Cash ma tą cudowną umiejętność snucia opowieści, którą pokazał niejednokrotnie w swoich tekstach. Tym talentem dzieli się na nowo w swojej autobiografii.
Tym co mnie najbardziej chyba zadziwiło była pokora gwiazdy tego kalibru. Ilu z nas potrafiłaby przyznać po rozwodzie, że wina leży całkowicie po naszej stronie, a przez trzysta stron biografii nie powiedzieć o nikim złego słowa jednocześnie nie brzmiąc czołobitnie. Momentami są fragmenty (zwłaszcza koniec książki),gdzie ma się wrażenie, że Cash chce podziękować wszystkim osobom, które spotkał, ale cóż... wdzięczność jest jego kolejną cnotą.
Książkę czyta się lekko i spokojnie, jakbyśmy siedzieli na tarasie w jamajskiej posiadłości Casha, a Johnny opowiadał tę historię tylko nam.

Cash ma tą cudowną umiejętność snucia opowieści, którą pokazał niejednokrotnie w swoich tekstach. Tym talentem dzieli się na nowo w swojej autobiografii.
Tym co mnie najbardziej chyba zadziwiło była pokora gwiazdy tego kalibru. Ilu z nas potrafiłaby przyznać po rozwodzie, że wina leży całkowicie po naszej stronie, a przez trzysta stron biografii nie powiedzieć o nikim...

Surowa i szczera do bólu, bardzo mocna historia o muzyce, bólu, uzależnieniu, trasach, relacjach z bogiem i kobietami. Bardzo skondensowane.

Surowa i szczera do bólu, bardzo mocna historia o muzyce, bólu, uzależnieniu, trasach, relacjach z bogiem i kobietami. Bardzo skondensowane.

Bardzo lubię Casha, ale po autobiografii spodziewałam się trochę czegoś innego.

Bardzo lubię Casha, ale po autobiografii spodziewałam się trochę czegoś innego.

W zasadzie nie jestem ani fanem muzyki country ani Casha, ale Johnny Cash – jak na sprawy nie spojrzeć – to jedna z ważniejszych postaci sceny muzycznej 20 wieku. Jego autobiografia jest bardzo intymna i szczera i to pewnie należy docenić - momentami czyta się jak spowiedź, jak rozliczenie z życiem u schyłku drogi. Świetne fragmenty o współpracy Casha z Presleyem czy Orbisonem, wszyscy oni nagrywali dla legendarnego studia Sun w Memphis w połowie lat 50. Całość jednak wypada przeciętnie. Pewnie ważna pozycja dla fanów Casha, ale dla pozostałych wydaje się zbyt zdominowana przedstawieniem poglądów autora na (prawie) wszystko, co akurat niekoniecznie bywa interesujące. Zabrzmi to paradoksalnie, ale trochę za dużo Casha w Cashu.

W zasadzie nie jestem ani fanem muzyki country ani Casha, ale Johnny Cash – jak na sprawy nie spojrzeć – to jedna z ważniejszych postaci sceny muzycznej 20 wieku. Jego autobiografia jest bardzo intymna i szczera i to pewnie należy docenić - momentami czyta się jak spowiedź, jak rozliczenie z życiem u schyłku drogi. Świetne fragmenty o współpracy Casha z Presleyem czy...

Muzyka Casha towarzyszy mi odkąd pamięta, a biografia jednego z największych artystów (nie tylko amerykańskiej sceny) pozwoliła mi zrozumieć jego podejście do sztuki. Wiele barwnych i poruszających historii, które składają się na obraz Johnnego Casha artysty / człowieka / męża / ojca, lecz także osoby uzależnionej i stale walczącej z pokusami.

Muzyka Casha towarzyszy mi odkąd pamięta, a biografia jednego z największych artystów (nie tylko amerykańskiej sceny) pozwoliła mi zrozumieć jego podejście do sztuki. Wiele barwnych i poruszających historii, które składają się na obraz Johnnego Casha artysty / człowieka / męża / ojca, lecz także osoby uzależnionej i stale walczącej z pokusami.

Książka zdecydowanie nie dla każdego. Johnny Cash opowiada o swoim bogatym życiu bardzo osobiście i jego centrum jest przede wszystkim... życie samo w sobie. Pełno w niej nie lichych ciekawostek, filozoficznych przemyśleń i mocno odjechanych historii, których nie powstydzili by się najbardziej kontrowersyjni rockmani. To coś dla czytelników, którzy tematy uzależnienia od amfetaminy i uprawy bawełny na amerykańskich bagnach postrzegają za równie interesujące.

Książka zdecydowanie nie dla każdego. Johnny Cash opowiada o swoim bogatym życiu bardzo osobiście i jego centrum jest przede wszystkim... życie samo w sobie. Pełno w niej nie lichych ciekawostek, filozoficznych przemyśleń i mocno odjechanych historii, których nie powstydzili by się najbardziej kontrowersyjni rockmani. To coś dla czytelników, którzy tematy uzależnienia od...

