnym podłożu.

Coś pomiędzy reportażem (bardziej) a przewodnikiem. Myślę, że jest to niezła lektura wprowadzająca w tematykę Gruzji, która pozwala zorientować się, czym żyje ten kraj. Gruzini są podobni do Polaków w wielu aspektach :) Barwne opisy przyrody i kuchni na plus. Jak dla mnie trochę zbyt dużo narracji jak w powieści, tj wątki historii konkretnych osób, które nie tyle opisują samą Gruzję, co ich przygody. Ale ja należę raczej do mniejszości czytelników, którzy lubią tzw suche fakty, także proszę wziąć na to poprawkę :)

Coś pomiędzy reportażem (bardziej) a przewodnikiem. Myślę, że jest to niezła lektura wprowadzająca w tematykę Gruzji, która pozwala zorientować się, czym żyje ten kraj. Gruzini są podobni do Polaków w wielu aspektach :) Barwne opisy przyrody i kuchni na plus. Jak dla mnie trochę zbyt dużo narracji jak w powieści, tj wątki historii konkretnych osób, które nie tyle opisują...

Gruzja historyczna i teraźniejsza, polityczna i społeczna, smaczna i gorzka jednocześnie- taką Gruzję poznajemy w książce ,,Klątwa gruzińskiego tortu". Nie jest to jednak kolejny przewodnik a relacja z pobytów autora utrzymana w konwencji opowiadania, które stopniowo odkrywa przed nami kolejne aspekty tego pięknego i (nadal) trochę tajemniczego kaukaskiego kraju.

Gruzja historyczna i teraźniejsza, polityczna i społeczna, smaczna i gorzka jednocześnie- taką Gruzję poznajemy w książce ,,Klątwa gruzińskiego tortu". Nie jest to jednak kolejny przewodnik a relacja z pobytów autora utrzymana w konwencji opowiadania, które stopniowo odkrywa przed nami kolejne aspekty tego pięknego i (nadal) trochę tajemniczego kaukaskiego kraju.

Warto przeczytać przed wyjazdem do Gruzji. Część osób zarzuca, ze sporo polityki, ale moim zdaniem ładnie wplecione w nią są wątki uniwersalne dla Gruzji. A i meandry polityki warto poznać, by lepiej zrozumieć ten kraj

Warto przeczytać przed wyjazdem do Gruzji. Część osób zarzuca, ze sporo polityki, ale moim zdaniem ładnie wplecione w nią są wątki uniwersalne dla Gruzji. A i meandry polityki warto poznać, by lepiej zrozumieć ten kraj

Ciekawa, ale bez szaleństwa :)

Ciekawa, ale bez szaleństwa :)

Przewodnik dość ciekawy, ale największy plus za uczciwe opisanie genezy konfliktu w 2008 roku. Polecam wszystkim zainteresowanym.

Przewodnik dość ciekawy, ale największy plus za uczciwe opisanie genezy konfliktu w 2008 roku. Polecam wszystkim zainteresowanym.