Tytanka Leto, w której zakochał się Zeus i spłodził z nią bliźnięta Artemidę i Apollina to tylko niewielki okruch z bogatej mitologii starożytnych Greków. Okruch ten podejmuje badaczka mitów Marina Werner by uczynić go punktem wyjścia dla swej powieści. Jednakże mit ten zostaje tu głęboko przetworzony i niemal magicznie rozpostarty na stulecia od późnej starożytności, przez średniowiecze i XIX wiek aż do czasów współczesnych, gdzie znajduje on niebywałe spełnienie.
Bohaterka powraca w kolejnych niby to wcieleniach pod różnymi imionami: Leto, Letycja, Ella, Nellie. Olśniewająca literacka wizja, jaką ukazuje czytelnikowi brytyjska pisarka opiera się w dużej mierze na tej oryginalnie skomponowanej fabule. Jest to także powieść o osobistych poszukiwaniach i skomplikowanych związkach łączących trójkę współczesnych bohaterów: małomiasteczkowego nauczyciela Kima McQuya, muzealną kustoszkę Hortense Fernly i gwiazdę rocka Grammercy Poule. A zakończenie jest tak przepięknie smutne, że nie sposób mu się oprzeć i choćby przez chwilę nie pogrążyć się w łągodnej melancholii. Opinie poprzednich czytelników sugerują, że lektura nie została uznana za łatwą, zapewne słusznie, ale jak to bywa z niełatwymi książkami wymagają więcej wysiłku. Dlatego do zjawiskowej powieści Mariny Warner warto wracać, co z pewnością będę czynił.

Tytanka Leto, w której zakochał się Zeus i spłodził z nią bliźnięta Artemidę i Apollina to tylko niewielki okruch z bogatej mitologii starożytnych Greków. Okruch ten podejmuje badaczka mitów Marina Werner by uczynić go punktem wyjścia dla swej powieści. Jednakże mit ten zostaje tu głęboko przetworzony i niemal magicznie rozpostarty na stulecia od późnej starożytności,...

Książka nie należy do łatwych. W pierwszych minutach po zakończeniu moje zdanie brzmiało: "O matko dobrze, że już koniec". Po jakiś dwóch dniach kiedy nadal nie mogłam wymazać z pamięci pewnych fragmentów stwierdziłam, że już dawno nie czytałam nic co zrobiłoby na mnie takie wrażenie.
Niesamowite jest dla mnie to, że nie od razu zauważamy kiedy przechodzę z jednej epoki w drugą. Bo o tym, że akcja toczy się w trzech rzeczywistościach dowiadujemy się z okładki.
W trakcie miałam momenty, że nie chciałam czytać. Nie dlatego, że byłam już znudzona. Historia mnie nieco przygnębiała.
To dobrze gdy lektura budzi tyle emocji.

Książka nie należy do łatwych. W pierwszych minutach po zakończeniu moje zdanie brzmiało: "O matko dobrze, że już koniec". Po jakiś dwóch dniach kiedy nadal nie mogłam wymazać z pamięci pewnych fragmentów stwierdziłam, że już dawno nie czytałam nic co zrobiłoby na mnie takie wrażenie.
Niesamowite jest dla mnie to, że nie od razu zauważamy kiedy przechodzę z jednej epoki w...

Po tę książkę sięgnęłam kierowana chęcią przeczytania czego innego niż standardowa literatura dostępna w księgarniach. I nie zawiodłam się, gdyż jest to jedna z najbardziej zadziwiających, pod względem prowadzenia akcji, powieści jaką czytałam. Autorka w niesamowity sposób meandruje głównym wątkiem przez wieki. Zachwycające i zmuszające do refleksji są skoki w czasie, niekiedy dopiero po kilku stronach orientujemy się, że to już zupełnie inna, nowa rzeczywistośc.
Leto, matka Apollina i Artemidy, zrodzonych z jej związku z Zeusem, jest prześladowana przez zazdrosną Herę. Ziemia podporządkowana zagniewanej bogini nie pozwala aby Leto urodziła na niej swe dzieci. Tylko kamienista i prawie pozbawiona życia i roślinności wyspa Delos przygarnia wygnankę.Wokól tego mitu rozgrywa się pozostała częśc książki. Śledzimy wędrówkę Leto i jej dzieci przez czas i historię aż docieramy do wieku XX, w którym opowieśc powinna znaleźc roozwiązanie, a rozproszona rodzina powinna się połaczyc. Niestety, klątwa Hery trwa nadal. W momencie, gdy wydaje się, że wszystko zmierza już ku szczęścliwemu zakończeniu los znowu się odmienia. Dla wiecznej tułaczki nie ma spoczynku, ponownie musi błądzi po bezkresach czasu ( tego możemy się już tylko domyślac).
"Węzeł Leto" to piękna historia o nieustannym poszukiwaniu samego siebie, o docieraniu do najgłębszych sfer własnych emocji, aby odnaleźc tam siłę do dalszej wędrówki. To także opowieśc o przynależności do czasu, miejsca, ludzi. Do tego wszystkiego co kształtuje nas jako osobny byt, ale jednocześnie sprawia, że możemy powiedzie, iż jesteśmy stąd.
To trudna książka, znudzi osoby, które szukają lektury łatwej i niewymagającej myślenia. Polecam ją jednak wszystkim, którzy szukają książek wnoszących coś w nasze życie.

Po tę książkę sięgnęłam kierowana chęcią przeczytania czego innego niż standardowa literatura dostępna w księgarniach. I nie zawiodłam się, gdyż jest to jedna z najbardziej zadziwiających, pod względem prowadzenia akcji, powieści jaką czytałam. Autorka w niesamowity sposób meandruje głównym wątkiem przez wieki. Zachwycające i zmuszające do refleksji są skoki w czasie,...

według mnie książka dość ciężka - można zgubić się między rzeczywistością a mitem. poszukiwanie właściwej drogi, dramatyczne losy wygnanej tytanki. kiedyś na pewno do tego wrócę, ale nie jest to z pewnością pozycja dla niewymagających i szukających lekkiej, szybkiej lektury.

według mnie książka dość ciężka - można zgubić się między rzeczywistością a mitem. poszukiwanie właściwej drogi, dramatyczne losy wygnanej tytanki. kiedyś na pewno do tego wrócę, ale nie jest to z pewnością pozycja dla niewymagających i szukających lekkiej, szybkiej lektury.

Bardzo fajna, z serii "tych bardziej ambitnych", wciągająca, ale nie od pierwszej strony. Trochę tak, jakby w trakcie czytania dojrzewało się do niej :)

Bardzo fajna, z serii "tych bardziej ambitnych", wciągająca, ale nie od pierwszej strony. Trochę tak, jakby w trakcie czytania dojrzewało się do niej :)

Pomysł ciekawy, ale wykonanie, moim zdaniem, kiepskie. Bardzo mi się dłużyła, a końcówkę czytałam już bardzo pobieżnie.

Pomysł ciekawy, ale wykonanie, moim zdaniem, kiepskie. Bardzo mi się dłużyła, a końcówkę czytałam już bardzo pobieżnie.