książkę przeczytałam po obszernej zbeletryzowanej biografii Freuda napisanej przez Irvinga Stone. Dlatego moją pierwszą refleksją było , że pisarze często posługują się historycznymi postaciami przedmiotowo - tak by pokazać własne podejście do życia. Próbowałam więc zapomnieć o nazwisku Freud i czytać jak całkowitą fikcję. Niestety , główna bohaterka zupełnie mnie nie przekonała do siebie. Jej dziecięce refleksje były zupełnie nieadekwatne do wieku (np "wiem, ze mama mnie nienawidziła dlatego ,że mnie kochała") Książka była przeładowana krytycznymi odniesieniami do psychoanalizy Freuda, postaci mało wiarygodne (np zdemonizowana matka). A im dalej tym fabuła stawała się raczej pretekstem do wyrażania konceptów, idei i krytyki obyczajowej.

książkę przeczytałam po obszernej zbeletryzowanej biografii Freuda napisanej przez Irvinga Stone. Dlatego moją pierwszą refleksją było , że pisarze często posługują się historycznymi postaciami przedmiotowo - tak by pokazać własne podejście do życia. Próbowałam więc zapomnieć o nazwisku Freud i czytać jak całkowitą fikcję. Niestety , główna bohaterka zupełnie mnie nie...

Brakiem sensu zakmnietym na kartach tej powieści autor zdaje się udowadniać tezę o wątpliwym instnieniu sensu życia, o którym dyskutują jego bohaterowie. Autor stworzył sobie wyjątkową okazję wdawania się w dyskusję i polemiki z Freudem, których kompletnie nie wykorzystuje i w sumie z 300 stron książki raptem może 4 jest ciekawa pod tym względem.

Brakiem sensu zakmnietym na kartach tej powieści autor zdaje się udowadniać tezę o wątpliwym instnieniu sensu życia, o którym dyskutują jego bohaterowie. Autor stworzył sobie wyjątkową okazję wdawania się w dyskusję i polemiki z Freudem, których kompletnie nie wykorzystuje i w sumie z 300 stron książki raptem może 4 jest ciekawa pod tym względem.

Pierwszy raz w życiu sięgnęłam po książkę macedońskiego autora. Mój wybór padł na uhonorowaną Nagrodą Literacką Unii Europejskiej powieść pt. "Siostra Zygmunta Freuda". I była to bardzo dobra decyzja.

Jak sugeruje nam tytuł, mamy do czynienia ze zbeletryzowaną biografią młodszej siostry słynnego lekarza. Powieść rozpoczyna się mocnym akcentem: narrator oskarża Zygmunta Freuda o egoizm, który skazał jego siostry na śmierć z rąk nazistów. Lekarz i jego nabliższa rodzina opuścili Wiedeń w 1938 r. Dzięki naciskom wpływowych osób na władze w Berlinie, przez Paryż dostali się do Londynu. W stolicy Austrii pozostały jego cztery siostry - wszystkie zginęły w obozach koncentracyjnych.

Główną, tytułową bohaterką powieści Smilevskiego jest Adolfina. Dziewczyna o wątłym zdrowiu od najmłodszych lat walczyła o miłość matki i uwagę starszego brata, z którym łączyła ją silna więź. To Zygmunt wprowadził ją w świat literatury i zapoznał z interesującymi ludźmi i to jego trudny charakter był źródłem jej nieszczęść.
Adolfina dość późno nawiązała pierwsze przyjaźnie, między innymi z siostrą Gustava Klimta, Klarą, i poznała swoją pierwszą i jedyną miłość. By wyrwać się spod kurateli matki i zaznać choć odrobinę ograniczonej wolności na własne życzenie trafiła do szpitala psychiatrycznego, w kórym mieszkała przez wiele lat. Jej życie było tragiczne: przepełnione nieustanną tęsknotą i pragnieniem miłości, uzależnione od hojności brata i zdominowane towarzyszącą jej niemalże każdego dnia samotnością.

