Wiele napisano książek o smokach. Autorka sięgnęła po jeden z najbardziej znanych motywów w literaturze fantasy. Rachel Hartman nie stworzyła niczego oryginalnego, lecz należy przyznać, że powieść została napisana poprawnie. Czytelnik dostaje do rąk połączenie powieści fantasy oraz kryminału w jednym. Pojawia się również wątek miłosny, lecz nie przytłacza swoim „ciężarem” całości książki. Wydaje się, że nie poszukiwanie zabójcy księcia, nie ród smoczy, nie interakcje między ludźmi a smokami są w książce najważniejsze. Największy nacisk autorka kładzie na przedstawienie głównej bohaterki – jej życia wewnętrznego oraz historii jej rodziny. W przypadku zakończenia jest takie jakie można byłoby się spodziewać. Ani totalnie okropnie, ani zachwycające, po prostu normalne.

Witajcie w królestwie Goreddu, w którym wspólnie mieszkają ludzie i saarantrai - smoki w ludzkiej postaci. Od czterdziestu lat między tymi dwoma gatunkami panuje pokój. Czy ma on jednak solidne korzenie? Zobaczymy. Nadszedł czas próby, bo oto zostaje zamordowany członek królewskiego rodu Goreddu. Odnalezione ciało księcia Rufusa nie jest w pełni kompletne. Brakuje mu jednego istotnego elementu - głowy. Wszytko wskazuje na to, że jest to zbrodnia dokonana przez smoka. Czy faktycznie tak jest? Czy może ktoś z ludzi podstępem próbuje przerwać pokój? Jaka jest prawda? Tego wszystkiego próbuje dowiedzieć się Serafina - szesnastoletnia Asystentka Nadwornego Kompozytora.

Autorka bardzo szybko prezentuje czytelnikowi wykreowany świat, w którym współistnieją smoki oraz ludzie. Czytelnik nie jest bombardowany informacjami o nowym świecie. Stopniowo otrzymuje informacje o jego wierzeniach, rytuałach, religii, stosunkach dyplomatycznych itd. Na pierwszy plan wysuwają się relacje panujące między ludźmi a smokami. Poczucie nieufności, wręcz wrogości, słaba znajomość drugiego gatunku, różnice, które ciężko przezwyciężyć stanowią podstawę funkcjonowania w Goreddzie. Autorka świetnie pokazała tą różnicę w postawach tych dwóch grup. Ludzie podatni emocjom wydają się szaleńcami dla smoków charakteryzujących się stoicką postawą do życia. Niestety czytelnik musi długo czekać na opis w jaki sposób smoki przeobrażają się w ludzi. Dopiero pod sam koniec powieści otrzymujemy takie informacje. Jednak są one bardzo skąpe. Autorka po macoszemu opisuje ten proces.

Oba te gatunki współistnieją ze sobą w pokoju już od czterdziestu lat. Czy jednak taki okres jest wystarczający, aby dojrzeć do wzajemnej akceptacji? Wydaje się, że nie. Cały czas tkwi gdzieś w środku lęk przed nieznanym. Zawsze znajdzie się grupa, która będzie nawoływała do nienawiści, zniszczenia, chaosu. Będzie wzmacniała przekonanie, że wszystko co jest niezrozumiałe, obce, nieznane, musi od razu być złe albo gorsze, musi stanowić dla nas zagrożenie, przed którym trzeba się bronić. A jedynym sposobem na obronę nie jest próba poznania, zrozumienia, ale atak.

Jednakże należy zaznaczyć, że jest to opowieść Serafiny i o Serafinie - kochającej muzykę, utalentowanej, dojrzałej mimo młodego wieku, dziewczynie, która - w zależności od punktu widzenia - nosi w sobie skazę lub dar. Musi zmagać się nie tylko z samą sobą, z brakiem samoakceptacji własnej natury, samotnością, ale również ze skomplikowanym i nieco kłopotliwym dziedzictwem swojej matki. Autorce dobrze udało się przekazać te wszystkie emocje, wątpliwości, poczucie wyobcowania. Z łatwością można wczuć się i zrozumieć sytuację bohaterki. Interesująco przedstawione są również relacje występujące w rodzinie Serafiny, które do najprostszych nie należą.

Powieść napisana jest sprawnym, przyjemnym językiem. Autorka pisze tu o całym wachlarzu ludzkich emocji. Zabrakło jednak sugestywności w ich przekazywaniu. To z kolei sprawia, że nie czuje się intensywności tych uczuć - rozumie się je, ale nie poruszają one duszy, a lektura książki nie wciąga. Serafinie brakuje również nieco dynamizmu, wyrazistych postaci, większego rozmachu. Jednak największym mankamentem książki jest przewidywalność. Czytelnik szybko zorientuje się jaki sekret skrywa Serafina ( i to dużo stron przed wyjawieniem). Szkoda, że motyw kryminalny zszedł na drugi, a może trzeci plan. Czytelnik swobodnie odkryje kto był winny zabójstwa (może jedynie postać pod jaką ukrywa się smok zabójca, wywoła lekkie zaskoczenie). Wcześniej wspomniany dynamizm również jest przeciętny. Dopiero mniej więcej od trzechsetnej strony akcja nabiera tempa. Intrygi, walki, pogoń, otrucia – szkoda, że te elementy występują dopiero w ostatnich rozdziałach. Zakończenie jest przewidywalne, ale nie co bardzie spektakularne niż reszta książki. Jednocześnie jest tak skonstruowane, że czytelnik ma świadomość, że powstaną kolejne przygody Serafiny. Wątek melodramatyczny zawarty w ostatnim rozdziale, osobiście uważam, że jest nie potrzebny.

Można mieć wrażenie, że autorka pisała tę powieść w zachowawczym tonie, jakby bała się użyć mocniejszych akcentów, jakby bała się wstrząsnąć czytelnikiem. Nie ulega jednak wątpliwości, że taka ostrożność sprawia, że lektura przelatuje i żadnego szczególnego wrażenia po sobie nie zostawia.

Wiele napisano książek o smokach. Autorka sięgnęła po jeden z najbardziej znanych motywów w literaturze fantasy. Rachel Hartman nie stworzyła niczego oryginalnego, lecz należy przyznać, że powieść została napisana poprawnie. Czytelnik dostaje do rąk połączenie powieści fantasy oraz kryminału w jednym. Pojawia się również wątek miłosny, lecz nie przytłacza swoim „ciężarem”...