Dobre, jak zwykle. Czuć zew przygody.

Dobre, jak zwykle. Czuć zew przygody.

Tom ten wprowadza do sagi kultowe postacie - Tjalla, Arghuna Drewnianą Stopę i Kriss. I to właśnie bohaterowie są najmocniejszą stroną tego tomu, choć historia i zwroty akcji też są niczego sobie i powodują, że komiks czyta się jednym tchem.

Ponownie bohaterem przewodnim jest Thorgal i znów możemy liznąć "wielkiego świata" w epickiej opowieści.
Fabuła jak zwykle prowadzona jest niezwykle zgrabnie, a ilustracje na poszczególnych kadrach zachwycają jakością i szczegółowością.

Tom ten wprowadza do sagi kultowe postacie - Tjalla, Arghuna Drewnianą Stopę i Kriss. I to właśnie bohaterowie są najmocniejszą stroną tego tomu, choć historia i zwroty akcji też są niczego sobie i powodują, że komiks czyta się jednym tchem.

Ponownie bohaterem przewodnim jest Thorgal i znów możemy liznąć "wielkiego świata" w epickiej opowieści.
Fabuła jak zwykle...

Świetny przygodowy tom o doskonale wyważonej konstrukcji: fabuła toczy się wartko, na każdej stronie czekają zwroty akcji, pojawia się znakomity Tjall (rzeczywiście porywczy) i oczywiście Kriss de Valnor, tu jeszcze z dziwnymi warkoczykami, mistrzowskie uosobienie motywu Niebezpiecznej Kobiety(TM). Tom kojarzy mi się trochę z najlepszymi opowiadaniami o Conanie.

Świetny przygodowy tom o doskonale wyważonej konstrukcji: fabuła toczy się wartko, na każdej stronie czekają zwroty akcji, pojawia się znakomity Tjall (rzeczywiście porywczy) i oczywiście Kriss de Valnor, tu jeszcze z dziwnymi warkoczykami, mistrzowskie uosobienie motywu Niebezpiecznej Kobiety(TM). Tom kojarzy mi się trochę z najlepszymi opowiadaniami o Conanie.

Początek najlepszej części opowieści o Thorgalu. Kriss de Valnor, Tjall i jego wujek! Jakież wspomnienia!!!

Początek najlepszej części opowieści o Thorgalu. Kriss de Valnor, Tjall i jego wujek! Jakież wspomnienia!!!

Polecam

Polecam

Powrót do bardziej przygodowego, optymistycznego tonu. Debiut najlepszej postaci kobiecej w cyklu, czyli Kriss i niestety tylko krótka rola jej partnera. Do tego świetni bohaterowie drugiego planu - Tjall i jego wuj. Jeden z tych tomów, gdzie nie ma się do czego przyczepić, po prostu kawał świetnej roboty.

Powrót do bardziej przygodowego, optymistycznego tonu. Debiut najlepszej postaci kobiecej w cyklu, czyli Kriss i niestety tylko krótka rola jej partnera. Do tego świetni bohaterowie drugiego planu - Tjall i jego wuj. Jeden z tych tomów, gdzie nie ma się do czego przyczepić, po prostu kawał świetnej roboty.

Łucznicy to kolejny klasyczny tom sagi o Thorgalu, jedna z moich ulubionych części cyklu. To świetna awanturnicza opowieść, która wprowadza do naszej historii kolejną jakże ważną postać, Kriss de Valnor. Nasz bohater nie zaznaje upragnionego spokoju, wbrew sobie wpada w kolejne tarapaty - choć może sam jest sobie winien, bo gdyby nie udał się z Tjallem i jego wujkiem na konkurs łuczniczy i nie zadarł z Kriss, jego losy inaczej by się potoczyły... Ale wtedy życie byłoby nudne. No i znowu muszę podkreślić fantastyczne rysunki Rosińskiego.

Łucznicy to kolejny klasyczny tom sagi o Thorgalu, jedna z moich ulubionych części cyklu. To świetna awanturnicza opowieść, która wprowadza do naszej historii kolejną jakże ważną postać, Kriss de Valnor. Nasz bohater nie zaznaje upragnionego spokoju, wbrew sobie wpada w kolejne tarapaty - choć może sam jest sobie winien, bo gdyby nie udał się z Tjallem i jego wujkiem na...

