Biblia dekadentyzmu - moja Biblia. Nie sądzę, bym mogła nazywać się prawdziwą dekadentką, bo brakuje mi olbrzymiej fortuny, którą mogłabym przepuścić na głupoty, ale przyznaję, że odnalazłam w "Na wspak" trochę siebie.


Z powieści dowiemy się, co lubi dekadent (czyli co spełnia jego restrykcyjne wymagania estetyczne, literackie czy artystyczne), dowiemy się też, czym owy dekadent gardzi (czy co nie harmonizuje ściśle z jego otoczeniem i jego wrażliwością).

Dowiemy się, również, że dekadent nie wzgardza, aby wzgardzać - o nie- on ma swoje niezbote dowody na to, że dany element otaczającej go rzeczywistości jest warty wzgardy.

Uda nam się zauważyć, czym grozi arystokratyczne wychowanie, majątek, na który nie musieliśmy zapracować oraz wrodzony dystans do ludzi niżej urodzonych.

Okaże się że żółw nie może być żółwiem. Żółw musi być wysadzany diamentami. Aktywność dzienna jest zbyt pospolita, dekadent będzie jadał jajka na miękko na śniadanie o siódmej wieczorem. Sztuczność jest dla dekadenta bardziej naturalna od naturalności.

A to wszystko przez dążenie do ekstrawagancji.

Paradoks: plebs jest biedny i odrażający, zatem muszę się od niego odizolować, bo w ogóle mnie on nie interesuje! -> Muszę być lepszy od reszty społeczeństwa (choć w ogóle na nich nie zważam).

Biblia dekadentyzmu - moja Biblia. Nie sądzę, bym mogła nazywać się prawdziwą dekadentką, bo brakuje mi olbrzymiej fortuny, którą mogłabym przepuścić na głupoty, ale przyznaję, że odnalazłam w "Na wspak" trochę siebie.


Z powieści dowiemy się, co lubi dekadent (czyli co spełnia jego restrykcyjne wymagania estetyczne, literackie czy artystyczne), dowiemy się też, ...