"Salamandra" może okazać się zupełnie atrakcyjną ciekawostką dla fanów motywów okultystycznych w literaturze fantastycznej, pod bezwzględnym (!) warunkiem braku alergii na kurz - powieść jest ewidentnie sprzedstuletnia, archaizmy sypią się gęsto, a fabuła bezpardonowo roztacza stęchłe zapaszki z każdym kolejnym akapitem. Jednak bywa i tak, że niektórym odbiorcom archaiczny język przynosi specyficzną przyjemność z miłą nutką perwersji (zgłaszam się na ochotniczego reprezentanta grupy) a głębokie początki literatury grozy po prostu warto poznać, jeśli jest się miłośnikiem poe-izmów i ich wariacji. Mnie się w każdym razie to krótkie dziełko bardzo przyjemnie czytało ze względu na poetycki język, napęczniały zapomnianymi dziś słowami, no i tematykę - nota bene magia, okultyzm i satanizm były podobno bardzo w modzie na początku ubiegłego wieku. Miło było poznać rodzime strony tej mody, zresztą rodzime bezkompromisowo: bohaterami powieści są czarownica Kama i mag Andrzej. No i dobrze. Jest też sabat czarownic i księgi czarnoksięskie, a wszystko to jest swoiście urocze w charakterystyczny sposób. Niedługie, więc warto skosztować, jeśli na hasło "okultyzm" doświadczacie rozkosznych motylków w brzuszku.

"Salamandra" może okazać się zupełnie atrakcyjną ciekawostką dla fanów motywów okultystycznych w literaturze fantastycznej, pod bezwzględnym (!) warunkiem braku alergii na kurz - powieść jest ewidentnie sprzedstuletnia, archaizmy sypią się gęsto, a fabuła bezpardonowo roztacza stęchłe zapaszki z każdym kolejnym akapitem. Jednak bywa i tak, że niektórym odbiorcom archaiczny...