Od pierwszej strony urzekł mnie sposób, w jaki autor wczuł się w kobiecą psychikę i stworzył bardzo zmysłowy, delikatny świat. Sensualny, poetycki język, jakim posługuje się Smilevski (świetnie przetłumaczony) tworzy niezwykłą atmosferę tej książki. Emocjonalna głębia i wyraziste postacie to jej niepodważalne atuty.
Jednocześnie autor precyzyjnie i obrazowo odmalowuje życie wyższej warstwy społecznej Wiednia pod koniec XIX i na początku XX wieku. Pozycja kobiet w społeczeństwie, ich seksualność, czy absolutna zależność od mężczyzn: braci, ojców, mężów, to tylko niektóre z poruszanych w książce tematów. Ważne miejsca zajmują również rozważania nad ludzką psychiką i pierwsze próby jej "uzdrawiania". Autor opisuje też początki ruchów feministycznych i rewolucji robotniczej oraz inne nieuchronnie nadchodzące zmiany w strukturze społecznej.
Jednak najważniejsza w tej książce jest Adolfina. Jej myśli, uczucia i tęsknoty. Jej bystre i inteligentne spojrzenie na otaczający ją świat - doskonale wykreowany przez młodego macedońskiego pisarza.

Ta książka jest dla mnie prawdziwą literacką perełką - BARDZO serdecznie polecam!

Więcej recenzji na blogu: www.katalog-tytulowy.blogspot.com

Pierwszy raz w życiu sięgnęłam po książkę macedońskiego autora. Mój wybór padł na uhonorowaną Nagrodą Literacką Unii Europejskiej powieść pt. "Siostra Zygmunta Freuda". I była to bardzo dobra decyzja.

Jak sugeruje nam tytuł, mamy do czynienia ze zbeletryzowaną biografią młodszej siostry słynnego lekarza. Powieść rozpoczyna się mocnym akcentem: narrator oskarża Zygmunta...

Bardziej identyfikuje się tu z Freudem niż jego siostrą.
Depresyjne, niewnoszące nic ciągłe pytania. Pojawia się kilka ciekawych pytań - odpowiedzi ale na tym całym "werterowskim" tle są mało zauważalne i (co stwierdzam ze smutkiem) szybko zapomniane.

Bardziej identyfikuje się tu z Freudem niż jego siostrą.
Depresyjne, niewnoszące nic ciągłe pytania. Pojawia się kilka ciekawych pytań - odpowiedzi ale na tym całym "werterowskim" tle są mało zauważalne i (co stwierdzam ze smutkiem) szybko zapomniane.

Książka napisana z głębszym przesłaniem. Poszukiwanie sensu życia i śmierci przez główną bohaterkę, która w swoim zagubieniu od dzieciństwa zmaga się ze swoimi myślami naznaczonymi słowami matki że nie powinna się urodzić, później aborcją własnego dziecka oraz pobytem w szpitalu psychiatrycznym. Bardzo ciekawa psychoanaliza jej osoby spleciona z rozwojem kariery lekarskiej jej brata Zygmunta.

Książka napisana z głębszym przesłaniem. Poszukiwanie sensu życia i śmierci przez główną bohaterkę, która w swoim zagubieniu od dzieciństwa zmaga się ze swoimi myślami naznaczonymi słowami matki że nie powinna się urodzić, później aborcją własnego dziecka oraz pobytem w szpitalu psychiatrycznym. Bardzo ciekawa psychoanaliza jej osoby spleciona z rozwojem kariery lekarskiej...

https://kulturalnaszafa.wordpress.com/

Zygmunt Freud to postać o której słyszał chyba każdy. To on rozpoczął badania nad psychoanalizą i to dzięki niemu możemy teraz zinterpretować nasze sny i niekontrolowane reakcje lub zachowania(jak na przykład strach). Jednak jego biografia to nie same sukcesy. Jak na to wszystko patrzyła jego najbliższa siostra – Adolfina?

W życiu Adolfiny Freud od najmłodszych lat strach przeplatał się z bólem i gorączkowym pragnieniem miłości. Jedynym wsparciem w domu był jej starszy brat, Zygmunt. To on pokazał jej świat filozofii i sztuki, w który mogła uciec. To dzięki niemu poznała swoją jedyną miłość i najbliższych przyjaciół. To on był odpowiedzialny za jej pierwsze lęki i traumy./lubimyczytac.pl

Jako historyk i przyszły psycholog(chyba),szukam inspiracji w podwalinach psychologii. Na przykład, właśnie u Freud’a. Jednak nigdy nie czytałam powieści, która stawiałaby Zygmunta w złym świetle. A jednak, dzieło Goce Smilevskiego to robi. Adolfina występuje tutaj w wersji skrzywdzonej siostry, jednak ma ona do tego podstawy. Fabuła opisuje jej życie, które nie miało za dużo pozytywnych wydarzeń. Szukała ona wsparcia u swego brata, które dostawała jednak w bardzo małych ilościach.
Poruszony zostaje także wątek żydowskiego pochodzenia Freuda i jego rodziny, on sam uciekł do Anglii, jednak jego siostry pozostawił na łasce nazistów. Adolfina w pewnym momencie swego życia trafia do psychiatryka, z własnej nieprzymuszonej woli. Zygmunt tym razem również jej nie pomaga, tylko stara się ją zanalizować i wyciągnąć wnioski. Czyż to nie okrutne?

