Wiesz, jak to jest?
Czujesz się strasznie we własnej skórze i nie godzisz się z tym. Podczas wycieczki nie interesuje cię nic, poza tym, jak się prezentujesz. Myślisz, jak korzystnie ustawić się do zdjęcia. Pamiętasz, żeby dobrze ustawić nogi. Twoje odbicie w sklepowych wystawach cię upokarza. Widzisz go wszędzie i nie potrafisz uwolnić się od niego. Wszystko podporządkowujesz temu, że zwisa z każdej strony, że toczysz się jak piłka, że wleczesz się jak żółw. Nie potrafisz cieszyć się życiem. I pragniesz tylko jednego – SCHUDNĄĆ.
Wiesz, jak to jest?

Bo Jessica wie doskonale i postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Nigdy więcej nikt już jej nie upokorzy. Nie będzie śmiał się z niej, porównywał do niej innych grubasów, mówiąc, że owszem, są grubi, ale nieee… nie aż tak jak Jessica. Trzynastoletnia dziewczyna ma w sobie siłę i determinację, której każdy mógłby jej pogratulować i pozazdrościć. Zrobi wszystko, by odmienić swoje życie. Na lepsze, na pewno na lepsze, prawda? Przecież świat szczupłych jest idealny. Wszyscy w szkole ich lubią, nikt ich nie przedrzeźnia, wyglądają zawsze rewelacyjnie, mieszczą się w najmniejsze rozmiary. Ich życie jest znacznie łatwiejsze. Więc Jessica zrobi wszystko, by jej życie się zmieniło. Szkoda tylko, że zmieni się na gorsze.

Bohaterka „Chudej” to anorektyczka. Początkowo niewinne odchudzanie przeradza się w chorobę i rujnuje jej życie. Mechanizm jest prosty. Dziewczyna schudnie parę kilo, ktoś ją pochwali, pogratuluje, że ta potrafi schudnąć. Mama będzie z niej dumna. A ona pokaże, że stać ją na więcej. Dalej wszystko też toczy się jak w klasycznych przykładach. Ogranicza jedzenie, bezustannie ćwiczy i chudnie. Nadchodzi moment, gdy nie może uwolnić się z obsesyjnych myśli. Głos sumienia nie pozwala jej zjeść czegokolwiek, z obawy przed przybraniem na wadze. To psychiczna choroba, która może nawet doprowadzić do śmierci.
„Szaleństwo jest jak zgubienie drogi. Przy sprzyjającym splocie okoliczności zewnętrznych i wewnętrznych może się przytrafić każdemu.”

Książkę czyta się bardzo lekko i szybko. Można ją pochłonąć w jeden dzień. Zawiera spory zakres wiedzy o żywieniu, dzięki czemu jest bardzo wiarygodna.

Osobiście uważam, że to jedna z tych książek, które ratują życie. To nie tylko zwykła opowieść o czyichś losach, ale i ostrzeżenie. Na mnie działa. Szanuję życie i boję się je zmarnować. To książka jak „My, dzieci z dworca ZOO” Christiane Felscherinow – po której przeczytaniu wiedziałam, że nie sięgnę po Narkotyki. Teraz wiem, ze przy odchudzaniu nie dopuszczę do szaleństwa. Trzeba wierzyć w zdrowy rozsądek i pamiętać, że lina, po której się stąpa, jest bardzo cienka.

Trochę irytują mnie takie dziewczęta. Życie przynosi często wielkie tragedie, wielkie. I to, że ktoś jej odbierze wagę, że przez jakiś czas nie będzie sprawdzać masy swojego ciała, to nie jest nic strasznego. Świat zwariował, co nie?

Wiesz, jak to jest?
Czujesz się strasznie we własnej skórze i nie godzisz się z tym. Podczas wycieczki nie interesuje cię nic, poza tym, jak się prezentujesz. Myślisz, jak korzystnie ustawić się do zdjęcia. Pamiętasz, żeby dobrze ustawić nogi. Twoje odbicie w sklepowych wystawach cię upokarza. Widzisz go wszędzie i nie potrafisz uwolnić się od niego. Wszystko...