Dziwna to powieść. Zapowiedź wydawnicza sugeruje miszmasz "Egzorcysty" z "Aniołami i Demonami", gdzie głównym złym jest przebiegły demon, chcący owładnąć umysł głównego bohatera. W rzeczywistości dostajemy dramat obyczajowy z podłamanym psychicznie nudnym profesorkiem, który objeżdża Stany Zjednoczone w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie co stało się z jego córką.

Wstęp i kilka pierwszych rozdziałów bardzo przypominają "Inferno" Dana Browna – z niepokojącymi wizjami i nakreśleniem akademickiego światka racjonalności – podkręcone na maksa przy tymczasowym przeniesieniu miejsca akcji do Wenecji. Jednak protagonista nie ma w sobie krzty zapalczywości profesora Langdona, a jego znajomość dzieła literackiego, które jest busolą osi fabularnej, wydaje się bardzo powierzchowne i fragmentaryczne, bowiem przez całą historię przewijają się dwa/trzy krótkie fragmenty "Raju utraconego" – i tyle. Żadnej głębszej analizy, żadnych wycieczek w sekrety dziejów.

Gdy główny punkt zwrotny historii zawiązuje się na dosłownie dwóch stronach (który też jest aż nazbyt oczywisty), akcja ponownie wraca do USA i tutaj wydźwięk powieści zmienia się drastycznie. Ciężka atmosfera znika zupełnie, a poczynania głównego bohatera zaczynają przypominać bardziej powieść drogi z wątkiem detektywistycznym. W kolejnych rozdziałach bowiem odwiedzimy więcej barów szybkiej obsługi z połowy Stanów niż będzie nam dane się przerazić. Tak naprawdę, oprócz konfrontacji z demonem w Wenecji (z samego początku), w całej powieści nie będzie drugiego momentu, podczas lektury którego poczujecie się nieswojo. Jak na książkę biorącą na warsztat mistycyzm i demonologię to bardzo słabo.

Problemem jest również główny bohater, który nuży swoimi wywodami językiem mało wykształconego człowieka, powtarzającego co i rusz te same frazesy. Jego przywołania "Raju utraconego" nie mają żadnego sensu i nie są w żaden sposób wytłumaczone, zatem "Raj" można by zamienić jakimkolwiek innym dziełem, a fabuła niewiele by się zmieniła – poza imieniem głównego złola, którego tożsamość i tak #nikogo.

Mogę tylko zaznaczyć, że zakończenie jest zupełnie niesatysfakcjonujące, wręcz otwarte do interpretacji. Ale zwyczajnie nie chce się go interpretować, bo brak w nim głębi i intrygującej cząstki "wow".

Styl autora jest bardzo lekki, a monologi czy dialogi mają nawet elementy komediowe – co chyba nie bardzo pasuje do obranego tematu i charakterologii postaci, ale mnie faktycznie bawiły w odpowiednich momentach (czy w tym przypadku można zaliczyć to na plus?). Bardzo duży zarzut do polskiego tłumaczenia, w którym pełno jest powtórzeń tych samych słów i wyrażeń w następujących po sobie zdaniach (co naprawdę bardzo razi) i błędów rzeczowych (żeby wymienić tylko, iż nie ma "butów firmy Oxford", gdyż istnieją oksfordki)

Dla wielbicieli powieści drogi bardzo dobra pozycja, bo bohater przechodzi w jej trakcie przemianę. Dla wielbicieli amerykańskich smaczków popkulturowych to również źródło, z którego wiele można dowiedzieć się o upodobaniach kulinarnych podróżujących autostradami. Ale na pewno nie jest to książka, która cokolwiek wnosi do tematyki thrillerów, a jej kliszowe zagrania fabularne i brak sensownego zakończenia sprawiają, że można sobie "Demonologa" darować.

Dziwna to powieść. Zapowiedź wydawnicza sugeruje miszmasz "Egzorcysty" z "Aniołami i Demonami", gdzie głównym złym jest przebiegły demon, chcący owładnąć umysł głównego bohatera. W rzeczywistości dostajemy dramat obyczajowy z podłamanym psychicznie nudnym profesorkiem, który objeżdża Stany Zjednoczone w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie co stało się z jego córką.

Wstęp i...