Totalny gniot. Nie polecam. Jedyną ciekawostką jest to, ze bohaterami tej książki byli ludzie po 50-tce- małżeństwo z wieloletnim stażem co nie często się zdarza. Książka opisująca miłość i różne jej aspekty. Natomiast sama w sobie bardzo płytka i nudna. Nie wiem dlaczego ją kupiłam 🙈

Totalny gniot. Nie polecam. Jedyną ciekawostką jest to, ze bohaterami tej książki byli ludzie po 50-tce- małżeństwo z wieloletnim stażem co nie często się zdarza. Książka opisująca miłość i różne jej aspekty. Natomiast sama w sobie bardzo płytka i nudna. Nie wiem dlaczego ją kupiłam 🙈

Historia o życiu. Nie ma tu żadnego usprawiedliwiania, żadnego oceniania, jest po prostu życie, kolejno pojawiające się okoliczności i wybory, których dokonuje każdy z bohaterów - "niewinne płatki naiwnie szukające drogi w rozkołysanej przestrzeni".

Historia o życiu. Nie ma tu żadnego usprawiedliwiania, żadnego oceniania, jest po prostu życie, kolejno pojawiające się okoliczności i wybory, których dokonuje każdy z bohaterów - "niewinne płatki naiwnie szukające drogi w rozkołysanej przestrzeni".

Dla mnie to 7/10 i goraca bym polecał tę ksiązkę wszystkim, którzy lubią czytać o miłości. O wszystkich aspektach miłości.

Dla mnie to 7/10 i goraca bym polecał tę ksiązkę wszystkim, którzy lubią czytać o miłości. O wszystkich aspektach miłości.

Wynudziłam się jak mops.

Wynudziłam się jak mops.

Nie rozumiem skąd taka niska ocena tej książki. Ja, osobiście, również nie spodziewałam się po niej wiele, ale...co za pozytywne rozczarowanie! Bohaterowie nie byli płascy, wręcz przeciwnie - zaskoczyła mnie na koniec paradoksalna mądrość Alfreda. Podobała mi się niejednoznaczność fabuły, jej meandrowanie w różne strony i różne rodzaje narracji. Sally sama w sobie wydała mi się bliska i ciekawa.
Jedyne słabe fragmenty to wspomnienia z Kairu, ale wyłącznie dlatego, że nie lubię tamtejszej kultury.
Nie sądziłam, że austriacka książka może być tak wciągająca i emocjonalnie niejednoznaczna.

Nie rozumiem skąd taka niska ocena tej książki. Ja, osobiście, również nie spodziewałam się po niej wiele, ale...co za pozytywne rozczarowanie! Bohaterowie nie byli płascy, wręcz przeciwnie - zaskoczyła mnie na koniec paradoksalna mądrość Alfreda. Podobała mi się niejednoznaczność fabuły, jej meandrowanie w różne strony i różne rodzaje narracji. Sally sama w sobie wydała mi...

Ta książka powinna trafić u mnie na półkę, której niestety nie ma, czyli "książki przewertowane/przekartkowane". Nie byłam w stanie przeczytać jej do końca. Nie jestem też w stanie powiedzieć nic o bohaterach i akcji. O bohaterach dlatego, że byli tak płascy jak ściana i w kartki wsiąkali, a o akcji nic, bo jej nie było.
Dawno nie czytałam/kartkowałam czegoś tak potwornie nudnego.

Ta książka powinna trafić u mnie na półkę, której niestety nie ma, czyli "książki przewertowane/przekartkowane". Nie byłam w stanie przeczytać jej do końca. Nie jestem też w stanie powiedzieć nic o bohaterach i akcji. O bohaterach dlatego, że byli tak płascy jak ściana i w kartki wsiąkali, a o akcji nic, bo jej nie było.
Dawno nie czytałam/kartkowałam czegoś tak potwornie...

Jedyne, co może zaintrygować w tej książce, to brak komentarza narratorskiego odnośnie zachowania postaci. Kto znajdzie w 'Wszystko o Sally' coś jeszcze, niech mnie o tym poinformuje. Bo tak nudnej powieści o małżeństwie, zdradzie i ludziach w średnim wieku jeszcze nie czytałam.

Jedyne, co może zaintrygować w tej książce, to brak komentarza narratorskiego odnośnie zachowania postaci. Kto znajdzie w 'Wszystko o Sally' coś jeszcze, niech mnie o tym poinformuje. Bo tak nudnej powieści o małżeństwie, zdradzie i ludziach w średnim wieku jeszcze nie czytałam.

Powieść Arno Geigera być może nie jest wybitnym dziełem literatury, ale jedna rzecz szczególnie mnie tu ujęła. Otóż autor zdecydował się na raczej niepopularne posunięcie: bohaterami uczynił pięćdziesięciolatków. Najczęściej czyta się o ludziach młodych i bardzo młodych, czasem o czterdziestolatkach, z rzadka o emerytach, brak natomiast historii o pięćdziesięciolatkach, jakby nie zasługiwali na uwagę.

„Wszystko o Sally” dowodzi, że jest inaczej. Po przekroczeniu wieku średniego można prowadzić interesujące życie, wchodzić w nowe związki, podejmować nowe wyzwania. Wszystko jest możliwe, o ile się tego pragnie i nie ogranicza działań wyłącznie do obowiązków czyli rodziny oraz pracy. Taka jest właśnie tytułowa Sally – na co dzień żona, matka i nauczycielka, od czasu do czasu kochanka i przyjaciółka. To typ kobiety, która w miarę możliwości korzysta z uciech życia życia, nie sumitując się przy tym co chwila. Podobny styl bycia wymaga pewnej dawki egoizmu i nielojalności, co czyni jej postać Sally mało sympatyczną, ale za to interesującą dla czytelnika. Z drugiej strony – u Geigera trudno o bohatera, którego dałoby się lubić.

Powieść znakomicie pokazuje, na czym polega trwałość małżeństwa z wieloletnim stażem, a dokładniej – czym jest okupiona. Recepta nie dla wszystkich do przyjęcia, jako że autor nie ma w sobie nic z romantyka i patrzy na związki bardzo realistycznie, żeby nie powiedzieć z goryczą. Dla mnie to kolejny (i nie ostatni),duży plus „Wszystko o Sally”.

http://czytankianki.blogspot.com/2014/07/wszystko-o-sally.html

Powieść Arno Geigera być może nie jest wybitnym dziełem literatury, ale jedna rzecz szczególnie mnie tu ujęła. Otóż autor zdecydował się na raczej niepopularne posunięcie: bohaterami uczynił pięćdziesięciolatków. Najczęściej czyta się o ludziach młodych i bardzo młodych, czasem o czterdziestolatkach, z rzadka o emerytach, brak natomiast historii o pięćdziesięciolatkach,...