„My i nasze siostry jesteśmy jak książka. Ty jesteś najmłodsza, ja najstarszy i musimy być jak twarde obwoluty, które podtrzymują i chronią nasze siostry, urodzone po mnie i przed tobą.”

Sama postać Adolfiny jest bardzo barwnym ale jednocześnie mrocznym charakterem. Autor bardzo zgrabnie zaprezentował jej psychike, przemyślenia i wnioski. Dzięki temu powieść jeszcze bardziej wciąga. Jednak niektórych zachowań Adolfiny nie potrafię zrozumieć i mam wątliwości dotyczącego ich realności. Reszta bohaterów, jest równie zgrabnie opisana jednak najbardziej znaczącą postacią staje się Zygmunt. Który w pewnych momentach tracił swój charakter i stawał się nijaki. Tak jakby jego emocje znikały zastąpione przez maskę.

„Wie pani co mój dziadek Johann powiedział o ironii: jest ziernem soli, bez którego nie moglibyśmy cieszyć się tym, co podano na stół”

Autor pisze bardzo barwnie. Jednak głównie skupia się na psychice bohaterów, którą opisuje znakomicie, ale pojawia się bardzo mało opisów, dla mnie to akurat plus, który może niektórych drażnić.

„Było tak może dlatego, że chciałam uwolnić się od samej siebie, od tej części mnie, która bolała z rozpaczy, ale rozpacz nadal bolała, nieważne, na ile części się dzieliłam. Ten rozdzierający ból stał się moją jedyną biografią. W monotonni codzienności powtarzały się te same banalne rzeczy i nie zauważyłam, jak lata lecą.”

Reasumując: Książka mi się bardzo podobała. I na pewno spodoba się osobom, które zainteresowane są Freudem i jego twórczością. Co dobre – w powieści pojawiają się cytaty z jego wykładów jak i informacje o samej idei psychoanalizy. A ujęte to wszystko jest w formie powieści o losach pewnej kobiety. Dla mnie jest to idealne ujęcie nauk Freuda. Być może nie jest to lekka lektura, jednak na pewno jest ona bardzo dobrze napisana i zawiera dużo przydatnych informacji, które łatwo się przyswaja, ze względu na formę ich ukazania. Szczerze, polecam.

https://kulturalnaszafa.wordpress.com/

Zygmunt Freud to postać o której słyszał chyba każdy. To on rozpoczął badania nad psychoanalizą i to dzięki niemu możemy teraz zinterpretować nasze sny i niekontrolowane reakcje lub zachowania(jak na przykład strach). Jednak jego biografia to nie same sukcesy. Jak na to wszystko patrzyła jego najbliższa siostra – Adolfina?

W życiu...

Przejmująca historia siostry Z. Freuda, której nie umiał, albo w swoim zadufaniu nie chciał pomóc; mało przyjemna strona ojca psychoanalizy, który nie chciał uratować życia własnym siostrom, skazując je na śmierć z rąk nazistów. Opowieść o zagubionej, niekochanej, stłamszonej przez mężczyzn i rodzinę kobiecie, która najszczęśliwsza czuła się w szpitalu psychiatrycznym....

Przejmująca historia siostry Z. Freuda, której nie umiał, albo w swoim zadufaniu nie chciał pomóc; mało przyjemna strona ojca psychoanalizy, który nie chciał uratować życia własnym siostrom, skazując je na śmierć z rąk nazistów. Opowieść o zagubionej, niekochanej, stłamszonej przez mężczyzn i rodzinę kobiecie, która najszczęśliwsza czuła się w szpitalu psychiatrycznym....

Totalny Weltschmerz. Siostra Zygmunta Freuda to Werter w spódnicy. Dzieło dość dobre literacko, sporo ciekawostek, np. o tradycji obrzezania, porusza kwestie moralności, sumienia, emancypacji kobiet, ale to książka dla tych, co lubią Goethego.

Totalny Weltschmerz. Siostra Zygmunta Freuda to Werter w spódnicy. Dzieło dość dobre literacko, sporo ciekawostek, np. o tradycji obrzezania, porusza kwestie moralności, sumienia, emancypacji kobiet, ale to książka dla tych, co lubią Goethego.