Czasy secondhand. Koniec czerwonego człowieka

Aleksijewicz jak zwykle jest w centrum tematu. Uchwyciła różne punkty widzenia, różne historie. I jak zwykle daje do myślenia.

Aleksijewicz jak zwykle jest w centrum tematu. Uchwyciła różne punkty widzenia, różne historie. I jak zwykle daje do myślenia.

Pokaż mimo to

Dla mnie za nudne... Tyle historii ludzi z podobnego okresu i z podobnymi życiorysami, to po prostu przeładowanie. Za dużo cierpienia jak na jedną książkę. Nie robi to już wrażenia. Przyznaję, że z połowę książki przekartkowałem.

Dla mnie za nudne... Tyle historii ludzi z podobnego okresu i z podobnymi życiorysami, to po prostu przeładowanie. Za dużo cierpienia jak na jedną książkę. Nie robi to już wrażenia. Przyznaję, że z połowę książki przekartkowałem.

Pokaż mimo to

Książka, która szarpie duszę i nie pozwala o sobie zapomnieć. To szereg zapisów rozmów z ludźmi, którzy żyli w ZSRR, tęsknią za jego powrotem lub cieszą się z upadku. W każdym bohaterze jest jednak jakaś skaza, wynikająca z tego, że świat sowietów nie chce od nich odejść. Niektórzy z sentymentem wspominają czasy Stalina, bo wtedy byli bohaterami, chodzili w mundurach z orderami, uczestniczyli w paradach i pochodach i mieli w sobie dumę radzieckiego człowieka. Inni wylądowali w obozach na Syberii, czy Kamczatce i płacząc opowiadają autorce o koszmarze, jaki przeżyli. Jeszcze inni gardzą pokoleniem "sowków" i z dumą akcentują swoją zaradność w nowej Rosji, przejawiającą się dostatkiem i zagranicznymi podróżami. Kimkolwiek by nie był bohater, zawsze siedzi w nim "homo sovieticus"- pełen frustracji, złości, tęsknoty za czasami minionymi, podziwem dla męczenników socjalizmu. Przykład reportażu w wybitnej postaci.

Książka, która szarpie duszę i nie pozwala o sobie zapomnieć. To szereg zapisów rozmów z ludźmi, którzy żyli w ZSRR, tęsknią za jego powrotem lub cieszą się z upadku. W każdym bohaterze jest jednak jakaś skaza, wynikająca z tego, że świat sowietów nie chce od nich odejść. Niektórzy z sentymentem wspominają czasy Stalina, bo wtedy byli bohaterami, chodzili w mundurach z orderami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza w mojej ocenie spośród tych pięciu książek Aleksijewicz, które przeczytałem. O życiu w postradzieckiej Rosji. Jak poradzić sobie z wolnością? Z gwałtownym przejściem z systemu ręcznie sterowanego, do takiego, gdzie rzekomo każdy sobie sterem i okrętem? Historie spisane, wystarczyło tylko słuchać ;) Wstrząsające czasami i trudno się oderwać.

Najlepsza w mojej ocenie spośród tych pięciu książek Aleksijewicz, które przeczytałem. O życiu w postradzieckiej Rosji. Jak poradzić sobie z wolnością? Z gwałtownym przejściem z systemu ręcznie sterowanego, do takiego, gdzie rzekomo każdy sobie sterem i okrętem? Historie spisane, wystarczyło tylko słuchać ;) Wstrząsające czasami i trudno się oderwać.

Pokaż mimo to

Kolejny świetny reportaż Swietłany Aleksijewicz, choć nie rzuca on na kolana jak choćby "Wojna nie ma w sobie nic z kobiety". Książka opowiada o ludziach wychowanych w ZSRR, tzw. Sowkach, którzy po przemianach ustrojowych w Rosji w 1991 roku w większości nie potrafią przystosować się do nowej rzeczywistości. Ludzie wychowani w ideologii komunistycznej, przyzwyczajeni do pracy społecznej, niedostatku, ciężkiej, lecz zawsze dostępnej pracy, nie potrafią sobie poradzić w gospodarce wolnorynkowej, gdzie najwyższą wartością jest pieniądz. Ich świat przewraca się do góry nogami, wszystko w co wierzyli jest ośmieszane w nowej rzeczywistości, a oni sami nieporadni i niepotrzebni w nowym świecie. Ich poczucie krzywdy, niezrozumienia i niesprawiedliwości przekształca się w nostalgię za czasami socjalistycznymi i wybielaniu historii własnego kraju. Tęsknota za mocarstwowością, silnym przywódcą i równością społeczną jest bardzo silna i nawet pełne półki w sklepach i możliwość podróżowania nie są w stanie jej zagłuszyć.

Książka pozwala zajrzeć w duszę człowieka sowieckiego, ukształtowanego przez system totalitarny, który przyswoił sobie jego ideały i wierzył w nie całym sercem. Dla niego najwyższą wartością jest ojczyzna oraz drugi człowiek, a także dobro wspólne. Dla młodych ludzi, którzy nie żyli w czasach komunistycznych, bardzo trudno jest zrozumieć taką postawę, dlatego ta książka warta jest uwagi. Choć Polska nie należała do ZSRR wielu Polaków można było nazwać Homo Sovieticus, którzy również po okresie transformacji, nie byli w stanie odnaleźć się w nowej Polsce. Ta książka dedykowana jest wszystkim ludziom, którzy wychowali się w bloku wschodnim po zakończeniu II wojny światowej, a także młodym, którzy chcą zrozumieć czerwonego człowieka.

