Anoreksja to poważna choroba, nielicznym osobom udaje się z niej wyjść. Katja odnajduje siebie dzięki swojemu hobby, wygrywa życie. Rówieśnikom trudno jest zrozumieć co dzieje się w jej życiu. Z każdej sytuacji można znaleźć wyjście, nawet jeżeli wydaje nam się to niemożliwe. Warto zawalczyć o siebie i zrealizować swoje marzenia.

Anoreksja to poważna choroba, nielicznym osobom udaje się z niej wyjść. Katja odnajduje siebie dzięki swojemu hobby, wygrywa życie. Rówieśnikom trudno jest zrozumieć co dzieje się w jej życiu. Z każdej sytuacji można znaleźć wyjście, nawet jeżeli wydaje nam się to niemożliwe. Warto zawalczyć o siebie i zrealizować swoje marzenia.

Nostalgiczna i bez akcji. Delikatnie opowiada o jadłowstręcie i raczej go nie krytykuje. Raczej dla nastolatków.

Nostalgiczna i bez akcji. Delikatnie opowiada o jadłowstręcie i raczej go nie krytykuje. Raczej dla nastolatków.

„Cień motyla” to krótka, poruszająca historia 18-letniej anorektyczki opisana w zwyczajny, prosty sposób.
Czytając ją mamy wrażenie, że bezpośrednio rozmawiamy z kimś kogo dość słabo znamy i kto w paru zdaniach mówi nam od czasu do czasu coś o sobie, zbytnio nie zagłębiając się w szczegóły.
Książka pomaga zrozumieć, że w anoreksji nie chodzi o tłuszcz, kilogramy i kalorie, ale o zrozumienie, ciepło i miłość. Pozostawia po sobie wiele przemyśleń, refleksji i trudnych do opisana uczuć.

„Cień motyla” to krótka, poruszająca historia 18-letniej anorektyczki opisana w zwyczajny, prosty sposób.
Czytając ją mamy wrażenie, że bezpośrednio rozmawiamy z kimś kogo dość słabo znamy i kto w paru zdaniach mówi nam od czasu do czasu coś o sobie, zbytnio nie zagłębiając się w szczegóły.
Książka pomaga zrozumieć, że w anoreksji nie chodzi o tłuszcz, kilogramy i kalorie,...

Przeczytałam ja w wieku 17 lat i dzięki niej polubiłam pamiętniki i biografie ...

Przeczytałam ja w wieku 17 lat i dzięki niej polubiłam pamiętniki i biografie ...

Świetna książka, ciekawie napisana, nie przypuszczałam, że się tak zakończy. Wcale nie jest jak inne książki, że kończy się tym, że dziewczyna się zakochuje albo ma chłopaka.
cIEKAWA, NIE POWIEM, CHCIAŁABYM PRZECZTAC WIĘCEJ KSIĄŻEK TEJ AUTORKI, ALE NIE WIEM CZY SĄ W BIBLIOTECE..

Świetna książka, ciekawie napisana, nie przypuszczałam, że się tak zakończy. Wcale nie jest jak inne książki, że kończy się tym, że dziewczyna się zakochuje albo ma chłopaka.
cIEKAWA, NIE POWIEM, CHCIAŁABYM PRZECZTAC WIĘCEJ KSIĄŻEK TEJ AUTORKI, ALE NIE WIEM CZY SĄ W BIBLIOTECE..

Jak tylko zobaczyłam książke, od razu chciałam ją przeczytać- jednak zawiodłam się, książka była krótka i jak dla mnie pomimo tego, że książka jest o anoreksji było tam niewiele na temat tej choroby. Spodziewałam się trochę innaczej napisanej książki. Ale jest tam trochę opisów wewnętrzynych, co działa na jej korzyść. Na zakończenie książki spodziewałam się czegoś innego- zaskoczyło mnie- co jest kolejnym plusem.Lecz po skończeniu jej czułam niedosyt i miałam wrażenie, że zakończenie, jakby urwało się w połowie i nie zostało dokończone. Ogólnie książka nie najgorsza, ale zawiodłam się na niej.