Czytanie to też forma zwiedzania. Przygotowując sie do zwiedzania lub oprowadzania po danym kraju sięgamy po przewodniki, a te często są nieaktualne, nieprawdziwe i po prostu nudne. Biografie, reportaże i literatura faktu naprowadzą nas na ciekawszą ścieżkę.
Autobiografia Johnny’ego Cash’a oddaje atmosferę prawdziwej Ameryki poprzez parę dekad. Od dzieciństwa w prowincjonalnej biedocie amerykańskiego południa, pracy na polu bawełny, absolutnej wiary w Boga, uzależnienia od prochów, szaleństwa sceny muzycznej aż do prawdziwej miłości, która dźwiga z największego rowu.
O wielkich ludziach można dowiadywać się z Wikipedii lub czytać ich słowa. Co ich bolało, co dawało radość i co pozwoliło im przetrwać.
Być może nie mamy do czynienia z dziełem litearckim na poziomie nagród za pisanie ale dostajemy prawdę. Facet z południa otworzył swoje serce na przeszłość, cierpienie, miłość, wkurw i wyzwolenie i opowiedział to własnymi słowami. Bardzo ciepło i prawdziwie wspomniał Elvisa, Roya Orbisona, Boba Dylana i innych wielkich. Bez kompleksów ale z pokorą. Czytasz spowiedź kolesia , który mocno oberwał od życia a przy okazji napisał piękną muzę o życiu. Mój patron. Mojej drogi.

Czytanie to też forma zwiedzania. Przygotowując sie do zwiedzania lub oprowadzania po danym kraju sięgamy po przewodniki, a te często są nieaktualne, nieprawdziwe i po prostu nudne. Biografie, reportaże i literatura faktu naprowadzą nas na ciekawszą ścieżkę.
Autobiografia Johnny’ego Cash’a oddaje atmosferę prawdziwej Ameryki poprzez parę dekad. Od dzieciństwa w...

Zaskakująco solidna, szczera wypowiedź człowieka-legendy. Napisana pod koniec XX-go wieku, nie zawiera oczywiście ostatniego okresu w życiu tego muzyka, ale nastrój rozstania i ostatecznego podsumowania bogatej w znaczące wydarzenia działalności jest wyraźnie wyczuwalny (zwłaszcza w ostatniej części książki). Jest to specyficzne „pożegnanie z bronią” artysty i społecznie aktywnego chrześcijanina (bo u Casha nie sposób obydwu aspektów rozdzielić).

Rozpoczynając lekturę tej książki miałem pewną obawę, czy nie będzie ona zbyt „promująca” lub „samowychwalająca”. Z drugiej strony seria amerykańska Czarnego ma u mnie spory kredyt zaufania, bo pojawiają się tam naprawdę dobre książki. Jak się okazało, moje obawy były zupełnie niepotrzebne. „Cash. Autobiografia” to znakomity kawał historii powojennej muzyki amerykańskiej, przedstawiony z bardzo ciekawej perspektywy człowieka, który przetrwał w showbiznesie prawie pół wieku.

Johnny mnie, czyli kogoś, kto z muzyki country zna dosłownie dwa albumy na krzyż, zupełnie oczarował. To znakomity gawędziarz, czerpiący z przebogatych archiwów własnej pamięci. Ponieważ nie ma sposobu, aby sprawdzić te wszystkie wydarzenia i anekdoty, czytelnikowi pozostaje tylko jedno: Wsiąść do pociągu na Dziki Zachód i przysłuchiwać się z ukontentowaniem jednemu z największych bardów Ameryki w barwnej, często zaskakującej, czasami przerażającej, ale zawsze bardzo otwartej, szczerej i pełnej szacunku do bliźnich relacji z życia „człowieka w czerni”.

Zaskakująco solidna, szczera wypowiedź człowieka-legendy. Napisana pod koniec XX-go wieku, nie zawiera oczywiście ostatniego okresu w życiu tego muzyka, ale nastrój rozstania i ostatecznego podsumowania bogatej w znaczące wydarzenia działalności jest wyraźnie wyczuwalny (zwłaszcza w ostatniej części książki). Jest to specyficzne „pożegnanie z bronią” artysty i społecznie...

Szczera, mądra opowieść o samym sobie. bez napuszenia gwiazdorskiego, za to z refleksją. Plus do tego opowieść o Ameryce w tle. Czego chcieć więcej? Polecam!

Szczera, mądra opowieść o samym sobie. bez napuszenia gwiazdorskiego, za to z refleksją. Plus do tego opowieść o Ameryce w tle. Czego chcieć więcej? Polecam!

Drogę od dziecięcych marzeń do samego szczytu, a następnie na samo dno, opisuje we własnych wspomnieniach Johnny Cash. Muzyk który w latach '50 i '60 XX w. wyłamywał się wszelkim schematom dobrego prowadzenia się oraz bycia spokojnym obywatelem. Nikt przecież nie powie, że przyczynienie się do podpalenia lasu państwowego to chleb powszedni wszystkich gwiazd. Jednak autor przedstawia nam się zgoła inaczej niż to, jak kreują go media. Owszem, przyznaje się do zniszczeń, wypadków, uzależnienia od różnych substancji. Ale przede wszystkim pisze o sobie jako o człowieku bardzo wierzącym, kochającym swoją drugą żonę June Carter, której jak sam twierdzi, zawdzięcza wyjście na prostą. Wspomina w samych ciepłych słowach wszystkich swoich bliskich, przyjaciół i członków zespołu. Z zadowolenie pisze o swoich dzieciach i wnukach. Opisuje również miejsca w których znajduje spokój i ukojenie.

Cash w swojej autobiografii otwiera się przed czytelnikiem i pokazuje siebie poza sceną. Przedstawia człowieka który zawsze idzie swoją ścieżką.

Drogę od dziecięcych marzeń do samego szczytu, a następnie na samo dno, opisuje we własnych wspomnieniach Johnny Cash. Muzyk który w latach '50 i '60 XX w. wyłamywał się wszelkim schematom dobrego prowadzenia się oraz bycia spokojnym obywatelem. Nikt przecież nie powie, że przyczynienie się do podpalenia lasu państwowego to chleb powszedni wszystkich gwiazd. Jednak autor...