To są po prostu mało przejmujące historie pewnej rodziny z charakterną jej głową, opisane z punktu widzenie jej członka - ostatniego syna. Książkę można przeczytać ale nie ma w niej nic nadzwyczajnego.

To są po prostu mało przejmujące historie pewnej rodziny z charakterną jej głową, opisane z punktu widzenie jej członka - ostatniego syna. Książkę można przeczytać ale nie ma w niej nic nadzwyczajnego.

Ja powiem tak: bardzo fajna książka, choć taka niepozorna. Nie chcę nikogo tym urazić, niepozorna dla mnie, tego autora akurat nie znałam. Najpierw skusił mnie tytuł, potem opis z okładki no i postanowiłam wziąć ją z bibliotecznej półki do domu. Chętnie bym tą pozycję widziała w swojej biblioteczce, po tym też poznaję dobrą książkę (dla mnie). Książka czekała na swój debiut prawie trzy miesiące, dwa razy ją przedłużałam w bibliotece, bo nie lubię wypożyczać i oddawać nieprzeczytane. Wreszcie po nią sięgnęłam, zaczęłam czytać w autobusie jadąc do pracy. W czasie ośmiogodzinnej dniówki udało mi się przeczytać ponad połowę (mam nadzieję, że mój szef tego nie czyta). Jest niesamowicie wciągająca, wchłaniająca, ma bardzo szybkie tempo. Lubię tak - czytam i przestać nie mogę. Na początku trochę się gubiłam przy opisach postaci, ale potem było cały czas z górki, aż do samego końca. Nie rozumiem tych co mówią, że nie jest ambitna. Czy każda książka musi być ambitna? To po prostu opowieść. O miłości, o rodzinie, o życiu takim jakie jest - tematy banalne, ale naprawdę w ciekawy sposób ujęte. Przesłanie? Choć też uważam, że nie zawsze musi być przesłanie w przyzwoitej opowieści, ja znalazłam. Co? To już zostawię dla siebie.

Ja powiem tak: bardzo fajna książka, choć taka niepozorna. Nie chcę nikogo tym urazić, niepozorna dla mnie, tego autora akurat nie znałam. Najpierw skusił mnie tytuł, potem opis z okładki no i postanowiłam wziąć ją z bibliotecznej półki do domu. Chętnie bym tą pozycję widziała w swojej biblioteczce, po tym też poznaję dobrą książkę (dla mnie). Książka czekała na swój debiut...

Ciekawa książka dzięki swojej oryginalnej narracji ale ciężko się czyta. Dla wytrwałych

Ciekawa książka dzięki swojej oryginalnej narracji ale ciężko się czyta. Dla wytrwałych

Mimo że książkę przeczytałam dosłownie kilka godzin temu, jestem zdziwiona, jak mało wrażeń pozostawiła sobie. Nie jestem poruszona, smutna, rozbawiona - nie mam nawet "kaca książkowego", którego odczuwam po każdej lekturze.


Mietta, najmłodszy syn, stara się opisać historię swojej rodziny, a w szczególności ojca. Stephane, Polak, który po wojnie zamieszkał we Francji i prowadził tam niezwykle bujne i moralnie niejednoznaczne życie, rzeczywiście był barwną postacią. Barwne były również realia życia francuskich milionerów, którymi rodzice i krewni Mietty byli przez krótki okres. Los, z którym Stephane igrał z fantazją graniczącą z głupotą, okazał się jednak przewrotny. Po krótkim czasie tłustych lat nastąpiły lata z każdym rokiem chudsze.
Pierwsza część, mimo że przemknęłam przez nią dość szybko, trochę mnie zmęczyła. Szczególnie irytująca była dla mnie uległość i naiwność matki Mietty oraz raczej płaski i nieco krzywdzący obraz ojca. Druga część ukazuje już więcej niejednoznaczności, szarości, dzięki którym nie wiedziałam, czy Stephane budzi we mnie gniew czy żal. Kilkunastostronicowa część trzecia dość szybko opisuje zakończenie opowieści i poszukiwań ojca, który zawsze był obok, ale nigdy nie dał się tak naprawdę poznać.

Trudno poznać również autora książki. Zdziwiło mnie, jak mało wiadomości o Richardzie Morgieve można znaleźć na polsko- i anglojęzycznych stronach. Ze strzępków informacji wynika jednak, że "Niewysoki mężczyzna..." jest książką w dużym stopniu biograficzną. Żałuję, że na tę informację natknęłam się dopiero po zakończeniu lektury - myślę, że bardzo zmieniłaby mój odbiór, a lekkie znudzenie i niedowierzanie zastąpiłaby podziwem dla tak niewybielającej, szczerej i na pewno bolesnej oceny własnych rodziców.

Recenzja była wcześniej zamieszczona na moim blogu: http://poczytalnosc.blogspot.com/

Mimo że książkę przeczytałam dosłownie kilka godzin temu, jestem zdziwiona, jak mało wrażeń pozostawiła sobie. Nie jestem poruszona, smutna, rozbawiona - nie mam nawet "kaca książkowego", którego odczuwam po każdej lekturze.


Mietta, najmłodszy syn, stara się opisać historię swojej rodziny, a w szczególności ojca. Stephane, Polak, który po wojnie zamieszkał we Francji i...

Zakończenie zawiodło moje oczekiwania. Płaskie i całkowicie nie inspirujace. Ale ogólnie ksiązka treściwa, na leniwe zimowe wieczory może być.

Zakończenie zawiodło moje oczekiwania. Płaskie i całkowicie nie inspirujace. Ale ogólnie ksiązka treściwa, na leniwe zimowe wieczory może być.

Mam raczej mieszane odczucia. Książkę czyta się lekko, lektura zajęła mi zaledwie parę godzin. Dzieje rodziny przedstawione są w sposób interesujący, tu zależy już wszystko od preferencji odbiorcy, czy lubi sagi rodzinne, czy nie. Jednak o tym, kto pisze i w jakiej sytuacji można się dowiedzieć z okładki a nie książki. W książce znajduje się też parę mniej jasnych wątków. Podsumowując, K
książka łatwa w odbiorze, aczkolwiek trzeba zaznaczyć, iż nie jest ambitną lekturą.

Mam raczej mieszane odczucia. Książkę czyta się lekko, lektura zajęła mi zaledwie parę godzin. Dzieje rodziny przedstawione są w sposób interesujący, tu zależy już wszystko od preferencji odbiorcy, czy lubi sagi rodzinne, czy nie. Jednak o tym, kto pisze i w jakiej sytuacji można się dowiedzieć z okładki a nie książki. W książce znajduje się też parę mniej jasnych wątków....