Taka skrócona wersja życia i dokonań Noblistki

Taka skrócona wersja życia i dokonań Noblistki

Autobiografia jest cudownym doświadczeniem wejścia w umysł najsłynniejszej Polki na świecie. Odbiorca poznaje nie tylko najważniejsze momenty życia naukowczyni, ale także jej motywacje i przemyślenia. Ponadto tekst literacki jest bogaty w rożne zagadnienia z dziedziny fizyki i chemii.

Autobiografia jest cudownym doświadczeniem wejścia w umysł najsłynniejszej Polki na świecie. Odbiorca poznaje nie tylko najważniejsze momenty życia naukowczyni, ale także jej motywacje i przemyślenia. Ponadto tekst literacki jest bogaty w rożne zagadnienia z dziedziny fizyki i chemii.

Jakże ja uwielbiam tę kobietę...
80 stron własnej biografii, niejeden celebryta ma przynajmniej 300 stron.
Mam wiele przemyśleń, ale nie wiem czy wzruszenie pozwoli mi zebrać myśli. Marzę, aby choć kilka procent ludzi na Ziemi było podobnych do niej i do Piotra Curie. Na pewno jest kilka takich jednostek. Taką przynajmniej żywię nadzieję...
"Zwięzłość to siostra talentu " pisał Czechow i bardzo dbał, aby usuwać zbędne fragmenty w swoich tekstach. Autobiografia Marii Skłodowskiej - Curie jest bardzo krótka i zapewne nie powstałaby gdyby nie Kobiety z Ameryki, które okazały się być dla Noblistki bardzo hojne. Ta książka to podziękowanie dla nich, a przy okazji przeciekawa, szczera i ujmująca opowieść o życiu i pracy wyjątkowej kobiety, wyjątkowego człowieka jakich mało. Skromnego. Do bólu pracowitego i wytrwałego, i cierpliwego. Oddanego ludziom, krajowi i nauce. Za mało mówimy o Marii Curie. Nade wszystko jednak nie o gadanie tu idzie a o pracę. Gdybyśmy zamiast paplać po prostu zabrali się do roboty. Zamiast produkować niepotrzebnie świstki pracowali skutecznie, aby pomagać i wspierać tych, którzy chorują. Chciałabym, aby były podręczniki i filmiki z wykładów Marii i Piotra. Ile mogliby zrobić gdyby mieli pieniądze... Oczywiście, że polecam, zwłaszcza dla Tych, którzy nic o Marii nie czytali. Jest też audiobook. A dla tych, którzy chcieliby więcej i z ust córki to polecam książkę Ewy Curie. Warto wiedzieć 😉.

Jakże ja uwielbiam tę kobietę...
80 stron własnej biografii, niejeden celebryta ma przynajmniej 300 stron.
Mam wiele przemyśleń, ale nie wiem czy wzruszenie pozwoli mi zebrać myśli. Marzę, aby choć kilka procent ludzi na Ziemi było podobnych do niej i do Piotra Curie. Na pewno jest kilka takich jednostek. Taką przynajmniej żywię nadzieję...
"Zwięzłość to siostra talentu...

#wyzwanieLC2023 - temat na kwiecień [przeczytam (auto)biografię].

