To co mnie zaskoczyło na samym początku czytania, to język. Bardzo, bardzo prosty, podobnie jak sposób pisania. Wszystko jest dokładne, bez niedomówień, zdania proste i krótkie. To wszystko naraz sprawiło, że aż mnie to uderzyło i jakoś niezbyt, kolokwialnie mówiąc, podeszło. Czytało się to troszkę jak książkę dla dzieci, mimo że tematyka i sama historia zdecydowanie nie jest dziecinna i lekka. Postaci mamy tutaj sporo (jednak tym razem nie znajdziemy wśród nich ukochanego przez wielu Herkulesa Poirot)- pozornie nie są ze sobą w żaden sposób powiązane, ale okazuje się, że mają jeden wspólny mianownik, który według mnie jest mocno naciągany. Ale któż jest w stanie ocenić sposób myślenia seryjnego mordercy- ja nie, zatem mnie mnie to oceniać. Charaktery i historia każdej z osób są po kolei jasno przedstawione, od razu mamy listy osób pod tytułem "love ya" i "hate ya", co jest kolejnym uproszczeniem. W trakcie czytania książki moje odczucia względem poszczególnych postaci tylko nieznacznie się zmieniły. Na pewno jednak daje plusa za szybką akcję, autorka nie przebiera w słowach i od razu bierze się do uśmiercania niczego nieświadomych bohaterów piórem, a w tym przypadku trupem padnie sporo osób. Podobało mi się na pewno to, że historia jest naprawdę spójna, a przede wszystkim nieskomplikowana, pod warunkiem oczywiście, że zna się już rozwiązanie zagadki. W trakcie ciężko mi było się domyślić, co tu się właściwie dzieje, kto jest złoczyńcą i dlaczego- w sumie to jest podstawa dobrego kryminału. Dlatego oceniam go jak najbardziej pozytywnie, mimo tego że ewidentnie Agatha nie zwykła pisać korzystając z rozwiniętego i bogatego języka. Raczej szła na ilość niż na jakość, co szczerze mówiąc akurat w jej przypadku ogólnie zadziałało.

Zakończenie jak dla mnie było zaskakujące- historię mniej więcej kojarzyłam, bo czytałam ją drugi raz po wielu latach. Autorka wymyśliła niezły majstersztyk zabijania umotywowanego, hm, chyba po prostu ślepym poczuciem niespełnionej sprawiedliwości, co dość często jest przyczyną popełniania zbrodni. W tym przypadku jednak mamy do czynienia z niesamowitym kunsztem i wręcz absurdalnie perfekcyjnie zaplanowanym morderstwem, na niczego nie spodziewających się ofiarach.

Podsumowując- książką się nie zawiodłam, ale też nie zachwyciłam jakoś specjalnie. Fajna lektura na weekendowy wieczór, szczególnie dla miłośników kryminałów i tematyki detektywistycznej.

Serdecznie zapraszam na bloga www.myownikigai.wordpress.com - więcej szerszych recenzji i nie tylko :)

To co mnie zaskoczyło na samym początku czytania, to język. Bardzo, bardzo prosty, podobnie jak sposób pisania. Wszystko jest dokładne, bez niedomówień, zdania proste i krótkie. To wszystko naraz sprawiło, że aż mnie to uderzyło i jakoś niezbyt, kolokwialnie mówiąc, podeszło. Czytało się to troszkę jak książkę dla dzieci, mimo że tematyka i sama historia zdecydowanie nie...