Jak tylko zobaczyłam książke, od razu chciałam ją przeczytać- jednak zawiodłam się, książka była krótka i jak dla mnie pomimo tego, że książka jest o anoreksji było tam niewiele na temat tej choroby. Spodziewałam się trochę innaczej napisanej książki. Ale jest tam trochę opisów wewnętrzynych, co działa na jej korzyść. Na zakończenie książki spodziewałam się czegoś innego-...

Książka dla mnie dosyć dziwna... strasznie krótka, w moim notebooku sformatowała się do 46 stron, przez większą część książki myślałam, że ściągnęłam jedynie fragment, jednak okazał się całością.

Główna bohaterka ma zdiagnozowaną anoreksję, chociaż czasami brzmiała, jakby chorowała na aleksytymię (brak umiejętności rozpoznawania w sobie emocji) albo ciężką depresję (poczucie zobojętnienia, trudność w odczuwaniu przyjemności,brak apetytu),gdyż nie przejawiała potrzeby by kontrolować swoje ciało bądź głód, nie ważny był dla niej jej wygląd,co zwykle przejawiają anorektycy, ale jedynie podobał się jej stan lekkości i odurzenia głodem. Wciągnęła, ale bez rewelacji jeśli chodzi o porównanie z innymi książkami o podobnej tematyce.

Książka dla mnie dosyć dziwna... strasznie krótka, w moim notebooku sformatowała się do 46 stron, przez większą część książki myślałam, że ściągnęłam jedynie fragment, jednak okazał się całością.

Główna bohaterka ma zdiagnozowaną anoreksję, chociaż czasami brzmiała, jakby chorowała na aleksytymię (brak umiejętności rozpoznawania w sobie emocji) albo ciężką depresję...

Książka "Cień motyla" Marjalenny Lembcke opowiada historię 18-letniej Katji, chorującej na anoreksję.
Historia rozpoczyna się wtedy, gdy zaniepokojona matka dziewczyny ogłasza zaginieni córki. W szkole huczy od plotek. Czyżby zaszła w ciąże? Uciekła wraz c chłopakiem? A może problemem są narkotyki? Jednak wszystkie te teorie nie są prawdziwe, ponieważ Katja ma anoreksje. Gdy wraca do domu, postanawia poddać się leczeniu.W klinice poznaje wielu ludzi z problemami, a z niektórymi nawet się zaprzyjaźnia.
Gdy zauważyłam tą książkę w bibliotece byłam nią zachwycona i chciałam od razy ją przeczytać. Książka pokazuję historię Katji, dlaczego zapadła na tą chorobę i jej kontakt z otoczeniem. Jednak nie zbyt spodobał mi się styl pisarski autorki. Książka naprawdę zapowiadała się rewelacyjnie, jednak ja się na niej zawiodłam.

Książka "Cień motyla" Marjalenny Lembcke opowiada historię 18-letniej Katji, chorującej na anoreksję.
Historia rozpoczyna się wtedy, gdy zaniepokojona matka dziewczyny ogłasza zaginieni córki. W szkole huczy od plotek. Czyżby zaszła w ciąże? Uciekła wraz c chłopakiem? A może problemem są narkotyki? Jednak wszystkie te teorie nie są prawdziwe, ponieważ Katja ma anoreksje....

Jedna z książek, które polecam. Pomaga zrozumieć, dlaczego ktoś przestaje jeść i, że zależy to również od samej sytuacji w domu, a także w szkole. Tak jak w tej książce wystarczy brak pokazania miłości, a już się wszystkiego odechciewa.

Jedna z książek, które polecam. Pomaga zrozumieć, dlaczego ktoś przestaje jeść i, że zależy to również od samej sytuacji w domu, a także w szkole. Tak jak w tej książce wystarczy brak pokazania miłości, a już się wszystkiego odechciewa.

Mam wrażenie, że autorka wyrwała kawałek historii i go opisała. To nie jest ani początek, ani koniec. Książka jest zupełnie bezcelowa.

Mam wrażenie, że autorka wyrwała kawałek historii i go opisała. To nie jest ani początek, ani koniec. Książka jest zupełnie bezcelowa.