W przyszłym roku, a dokładnie 4 lipca 2024 przypadnie 90 rocznica śmierci Marii Skłodowskiej- Curie.
Mimo, że minęło już tyle lat od jej śmierci, to nadal jest ona najsłynniejsza Polką na świecie.
Nadal jest pierwszą kobietą, która dostała Nagrodę Nobla i jedyną, która otrzymała ją aż dwa razy.
Jest pierwszą kobietą - profesorem na Sorbonie, pierwszą kobietą- naukowcem, która wspólnie z mężem odkryła dwa pierwiastki: polon i rad.
Jest inicjatorką badań nad promieniotwórczością oraz zastosowaniem promieniowania w leczeniu nowotworów.
Z jej inicjatywy powstał w Warszawie przy ulicy Wawelskiej Instytut Radowy - pierwszy ośrodek leczenia raka.
Tyle i dużo więcej informacji na jej temat można powszechnie znaleźć. Ale jaka była prywatne, w gronie najbliższych? Co lubiła, do czego w życiu dążyła. Jakie miała priorytety i marzenia?
O takiej Marii trudno było znaleźć choćby wzmiankę przed 1923 rokiem. Wtedy to amerykańska dziennikarka i działaczka W.B. Melony nakłoniła Skłodowską -Curie do napisania autobiografii, której środki ze sprzedaży miały zasilić fundusz utworzony z myślą pozyskania grama radu, który miał wzbogacić pierwszą założoną w Polsce Klinikę Radiologiczną. I tylko to, a nie chęć sławy czy inne pobudki, skłoniły uczoną do zgodzenia się na opisanie swojego życia. Ale był jeden warunek, a mianowicie: w Polsce autobiografia ta miała zostać opublikowana dopiero po śmieci Skłodowskiej -Curie. W Stanach Zjednoczonych autobiografia została wydana po angielsku w Nowym Jorku w 1923 roku.
Autobiografia uczonej przedstawia obraz skromnej i mądrej kobiety, dla której miłość do nauki przejawiała od najmłodszych lat. Była pilną uczennicą, pomimo ciężkich i trudnych czasów, jakimi było życie pod zaborami. Gdy poznała męża, z którym połączyła ich miłość do nauki, to czas spędzony z nim na badaniach wspominała najczulej. Pomimo niedogodności i problemów związanych z doświadczeniami i dniami wypełnionymi pracą wychowywali dwie urocze córki, które zamiłowanie do nauki odziedziczyły po obojgu rodzicach. Jedna z nich zresztą Irène Joliot-Curie – była fizykochemiczką i laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie chemii. Była też członkinią Prezydium Honorowego PKWN we Francji w 1944 r.
Wracając do Marii, a w zasadzie jej męża Pierre'a Curie to kochali się bardzo, a gdy ten w 1906 roku zginął pod kołami nadjeżdżającego konnego wozu ciężarowego, to Maria długo nie mogła dojść do siebie. Był to dla niej ogromy cios, ale mimo ogromu tragedii nie zaprzestała badań. Później przyszła okrutna I wojna światowa, a Maria dzięki swojej działalności uratowała całe mnóstwo żyć.
Skłodowska - Curie zmarła w wieku 67 lat. Przyczyną jej przedwczesnej śmieci była złośliwa anemia aplastyczna "o przebiegu piorunującym" poprzedzona chorobą popromienną. Pochowano ją na cmentarzu w Seaux, obok męża Pierre'a.
20 kwietnia 1995 roku szczątki Marii i Pierre'a Curie przeniesiono do Panteonu w Paryżu.
A zatem Maria po śmieci została pierwszą kobietą, która spoczęła w paryskim Panteonie za zasługi w nauce...
Warto zapoznać się z tą autobiografią, by poznać bliżej tą wspaniałą kobietę, matkę, żonę i naukowca. Audiobook przygotował dla nas XAUDIO, a przeczytała go dla naszego zadowolenia Joanna Jeżewska.
#wyzwanieLC2023, #lubimyczytac, #audiobook, #autobiografia, #mariasklodowskacurie, #nobel, #polon, #rad, #legimi, #czytambezlimitu, #czytamzlegimi

#wyzwanieLC2023 - temat na kwiecień [przeczytam (auto)biografię].

W przyszłym roku, a dokładnie 4 lipca 2024 przypadnie 90 rocznica śmierci Marii Skłodowskiej- Curie.
Mimo, że minęło już tyle lat od jej śmierci, to nadal jest ona najsłynniejsza Polką na świecie.
Nadal jest pierwszą kobietą, która dostała Nagrodę Nobla i jedyną, która otrzymała ją aż dwa razy.
Jest pierwszą...

Samouk, patriotka, indywidualistka, mocno nakierowana na swój cel.

Bezsprzecznie autorka powyższej książki, to jedna z wybitniejszych kobiet w historii naszego kraju. Po zapoznaniu się z jej autobiografią, wiem jak bardzo dążyła do realizowania swoich pasji. Fakt, że dzieliła je z mężem nie jest tu przypadkiem. Nauka była dla Skłodowskiej-Curie całym światem. Poświęcała się jej całą sobą, a najtrudniejsze dla niej, było... gotowanie obiadów.

Jak można by się spodziewać, autobiografia osoby, która żyła 100 lat temu, wiąże się również z tym, że mamy w niej do czynienia ze specyficznym, ówczesnym językiem. Z mojej perspektywy niewątpliwie jest to plus. W końcu sięgnąłem po tę książkę nie tyle dla rozrywki, ile po to, by poszerzyć swoją wiedzę.

„Nie da się zbudować lepszego świata, bez poprawy pojedynczych ludzi. A w tym celu, każdy dążyć powinien do poprawy własnej, a jednocześnie czuć się odpowiedzialny za całą ludzkość”. Ten tok myślenia zdecydowanie przypadł mi do gustu.

Co więcej, pani Skłodowska uważała, że nauka powinna iść w parze z dbaniem o wychowanie fizyczne i obcowanie ze sztuką. Złota kobieta, iście kipiąca mądrością.

Polecam tę pozycję, szczególnie ludziom, którzy lubią historię, bądź też po prostu są ciekawi osobowości niewątpliwie wybitnych jednostek. Wspomniana biografia jest krótka, ale na wskroś mądra i ważna.

Samouk, patriotka, indywidualistka, mocno nakierowana na swój cel.

