Generalnie mam lekki dystans do polskich autorów. Powoli staram się przełamywać barierę i chcę przekonać się, że potrafią pisać wspaniałe powieści. I wydaje mi się, że właśnie Magdalena Zimniak pomogła mi zrobić krok milowy w tej sprawie.
Po pierwsze: tekst czyta się bardzo szybko (czytałam ją dwa dni), akcja zwarta, kilka głównych wątków, które w żaden sposób się nie przeciągają, idealnie tworzą całość.
Po drugie: dobrą decyzją było przeplatanie teraźniejszości z historiami z pamiętników. Te przeskoki czasowe pozwalają poznać i Beatę (jej małżeństwo, jej uczucia względem rodziców, ciotki), i jej ciotkę Matyldę, która okazuje się być kimś więcej niż tylko ciotką.
Po trzecie: książka od pierwszych stron wprowadza nas w dramatyczną historię głównej bohaterki, Beaty, która traci rodziców w wypadku samochodowym. I już myślimy, że wszystko będzie kręciło się wokół poszukiwań mordercy, a tu książka zbacza na tory równie intrygujące i szokujące. Beata zaczyna odkrywać mroczne tajemnice rodziny spisane w pamiętnikach swej ciotki: intrygi, dziwne powiązania, trudne relacje, mroczne zakamarki psychiki najbliższych.
Najbardziej podoba mi się to, że autorka serwuje nam praktycznie co kilka stron ogromną dawkę nowych emocji. Nie czeka z wielkim ŁAŁ na sam koniec, jak to bywa w większości książek.

Białe róże dla Matyldy to mieszanka wybuchowa- destrukcyjna miłość- rozchwianie emocjonalne- upadek wartości. Ogrom emocji, które nie opuszczają czytelnika i podczas czytania i już po odłożeniu książki.
Polecam!

Generalnie mam lekki dystans do polskich autorów. Powoli staram się przełamywać barierę i chcę przekonać się, że potrafią pisać wspaniałe powieści. I wydaje mi się, że właśnie Magdalena Zimniak pomogła mi zrobić krok milowy w tej sprawie.
Po pierwsze: tekst czyta się bardzo szybko (czytałam ją dwa dni), akcja zwarta, kilka głównych wątków, które w żaden sposób się nie...