Czasy secondhand. Koniec czerwonego człowieka

Taki książek się nie ocenia. Je się czyta i wyciąga wnioski. Bardzo ważna (dla mnie też trudna) lekcja empatii i rozumienia drugiego człowieka.

Taki książek się nie ocenia. Je się czyta i wyciąga wnioski. Bardzo ważna (dla mnie też trudna) lekcja empatii i rozumienia drugiego człowieka.

Pokaż mimo to

Wybitny reportaż mający wojnę w tle. Dla mnie najciekawszym wątkiem był brak tożsamości Rosjan po upadku ZSRR, co jest częstym motywem literatury rosyjskiej. Jak się okazało, dla wielu radzieckich dzieci kapitalizm okazał się zgrozą. I nie tylko dla nich. Lata 90. w Europie Wschodniej był czymś przerażającym dla wielu ludzi. Radzieckie wychowanie, wiara w człowieka, pewność wiedzy i oczekiwań - to wszystko umarło razem z murem berlińskim. Ludzie z dnia na dzień budzą się w nowej rzeczywistości. Stąd można mówić o pewnej formie nostalgii ludzi urodzonych w latach stalinowskich. Stąd właśnie czasy secondhandu.
Druga część reportażu odnosi się do współczesnych wojen w byłych republikach radzieckich. Ciekawym wątkiem była samonapędzająca się ksenofobia. Rosjanie wspierają wojny pomiędzy mniejszościami etnicznymi; te w ramach protestu czynią ataki terrorystyczne. Koło wciąż się toczy, a rozwiązania brak.
Łatwość przemocy i wyszukiwania wroga to przywara nie Rosjan czy Niemców. To cecha ogólnoludzka.

Wybitny reportaż mający wojnę w tle. Dla mnie najciekawszym wątkiem był brak tożsamości Rosjan po upadku ZSRR, co jest częstym motywem literatury rosyjskiej. Jak się okazało, dla wielu radzieckich dzieci kapitalizm okazał się zgrozą. I nie tylko dla nich. Lata 90. w Europie Wschodniej był czymś przerażającym dla wielu ludzi. Radzieckie wychowanie, wiara w człowieka, pewność...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak, rzecz nie nowa, wydana w 2018, a pierwszy raz w 2009, ale jakże aktualna, uniwersalna, i o zgrozo adekwatna... "Czasy secondhand. Koniec czerwonego człowieka" Swietłany Alieksijewicz, książka portret, czyli rzecz charakterystyczna dla autorki "Czarnobylskiej modlitwy". To reportaż słowami ludzi pisany. Intymne, osobiste, trudne i ponure historie. Tu składające się na gorzką kronikę efektu pierestrojki, której i Polacy są beneficjentami, chociaż o nas w książce, poza kiełbasą i perfumami, nie przeczytamy. Ale nie musimy i tak nas to wydanie dotyczy i przejrzeć się w nim można. Homo sovieticus to faktycznie stan umysłu, ale też idea. Zakorzeniona i mentalnie nie przebrzmiała. Może nie wszędzie czerwony sztandar jest przywoływany, ale socjologiczny mechanizm boleśnie aktywny i widoczny. Nie sposób, czytając dzisiaj owy tekst, uwolnić się od analizy dnia codziennego, nie tylko w Rosji, czy i innych byłych już republikach radzieckich. Aż nadto analogii, rozpoznawalnych nitek i powiązań. Ale nawet wtedy, jak to u Aleksijewicz, najważniejszy jest człowiek, ten zwykły, niedostrzegalny, mały wobec sytemu czy innych "wielkich". I to jest prawdziwa siła "Czasów secondhandu", pozycji, która uderza swoją szczerością, pełną gamą emocji, intymnym wyznaniem. Strony, które potrafią ścisnąć za gardło i rozszarpać serce. W tej chwili, ze wszystkich poznanych książek autorki, jedna z tych najważniejszych. Pozostawiających niezatarte, głębokie, choć ciężkie, wrażenie. Poruszająca, wstrząsająca, ale też brutalnie otrzeźwiająca!

Tak, rzecz nie nowa, wydana w 2018, a pierwszy raz w 2009, ale jakże aktualna, uniwersalna, i o zgrozo adekwatna... "Czasy secondhand. Koniec czerwonego człowieka" Swietłany Alieksijewicz, książka portret, czyli rzecz charakterystyczna dla autorki "Czarnobylskiej modlitwy". To reportaż słowami ludzi pisany. Intymne, osobiste, trudne i ponure historie. Tu składające się na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaczęłam zafascynowana, wspaniały styl opowiadania. Odejmuję gwiazdki, bo po jakimś czasie byłam już przeciążona ładunkiem emocjonalnym i depresyjnością tej książki. Wiem, że pewnie taki był zamysł autorki, ale gdzieś tak od połowy musiałam już sobie dawkować lekturę i przeplatać z czymś bardziej przystępnym.