Bezsprzecznie autorka powyższej książki, to jedna z wybitniejszych kobiet w historii naszego kraju. Po zapoznaniu się z jej autobiografią, wiem jak bardzo dążyła do realizowania swoich pasji. Fakt, że dzieliła je z mężem nie jest tu przypadkiem. Nauka była dla Skłodowskiej-Curie całym światem. Poświęcała...

Krótka i zwięzła autobiografia uczy nas, że Skłodowska-Curie była osobą bardzo skromną i nieśmiałą. Spisanie tego życiorysu nie było jej pomysłem, ani marzeniem - tylko spełnieniem zobowiązania wobec amerykańskich zwolenników. Zabawnie kontrastują z tym tekstem masowo produkowane rozległe cegły autobiograficzne różnych pato-pseudo i niby- współczesnych celebrytów, którym wydaje się, ze mają coś do powiedzenia, a nie mogą pochwalić się nawet ułamkiem osiągnięć polskiej noblistki.

Pomimo zwięzłej formy, czuć że życiorys i postawy życiowe Skłodowskiej-Curie mogą być wzorem i inspiracją dla kolejnych pokoleń. Pracowita, empatyczna, ofiarna do tego idealistka.

Krótka i zwięzła autobiografia uczy nas, że Skłodowska-Curie była osobą bardzo skromną i nieśmiałą. Spisanie tego życiorysu nie było jej pomysłem, ani marzeniem - tylko spełnieniem zobowiązania wobec amerykańskich zwolenników. Zabawnie kontrastują z tym tekstem masowo produkowane rozległe cegły autobiograficzne różnych pato-pseudo i niby- współczesnych celebrytów, którym...

"Autobiografia" M. Skłodowskiej-Curie powstała tak naprawdę dzięki pani W.B. Meloney, która zaangażowała się w akcję zbierania funduszy na jeden gram radu wśród amerykańskich kobiet. Dziennikarka ta w 1921 r. namówiła noblistkę do spisania wspomnień - uważała bowiem, że wydanie takiej książki znacznie ułatwiłoby zebranie potrzebnych pieniędzy.

Na początku M. Curie tym pomysłem była nieco zażenowana, gdyż kłócił się on z jej poglądem, iż ludzie nie powinni interesować się życiem naukowców, a jedynie ich osiągnięciami. Po pewnym czasie jednak M. Skłodowska-Curie uległa namowom i argumentom pani Meloney i w sposób bardzo zwięzły i rzeczowy przelała na papier historię swojego życia.

Czytając tę niewielką książeczkę nie sposób nie zwrócić uwagi na charakterystyczny, bardzo konkretny i skondensowany w treści styl narracji. Już na samym początku tej lektury pomyślałam sobie, że tak rzeczywiście może pisać tylko ktoś o umyśle ścisłym. Dlatego też gdy dalej natknęłam się na fragment, w którym M. Curie opisuje swoje dziecięce i młodzieńcze fascynacje poezją, literaturą, nauką języków obcych oraz muzyką, było to dla mnie dość dużym zaskoczeniem. Okazało się bowiem, że Skłodowska uwielbiała romantyków, głównie Mickiewicza, Krasińskiego i Słowackiego, a gdy opanowała języki: francuski, niemiecki, rosyjski i angielski, czytała również w oryginale. Nie przeszkadzało to jej jednak równolegle interesować się naukami przyrodniczymi, chemią, matematyką oraz fizyką. Myślę, że jeśli chodzi o dwa ostatnie przedmioty, to niemały wpływ wywarł na nią ojciec, który nauczał ich w szkole.

Patrząc na koleje życia M. Skłodowskiej-Curie, można wysnuć wniosek, że los nie szczędził jej właściwie od samego początku. Bowiem gdy była dziewięcioletnią dziewczynką umarła jej matka. W wieku 17 lat, aby zapracować na studia, rozpoczęła pracę jako guwernantka na wsi. Dzięki uporowi i niesamowitemu wręcz hartowi ducha udało jej się jako jednej z pierwszych kobiet  rozpocząć studia w Paryżu. Na samym początku kilka miesięcy mieszkała u swojej siostry, aby być jednak bliżej uczelni, przeniosła się do pokoiku na mansardzie. Często cierpiała z powodu głodu i zimna, ale niemal cały swój czas poświęcała na naukę. Wyjątkiem były przez pewien czas spotkania z tamtejszą Polonią i zainteresowanie polityką i sprawami Polski.