Kolejny świetny reportaż Swietłany Aleksijewicz, choć nie rzuca on na kolana jak choćby "Wojna nie ma w sobie nic z kobiety". Książka opowiada o ludziach wychowanych w ZSRR, tzw. Sowkach, którzy po przemianach ustrojowych w Rosji w 1991 roku w większości nie potrafią przystosować się do nowej rzeczywistości. Ludzie wychowani w ideologii komunistycznej, przyzwyczajeni ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

bardzo dobry reportaż o ludziach i ich uczuciach, upadek ZSRR ukazany z perspektywy zwykłych ludzi, ich odczucia, pozytywne i negatywne, pełne nadziei i wiary w przyszłość oraz smutne, pretensjonalne czy wręcz oskarżające, całość skłania do zastanowienia się nad sensem "rewolucji" i walki zwykłego człowieka z systemem...
Jest to moja kolejna pozycja z cyklu, wszystko o imperium i ZSRR, były Dzienniki kołymskie, Archipelag Gułag, Imperium, a teraz Czasy secondhand, polecam każdemu, kawał historii, uczuć, wiedzy itp. pozwalających lepiej poznać i zrozumieć "dzieje" naszych bądź co bądź sąsiadów.

bardzo dobry reportaż o ludziach i ich uczuciach, upadek ZSRR ukazany z perspektywy zwykłych ludzi, ich odczucia, pozytywne i negatywne, pełne nadziei i wiary w przyszłość oraz smutne, pretensjonalne czy wręcz oskarżające, całość skłania do zastanowienia się nad sensem "rewolucji" i walki zwykłego człowieka z systemem...
Jest to moja kolejna pozycja z cyklu, wszys...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pozycja obowiązkowa. Każda część książki jest ja gdyby plamką na wielkim obrazie przedstawiającym czas przemian w ZSRR. Kazda plamka w tym obrazie malowana przez innego człowieka. Większość obrazu malowana w ponurych,depresyjnych barwach. Chciałoby się czasami zamknać oczy nigdy nie zobaczyć tego obrazu. Zostawia w głowie blizny. Człowiek chciałby aby to była fikcja. Niestety nie i trzeba z tą świadomością żyć.

Pozycja obowiązkowa. Każda część książki jest ja gdyby plamką na wielkim obrazie przedstawiającym czas przemian w ZSRR. Kazda plamka w tym obrazie malowana przez innego człowieka. Większość obrazu malowana w ponurych,depresyjnych barwach. Chciałoby się czasami zamknać oczy nigdy nie zobaczyć tego obrazu. Zostawia w głowie blizny. Człowiek chciałby aby to była fikcja. Niestety n...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsająca, wzruszająca, brutalna, szokująca i otwierająca umysł…

Pytanie które tłucze się po głowie podczas czytania tej książki to:
Kim jest homo sovieticus? I najważniejsze pytanie: czy można nim po prostu przestać być?
„Powiedz siostro, dlaczego ludzie tak szybko nauczyli się zabijać?” – to pytanie jednego z uczestników reportażu skierowane do jego autorki. Pytanie to mogło by według mnie zwieńczać opowieść zarówno o początku jak i o końcu komunizmu. O wszystkich rewolucjach. Ponieważ każda rewolucja przelana jest krwią, niezależnie od idei które za nią stoją.
Reportaż ten szokuje i otwiera oczy na sprawy wschodu z różnych perspektyw. Głos tu mają zarówno komuniści jak i kapitaliści, ludzie biedni jak i bogaci, a także ludzie bezstronni, którzy po prostu zostali skrzywdzeni w kole toczącej się historii.
A w natłoku politycznych dysput i opowieści o krzywdach wyrządzonych na wojnie i po można tu jednak znaleźć ludzkie oblicze. To jak zmieniły się wartości ludzi. Jak czas zmienił każdego człowieka z osobna. Niektórych porwał materializm i są w nim szczęśliwi, inni zakochali się nieszczęśliwie w pieniądzu a jeszcze inni nie potrafią zrozumieć dzisiejszego –nie czerwonego- świata.

To zdecydowanie najlepsza książka jaką do tej pory przeczytałam w roku 2019

Wstrząsająca, wzruszająca, brutalna, szokująca i otwierająca umysł…

Pytanie które tłucze się po głowie podczas czytania tej książki to:
Kim jest homo sovieticus? I najważniejsze pytanie: czy można nim po prostu przestać być?
„Powiedz siostro, dlaczego ludzie tak szybko nauczyli się zabijać?” – to pytanie jednego z uczestników reportażu skierowane do jego autor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Aleksijewicz w charakterystyczny dla siebie spodób tworzy, wielogłosowy obraz rzeczywistości Związku Radzieckiego i współczesnej Rosji. Co ważne jednak, i co podkreśla sama autorka w jej książkach w centrum uwagi znajduje się człowiek i jego historia. Wewnętrzny świat bohaterów poznajemy dzięki ich wspomnieniom, które pełne są uczuć, rozczarowań i sentymentów. Książka, którą warto przeczytać.

Aleksijewicz w charakterystyczny dla siebie spodób tworzy, wielogłosowy obraz rzeczywistości Związku Radzieckiego i współczesnej Rosji. Co ważne jednak, i co podkreśla sama autorka w jej książkach w centrum uwagi znajduje się człowiek i jego historia. Wewnętrzny świat bohaterów poznajemy dzięki ich wspomnieniom, które pełne są uczuć, rozczarowań i sentymentów. Książka, którą wa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepszą książką tej autorki jest dla mnie "Wojna nie ma w sobie nic z kobiety". Ta jest o ludziach i ich dopasowaniu do świata, w którym przyszło im żyć. Świetnie opowiedziane ludzkie historie.

Najlepszą książką tej autorki jest dla mnie "Wojna nie ma w sobie nic z kobiety". Ta jest o ludziach i ich dopasowaniu do świata, w którym przyszło im żyć. Świetnie opowiedziane ludzkie historie.

Pokaż mimo to