Diabli, przeczytałam tak dawno, że pewnie większość mniej lub bardziej mądrych wrażeń i spostrzeżeń uleciała mi z głowy, ale bez własnego komputera jak bez ręki.
Ale pamiętam zdecydowanie dwie rzeczy.
Po pierwsze, kto i z jakiego powodu wpadł na pomysł takiego tytułu? Przyznaję, że dla mnie to wielka zagadka. Poszukujący tego wielkiego „romansu” odejdą z kwaśna miną, a ci, którzy chętnie przeczytaliby calkiem zgrabną książkę książkę o kobietach podczas I wojny światowej, mogą nawet po nią nie sięgnąć. A to już byłaby szkoda. Ponieważ…
Po drugie, bardzo się cieszę, że miałam okazję przeczytać tę książkę. Nie znam, nie czytałam, nie obiły mi się o uszy, oczy czy inne narządy, książki o podobnej tematyce. A nie powiem, jako, że informacji o I Wojnie Światowej zawsze traktowałam po macoszemu, te, które znalazłam tutaj bardzo mnie zaciekawiły.
Jak wspomniałam, to nie romans, a już na pewno nie klasyczny romans. Oczywiście, że znajdziemy w książce perypetie miłosne (choć to może zbyt mocne określenie), a raczej miłość, która stanowi historię kobiety, która pewnego dnia powiedziała swojej rodzinie „nie” i podążyła naprzód. W nie do końca znanym sobie kierunku, ale takim po obraniu którego poczuła się bardziej spełniona, potrzebna. Losy młodej dziewczyny, której oderwanie się od rodziny dało siłę wybrania swojej własnej drogi życiowej. Której wybory zaprowadziły do Pomocniczego Korpusu Wojskowego Kobiet, a z nim do Francji na pierwszą linię frontu. I dalej do miejsca, gdzie spotyka przyjaciela swojego brata Roberta. Jej miłość. I pewnie jej przeznaczenie.
Na mnie duże wrażenie zrobił sam opis działań wojennych tuż na tyłach pierwszej linii. Środki jakimi dysponowano, metody jakimi się posługiwano, obowiązki kobiet kierowców przywożących rannych do punktów medycznych, niemoc medyczna. A do tego jakby na przekór temu złu: niezłomność lekarzy, pielęgniarek, personelu pomocniczego.
Sama historia miłości bogatej arystokratki do biednego lekarza sama w sobie może nie jest zbyt odkrywcza, ale w połączeniu z niezłomną Elizabeth, upartym i honorowym Robertem daje bardzo przyjemny obraz. A wpisanie tej miłości w realia wojenne dodaje jej klimatu, tragizmu, ale i pewnej niezłomności.
Po prawdzie nie raz wściekałam się na Roberta i jego upór, ale po takim czasie, już o tym niemal zapomniałam.
Francuski romans czyta się błyskawicznie. To sprawnie napisana historia, wciągająca, którą śmiało można przeczytać za jednym posiędnięciem.

Diabli, przeczytałam tak dawno, że pewnie większość mniej lub bardziej mądrych wrażeń i spostrzeżeń uleciała mi z głowy, ale bez własnego komputera jak bez ręki.
Ale pamiętam zdecydowanie dwie rzeczy.
Po pierwsze, kto i z jakiego powodu wpadł na pomysł takiego tytułu? Przyznaję, że dla mnie to wielka zagadka. Poszukujący tego wielkiego „romansu” odejdą z kwaśna miną, a ci,...