Jako żona i matka madame Curie również nie porzuciła świata nauki i badań, świetnie potrafiła godzić obowiązki domowe z pracą naukową. W dużej mierze była to również zasługa męża - Piotra, który zwyczajnie nie pozwolił, aby Maria rezygnowała z kariery. Wydaje się zresztą, że byli idealnie dobranym małżeństwem, oprócz pasji do fizyki i chemii, uwielbiali przyrodę i pozostawali niesłychanie wrażliwi na piękno natury. Byli też trochę typami idealistów-marzycieli, którzy pracując dla dobra ludzkości nie poczytywali za zbyt chlubne czerpanie zysków ze swoich wynalazków i patentów. Pisała o tym tak:

"Mąż mój, a również i ja sama, zawsze byliśmy przeciwni czerpaniu jakichkolwiek zysków materialnych z naszego odkrycia. Od samego początku ogłosiliśmy metodę przygotowania radu ze wszystkimi szczegółami. Nie wzięliśmy żadnego patentu i nie zastrzegliśmy sobie żadnych korzyści od producentów.

Nie ukryliśmy najdrobniejszego szczegółu i tylko dzięki ścisłości naszych publikacji przemysł radowy tak szybko się rozwinął.(...)

Cena radu jest bardzo wysoka ze względu na niewielką jego zawartość w minerałach. Ponadto dochód z produkcji radu mógł być duży dzięki pewności zbytu dla potrzeb medycyny. A zatem wyrzekając się materialnych korzyści z odkrycia poświęciliśmy znaczny majątek, który mogły otrzymać dzieci. Ale takie było nasze przekonanie i nasza wola.

(...).Mimo wszystko sądzę, że postąpiliśmy dobrze.
Ludzkość potrzebuje zapewne ludzi praktycznych, którzy pracują przeważnie dla własnych celów, chociaż pamiętają też i o potrzebach ogółu. Lecz potrzebuje również marzycieli, których bezinteresowne dążenie do celu jest tak potężne, że nie potrafią oni zwracać uwagi na własną korzyść materialną. Można by wprawdzie powiedzieć, że ci idealiści nie zasługują na bogactwo, ponieważ go nie pragną. Zdaje się jednak, ze dobrze zorganizowane społeczeństwo powinno by zapewnić tym marzycielom odpowiednie środki dla skutecznej pracy, uwalniając ich od trosk materialnych, ażeby mogli oddać się całkowicie służbie nauki".*

M. Skłodowska-Curie z pewnością wierzyła, że stworzenie lepszego, czy nawet idealnego świata jest możliwe, ale każdy powinien nad tym pracować i wnosić swój wkład. Trochę górnolotnie uważała, że:

"Niepodobna zbudować lepszego świata bez poprawy losu pojedynczych ludzi; dlatego każdy dążyć winien do poprawy własnej doli, a jednocześnie dzielić odpowiedzialność za całą ludzkość. Jest bowiem szczególnym naszym obowiązkiem pomagać tym, którym możemy być najbardziej użyteczni".*

Zdaje się, że myśl ta kierowała nią na każdym etapie życia, a Maria Skłodowska-Curie udowadniała jak niezwykłą była kobietą - angażowała się nie tylko w sprawy nauki, ale również w społeczne (m.in. w Polsce pod zaborami organizowała tajne nauczanie, a we Francji w czasie I Wojny Światowej organizowała pomoc radiologiczną i radioterapeutyczną w szpitalach wojskowych).

Warto zapoznać się z tą niewielką książeczką, bo choć z pewnością pozostawia nas z uczuciem niedosytu i wrażeniem, że Autorka była zbyt skromna, aby napisać o sobie bardziej szczegółowo i zamaszyście, to i tak jest to cenne źródło informacji o naszej noblistce. Daje bowiem choćby namiastkę historii życia tej niezwykle interesującej postaci.

*źródło cytatów:  M. Skłodowska-Curie: Autobiografia, PWN, Warszawa 1960

** Recenzja po raz pierwszy zamieszczona 19.05.2017 r. na stronie: www.bookfreak.pl

"Autobiografia" M. Skłodowskiej-Curie powstała tak naprawdę dzięki pani W.B. Meloney, która zaangażowała się w akcję zbierania funduszy na jeden gram radu wśród amerykańskich kobiet. Dziennikarka ta w 1921 r. namówiła noblistkę do spisania wspomnień - uważała bowiem, że wydanie takiej książki znacznie ułatwiłoby zebranie potrzebnych pieniędzy.

Na początku M. Curie tym...

Krótka rzeczowa książka bez sensacji.

Krótka rzeczowa książka bez sensacji.

Najlepsza w całej serii, między innymi dlatego że to autobiografia. Krótka i zwięzła, ale można dokładniej poznać daną osobistość, gdy czytamy jej własne przemyślenia na temat swojego życia. Zapałałam do Marii jeszcze większą sympatią.

Najlepsza w całej serii, między innymi dlatego że to autobiografia. Krótka i zwięzła, ale można dokładniej poznać daną osobistość, gdy czytamy jej własne przemyślenia na temat swojego życia. Zapałałam do Marii jeszcze większą sympatią.