Zaczęłam zafascynowana, wspaniały styl opowiadania. Odejmuję gwiazdki, bo po jakimś czasie byłam już przeciążona ładunkiem emocjonalnym i depresyjnością tej książki. Wiem, że pewnie taki był zamysł autorki, ale gdzieś tak od połowy musiałam już sobie dawkować lekturę i przeplatać z czymś bardziej przystępnym.

Pokaż mimo to

Reportaż Aleksijewicz jest wstrząsającym odbiciem niczym lustro osobowości i postaw ludzkich z różnych generacji i szerokości geograficznych byłego ZSRR. Piękny a czasami i okrutny jak życie- jak historia. Homo sovieticus- dziad – ojciec- syn → babka -matka -córka – wnuki pokolenia które się już nie rozumieją choć wciąż kochają. Człowiek czerwony czy on rzeczywiści umarł? A może jak dżuma drzemie gdzieś w ukryciu. „Bo człowiek jest dobry! A to nie jest tak (…) Całe życie człowiek się pęta między dobrem a złem (…) Długo tak nie będzie! Jeszcze będą mówili o wielkim Stalinie... Topor leży... Topór przeżyje właściciela... jak szybko się kończy człowiek, na jak długo wystarcza...” Kolejny reportaż po Czarnobylskiej modlitwie (też bardzo dobra pozycja-polecam) który mnie ujmuje obiektywizmem, zrozumieniem, empatią dla bólu, emocji człowieka oraz ogromem pracy redaktorskiej jak i dobrym warsztatem. Historii powinniśmy się uczyć aby nie powtarzać błędów minionych pokoleń aby nie dochodziło do kolejnych nieszczeństw. Książka dająca do myślenia...

Reportaż Aleksijewicz jest wstrząsającym odbiciem niczym lustro osobowości i postaw ludzkich z różnych generacji i szerokości geograficznych byłego ZSRR. Piękny a czasami i okrutny jak życie- jak historia. Homo sovieticus- dziad – ojciec- syn → babka -matka -córka – wnuki pokolenia które się już nie rozumieją choć wciąż kochają. Człowiek czerwony czy on rzeczywiści umarł? A...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Każda ksiązka Aleksijewicz jest wstrząsająca, ta jednak pozwala bardziej zrozumieć rosyjskiego człowieka, bo to jest rzeczywiście ktoś w dużej mierze odmienny od Polaków. Utwierdziłem się (niestety) i pozbyłem złudzeń, co do możliwości zaprowadzenia demokracji w krajach postsowieckich (kraje nadbałtyckie to inna historia). A jeszcze stosunkowo niedawno byli tacy, którzy całkiem poważnie rozważali możliwość wstąpienia Ukrainy do UE. Są też fragmenty w tej książce bardzo niepokojące, dotyczące konformistcznych postaw ludzkich w obliczu totalitaryzmu. Niepokojące, bo te postawy niezależne od szerokości geograficznej, wrośnięte są głęboko w ludzkość. Postawy, których cała paleta istniała w PRL-u, a i dzisiaj coraz bardziej widoczne są w polskim społeczeństwie. Mimo tego, książka napisana z sympatią do człowieka.

Każda ksiązka Aleksijewicz jest wstrząsająca, ta jednak pozwala bardziej zrozumieć rosyjskiego człowieka, bo to jest rzeczywiście ktoś w dużej mierze odmienny od Polaków. Utwierdziłem się (niestety) i pozbyłem złudzeń, co do możliwości zaprowadzenia demokracji w krajach postsowieckich (kraje nadbałtyckie to inna historia). A jeszcze stosunkowo niedawno byli tacy, którzy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"(...) Zawsze pociąga mnie ta mała przestrzeń - człowiek... jeden człowiek. Tak naprawdę to w nim wszystko się dzieje".

Nie wiem, czy w ogóle powinnam oceniać tę książkę. W końcu Aleksijewicz nie pisze swoich historii, nie stwarza ich, napisało je życie - i wciąż pisze, jakkolwiek banalnie by to nie brzmiało. Absolutne must-read dla każdego. Dużo Polski i Polaków widzę w tych słowach.

"(...) Zawsze pociąga mnie ta mała przestrzeń - człowiek... jeden człowiek. Tak naprawdę to w nim wszystko się dzieje".

