Mimo, że nasza miłość stała się brzydka, i tak było warto dla tych pełnych piękna chwil...

Są różne rodzaje miłości. Jest miłość rodzicielska. Miłość przyjacielska. Miłość braterska. Miłość nieodwzajemniona. I w końcu miłość odwzajemniona... taka miłość, która sprawia, że w jednej chwili wznosimy się wysoko do nieba, osiągając pełnię naszego szczęścia, świat wydaje się wręcz niesamowity przez tę jedną jedyną osobę, którą bez wahania określamy naszą definicją wszystkiego. Ale co jeśli coś pęka? Coś sprawia, że wszystkie szczeble do nieba, które zostały zbudowane, ulegają zniszczeniu, a upadek powoduje niemalże fizyczny ból. Co jeśli nasza piękna miłość w jednej chwili staje się brzydka?

Czy jeśli byłaby taka możliwość, skorzystałbyś z szansy wymazania wszystkiego, co się wydarzyło? Tracąc nie tylko wspomnienie ogromnego, przytłaczającego cierpienia, ale także wszystkie chwile wypełniające serce nieopisaną radością? Te, które wtedy sprawiały, że świat stawał do góry nogami, twoje serce ulegało nagłej awarii, puls gwałtownie przyśpieszał, a ty nie byłeś w stanie racjonalnie myśleć?

On nie chce miłości, a ona nie ma czasu na miłość.
Więc pozostaje im tylko seks.
Ten układ może funkcjonować tak długo, jak Tate będzie przestrzegała zasad narzuconych jej przez Milesa:
Nigdy
nie pytaj
o przeszłość i
nie oczekuj
przyszłości.

Nigdy nawet nie przeszło mi przez myśl, że Colleen Hoover mogłaby napisać tak piękną historię, jaką zdecydowanie jest Ugly love. Nie zrozumcie mnie źle, oczywiście zawsze doceniałam i podobały mi się napisane przez nią powieści, które do tej pory udało mi się poznać, ale ta jest inna, przynajmniej ja odbieram ją zupełnie inaczej niż tamte.

Od samego początku z Ugly love wypływają emocje, ta książka jest jak przypływ, najpierw spokojny, a potem w miarę podnoszenia się poziomu wody, napięcie się zwiększa, a każda strona przepełnia się uczuciami i emocjami bohaterów.

Obydwoje myślą, że się kontrolują.
Obydwoje wiedzą, że kiedyś to wszystko dobiegnie końca.
Obydwoje ranią się nawzajem, raniąc jednocześnie samych siebie.
Miłość staje się brzydka.

Znaczenie ma każde spojrzenie, każdy gest, najmniejszy ruch, a oni obydwoje czujnie się obserwują. Ale czy któreś będzie w stanie pierwsze przerwać ciszę, która w końcu zaczyna przeszkadzać?
Ciszę, która krzyczy, która wprowadza chaos, która nie zna odpowiedzi na pytania, której nie wypada pytać?

Kocham słowa w tej książce. Każde z nich. Po kolei. One wszystkie są tak idealnie dopasowane, przedstawiające bohaterów, których czytelnik zaczyna rozumieć. Przedstawiające bohaterów, z którymi czytelnik zaczyna się utożsamiać. Albo nie z nimi konkretnie, tylko z ich postrzeganiem świata, z uczuciami, z jakimi mierzą się każdego dnia. To sprawia, że wydają się oni tacy ludzcy, nie jakieś wymyślone papierowe zabawki, ale osoby z krwi i kości. Miles to jedna z najcudowniejszych postaci męskich w literaturze z jakimi się spotkałam, w sumie to on jest kwintesencją całej opowieści. Wszystkie jego myśli... miałam w pewnym momencie wrażenie, jakbym czytała o sobie, chodzi o to, że on bał się czegoś, czego ja także się boję. Przedstawia historię, gdzie idylla zostaje opleciona przez nienawiść i gniew na samego siebie, cierpienie i ból wypełniające środek serca. A obrazy namalowane przez jedynie litery, przewijają się, przeplatając przeszłość z teraźniejszością i pytając, czy jest nadzieja na osiągnięcie przyszłości. To cudowne, jak Colleen Hoover posługuje się zwykłymi słowami, jak potrafi stawiać niewidzialne znaki zapytania i takie same wykrzykniki.

I Ugly love daje taką cholerną nadzieję. Nadzieję, że życie nie kończy się na jednej osobie. Że są momenty, dla których warto żyć, a one wynagrodzą brzydką miłość, mogą nawet przywrócić następnemu uczuciu równie jasny blask jak miało poprzednie. Daje dowód, że złamane serce i tamto pozostawione pod drzwiami da się z powrotem odzyskać, bo to serce przecież, ono musi kochać.

Jedyną wadą jaką mogę znaleźć, jest prawdziwość tej historii. Fakt, że miłość przychodzi nagle, bez uprzedzenia, a my sami nie mamy wpływu na to, kiedy jedno spojrzenie zadziała jak kluczyk do otworzenia naszego serca. Tylko jaki odcień piękna zostanie tam umieszczony?

Polska premiera z tego, co słyszałam, jest zaplanowana na luty tego roku, więc gorąco zachęcam do udania się do księgarni po własny egzemplarz. Wiem, że nic konkretnego w powyższym tekście nie napisałam, ale po prostu nie potrafię.

Byliście kiedyś zakochani?
Bez znaczenia jakiej odpowiedzi udzielicie, uważam, że i tak powinniście przeczytać tę książkę.
Bo jest piękna. Cholernie strasznie obezwładniająco piękna.
I rozgrzewa serca.
Do czerwoności.

Mimo, że nasza miłość stała się brzydka, i tak było warto dla tych pełnych piękna chwil...

Są różne rodzaje miłości. Jest miłość rodzicielska. Miłość przyjacielska. Miłość braterska. Miłość nieodwzajemniona. I w końcu miłość odwzajemniona... taka miłość, która sprawia, że w jednej chwili wznosimy się wysoko do nieba, osiągając pełnię naszego szczęścia, świat wydaje się...