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-15]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Aż zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których wiadomo, czego się spodziewać i nie zaskoczą cię swoją przemianą.

Thorgal to bohater "nie chcem ale muszem". Koniunkcja gwiazd zmusza go do walki, choć wolałby siedzieć na zapiecku. Nie chciał uderzyć, ale uderzył. A że przypadkiem jest mistrzem fechtunku i strzelania z łuku, to wszystko jakoś tak się układa, że tomy o jego perypetiach nie chcą się skończyć. Na szczęście nie ma tu bezsensownej przemocy i prucia flaków bez powodu, choć z drugiej strony – motyw niezmąconego uczucia Aaricii i Thorgala wpada nieraz w kiczowate tony. Sporym rozczarowaniem jest też wielokrotnie zastosowane podróże w czasie i szantaż – Thorgal jest zmuszony do przygody, bo życie jego żony i syna jest w rękach niemilca.

Zwiedzamy więc świat prostych zasad, gdzie przyjaźń jest mocna i solidna jak noga trolla, miłość przenosi góry a szlachetność i dobre intencje zawsze wygrywają — mimo kosmicznych perypetii, bajkowych zwrotów akcji i przeciwności losu, które wciąż wyskakują z kapelusza. Dialogi bywają patetyczne, reakcje przerysowane, motywacje naciągane, antagoniści przegięci. Zacytuję jedną z kuriozalnych kwestii:

"– Właściwie, aby cię uciszyć, powiniennem cię zabić. Ale jesteś zbyt ładna... Trudno! Spróbuj zapomnieć moją twarz..."

Zdarza się, że sceny obyczajowe (których jest niewiele) albo dialogi mają głębię brazylijskiego serialu (choć jest kilka wzruszających momentów). Dlatego lepiej nie analizuj za bardzo. Potraktuj to jak ładną bajkę, nie oczekuj większej głębi psychologicznej ani logicznego sensu opowieści. Daj się ponieść przygodzie.

Mam wrażenie, że popularność tego komiksu bierze się m.in. z nostalgii za mało skomplikowanym życiem, gdzie wiadomo czego się po kim spodziewać, epicka przygoda jest na wyciągnięcie ręki a szubrawcy kończą z podbitym okiem. Thorgal to idealny bohater romantyczny: odrzutek, który gardzi systemem (władzą w klanach Wikingów, majątkiem) i przez kolejne tomy walczy "sam przeciw wszystkim" o prawo do miłości. Więc rozumiem, że wielu ludziom, szczególnie w przesiąkniętej mitami romantycznymi Polsce, ten komiks się podoba, ale naprawdę nie jest żadnym arcydziełem, a czytelników wymagających logicznej i przemyślanej fabuły może wręcz irytować. W swojej konwencji zasługuje na "bardzo dobry" czyli w tutejszej skali – 7 gwiazdek.

Graficznie jest to bardzo klasyczne i poprawne. Kadry świetnie wspomagają narrację, choć bywa, że są na poziomie malarskiego jelenia na rykowisku. Ale to nie jest komiks awangardowy i nie szukamy tutaj zabaw z graficzną konwencją (ani przełomowych rozwiązań fabularnych).

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-15]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Aż zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których...

Jedna z najmocniejszych odsłon serii. Tutaj pierwszy raz spotykamy kilku kluczowych dla kolejnych tomów bohaterów. Świetnie czyta się także poza kontekstem cyklu, więc można położyć na półce bez żadnych zobowiązań

Jedna z najmocniejszych odsłon serii. Tutaj pierwszy raz spotykamy kilku kluczowych dla kolejnych tomów bohaterów. Świetnie czyta się także poza kontekstem cyklu, więc można położyć na półce bez żadnych zobowiązań

W tym tomie wprowadzeni są bardzo ciekawi nowi bohaterowie, ale moim zdaniem historia trochę zbyt długo się rozkręca. Gdy już rozpoczyna się turniej łuczniczy to ciężka oderwać się od lektury, bo ciągle czuje się takie podskórne napięcie.

W tym tomie wprowadzeni są bardzo ciekawi nowi bohaterowie, ale moim zdaniem historia trochę zbyt długo się rozkręca. Gdy już rozpoczyna się turniej łuczniczy to ciężka oderwać się od lektury, bo ciągle czuje się takie podskórne napięcie.