Switełana Aleksijewicz ma ponad przeciętną umiejętność słuchania swoich rozmówców i wczuwania się w opowiadane przez nich historie. Podejrzewam że podstawową cechą reportażysty powinna być bezstronność i dystans wobec swoich bohaterów jednak ta autorka ma te zasady w głębokim poważaniu: płacze ze swoimi bohaterami, śpiewa, pije hektolitry herbaty i je wspólne posiłki. Takie podejście sprawia że to właśnie jej ludzie opowiadają historie z najciemniejszych zakamarków swojej duszy pełne bólu, koszmarnych wspomnień i przeżyć.

"Czasy secondhand. Koniec czerwonego człowieka" to obszerny zbiór dziesiątek historii ludzi którzy wspominają upadek Związku Radzieckiego i wpływ przemian polityczno-gospodarczych na swoje życie. Głosy rozczarowania, smutku, w pewien sposób utraty swojej tożsamości ludzi starszych są przeplatane nielicznymi pozytywnymi komentarzami tak zwanych "młodych Ruskich" którzy dzięki zmianie ustroju dorobili się mniej lub bardziej pokaźnych majątków.
Obraz który wyłania się z tej książki jest niezwykle przygnębiający bo pokazuje masę ludzi którzy w jednej chwili zostali postawieni poza nawias społeczeństwa jako relikty dawnej epoki. Ich żal, niezrozumienie i tęsknota za tym co było są osią tej książki.
Ta pozycja to też próba przybliżenia mentalności Rosjan, tego ich homo sovieticus które dla obserwatorów z zewnątrz jest totalnie niezrozumiałe. Ich marazm, obojętność na działania władzy, godzenie się na bycie pod wiecznym "butem" najpierw cara, potem Stalina a teraz Putina.

Jak zawsze Swietłana Aleksijewicz pisze sercem i to w jej twórczości lubię najbardziej. Po zamknięciu książki przytaczane historie żyją we mnie jeszcze bardzo długo.
Jednak ta pozycja ma też pewne wady. Jest bardzo chaotyczna (szczególnie pierwsza część) i a spisywane historie są do siebie niezwykle podobne. Czasami ma się nawet wrażenie że niektóre fragmenty tekstu zostały skopiowane. Wydaje mi się że większa wybiórczość materiału dobrze by tej książce zrobiła.

Niemniej polecam tę książkę Waszej uwadze. Może dzięki niej łatwiej nam będzie zrozumieć naszych sąsiadów.

Switełana Aleksijewicz ma ponad przeciętną umiejętność słuchania swoich rozmówców i wczuwania się w opowiadane przez nich historie. Podejrzewam że podstawową cechą reportażysty powinna być bezstronność i dystans wobec swoich bohaterów jednak ta autorka ma te zasady w głębokim poważaniu: płacze ze swoimi bohaterami, śpiewa, pije hektolitry herbaty i je wspólne posiłki. Takie...