Nie wiem, czy w ogóle powinnam oceniać tę książkę. W końcu Aleksijewicz nie pisze swoich historii, nie stwarza ich, napisało je życie - i wciąż pisze, jakkolwiek banalnie by to nie brzmiało. Absolutne must-read dla każdego. Dużo Polski i Polaków widzę w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Reportaże Swietłany Aleksijewicz poświęcone tym razem sierotom po Związku Radzieckim. Autorka, ustami swoich rozmówców opisuje ostatnie lata ZSRR, reformy Gorbaczowa, pucz Janajewa, walkę ludności Moskwy przeciwko puczystom, ale także przedstawia opinię tych, którzy brali udział w próbie „zawrócenia rzeki” (np. marszałek Achromiejew).
Widać, że początkowa euforia z czasem ustąpiła zniechęceniu, a potem została wyparta nostalgią za „starym”. Po wywalczeniu wolności ludzie odkryli, że nie mogą się nią najeść ani ogrzać. Jej konsekwencją stały się bowiem bankructwa państwowych fabryk i utarta pracy przez miliony ludzi, skazanych na walkę o przetrwanie.
Kilka rozdziałów jest poświęconych samobójcom. Osierocone społeczeństwo nie potrafiło nie tylko zagospodarować całej tablicy pierwiastków Mendelejewa, na których leży ich kraj, ale nawet poradzić sobie z własną historią. Tak jak nie umiał tego znieść jeden z obrońców twierdzy brzeskiej, który odebrał sobie życie.
Wreszcie pokazuje straszne konsekwencje upadku „jednego narodu stu narodów”, jak propaganda komunistyczna nazywała „ludzi radzieckich” Szczególnie na przykładzie Kaukazu oraz krwawego konfliktu pomiędzy Ormianami i Azerami.
Atutem wszystkich opowieści jest ich autentyczność oraz źródło ich pochodzenia. Rozmówcami autorki – poza drobnymi wyjątkami – są bowiem „zwykli”, nieznani powszechnie ludzie. To oni okrążali czołgi w Moskwie i innych miastach, a potem szukali pracy i handlowali czym popadnie na bazarach. Oni tracili z dnia na dzień źródło utrzymania i nikt się nimi nie interesował, nie publikował ich wspomnień oraz wywiadów z nimi. A przecież stanowili przytłaczającą większość społeczeństwa.
Jak napisał Harari - „Historia to opowieść o tym, co garstka ludzi robiła w czasie, gdy cała reszta ludzkości orała pola i nosiła wodę”. I właśnie tej reszcie daje głos Swietłana Aleksijewicz.

Reportaże Swietłany Aleksijewicz poświęcone tym razem sierotom po Związku Radzieckim. Autorka, ustami swoich rozmówców opisuje ostatnie lata ZSRR, reformy Gorbaczowa, pucz Janajewa, walkę ludności Moskwy przeciwko puczystom, ale także przedstawia opinię tych, którzy brali udział w próbie „zawrócenia rzeki” (np. marszałek Achromiejew).
Widać, że początkowa euforia z czasem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam, przez pierwsze plus minus 100 stron, trochę się siłowałem z lekturą, ale im dalej w las, tym już tylko lepiej. Być może to kwestia dość chaotycznej narracji bohaterów, by do której przywyknąć potrzebowałem dłuższej chwili. Nie zmienia to faktu, że Autorka należy do światowej czołówki reportażu. (Czarnobylska modlitwa > Czasy Secondhand).

Przyznam, przez pierwsze plus minus 100 stron, trochę się siłowałem z lekturą, ale im dalej w las, tym już tylko lepiej. Być może to kwestia dość chaotycznej narracji bohaterów, by do której przywyknąć potrzebowałem dłuższej chwili. Nie zmienia to faktu, że Autorka należy do światowej czołówki reportażu. (Czarnobylska modlitwa > Czasy Secondhand).

Pokaż mimo to

Bardzo ciężka lektura. Pokazuje jednak doskonale, że świat nie jest czarno-biały. Dla niektórych socjalizm był całym życiem, dla innych oznaczał pokój, bo jego koniec wywołał krwawą wojnę. Widać u bohaterów reportażu zagubienie, niezrozumienie świata i jego reguł, brak wiary w lepszą przyszłość. Bardzo poruszające wyznania.

Bardzo ciężka lektura. Pokazuje jednak doskonale, że świat nie jest czarno-biały. Dla niektórych socjalizm był całym życiem, dla innych oznaczał pokój, bo jego koniec wywołał krwawą wojnę. Widać u bohaterów reportażu zagubienie, niezrozumienie świata i jego reguł, brak wiary w lepszą przyszłość. Bardzo poruszające wyznania.

Pokaż mimo to